"To pierwsze w polskiej literaturze całościowe ujęcie relacji między algierską i francuską kondycją postkolonialną. Germaine Tillion, Frantz Fanon, Pierre Bourdieu i Jacques Derrida to główne postaci opowieści o nierównej walce o przetrwanie, o własny język opisujący wywłaszczoną rzeczywistość. Algierskość i francuskość w ujęciu Chymkowskiego jawią się jako równie nieoczywiste, niejednorodne – i bolesne: wspólny puls dwóch beznadziejnie uwikłanych w siebie kultur jest mocny, lecz nierównomierny, wręcz spazmatyczny.
Dyscyplina myślowa tej książki jest godna podziwu: to szeroka wizja bez utraty głębi ostrości. Algieria Chymkowskiego jest matecznikiem idei, pojęć i metafor, które wkroczyły w imperialną domenę uniwersalnego ducha, czasem pyszniąc się swoim poharatanym rodowodem, a czasem udatnie maskując parweniuszostwo i niepewność. Intelektualizm – każdy intelektualizm – jest połączeniem autentyczności i hucpy. Autor nie sądzi: podąża za swoimi bohaterami z pokorą, która stanowi najbardziej chyba uderzającą i ujmującą właściwość jego pisarstwa." (Marta Bucholc)