JEJ OPOWIADANIA SZOKUJĄ - bzdura
FASCYNUJĄ - kłamstwo
BUDZĄ ZACHWYT - nieprawda
I NIEPOKÓJ - może trochę.

Rozumiem, że okładka powinna zachęcać do przeczytania, ale w tym przypadku przesadyzm aż bije po oczach.

Bowiem w opowieściach May Sinclair nie ma nic unikatowego, ani tym bardziej szokującego. Nie znaczy to jednak, że odradzam lekturę.

Sinclair pisze głównie o zjawach, pojawiają się one (dosłownie i w przenośni) w 6 z 7 opowiadań, które obejmuje ten zbiór. Są to dość klasyczne, staroświeckie (ze wszystkimi swymi wadami i zaletami) historie niesamowite. Ich niesamowitość bierze się z tematyki (duchy),podkreślonej sztalugą typowych środków: stojących na uboczu domostw, szczypty makabry ("Ofiara") i... miłości. Tak tak: w prawie każdym opowiadaniu mamy do czynienia z mniej lub bardziej nieszczęśliwą miłością.
Muszę pochwalić brytyjską pisarkę i sufrażystkę: wątki uczuciowe odmalowane są ze smakiem i klasą, pozbawione są tej, tak charakterystycznej dla niektórych piszących kobiet, nadmiernej ckliwości.

Paradoksalnie, najlepsze opowiadanie to właśnie te, gdzie wątki uczuciowe są na dalszym tle. "Pośrednik", bo o nim mowa, to bardzo dobra opowieść o (braku) miłości do dziecka, jego potrzebie czułości i zmianach małżeńskich, jakie za sobą niesie posiadanie potomstwa. Tajemnicę domostwa Falshawów poznajemy oczami Garvina: miłośnika antyków i starych przedmiotów, który wynajmuje część domostwa, pragnąc tylko jedneg: ciszy i spokoju, które są mu niezbędna do pracy. Krok po kroku zaczyna poznawać sekrety Falshawów i w końcu staje przed wyborem: zostać i ryzykować, czy wyprowadzić się, póki jeszcze może...
Zdecydowanie warto!

Żeby nie poczuć zawodu lekturą "Niesamowitości", trzeba więc wiedzieć, na co się piszemy. Wtedy będzie lekko, trochę niepokojąco i dość przyjemnie.

Fanom tego typu literatury - polecam. Może to być też ciekawa odskocznia dla miłośniczek sentymentalnych historii, które pragną dreszczyka emocji spoza naszego świata. Będą to jednak emocje dość przewidywalne.

Bo talent pisarski Sinclair niewątpliwie posiada, ale kreatywności już jej zabrakło.

JEJ OPOWIADANIA SZOKUJĄ - bzdura
FASCYNUJĄ - kłamstwo
BUDZĄ ZACHWYT - nieprawda
I NIEPOKÓJ - może trochę.

Rozumiem, że okładka powinna zachęcać do przeczytania, ale w tym przypadku przesadyzm aż bije po oczach.

Bowiem w opowieściach May Sinclair nie ma nic unikatowego, ani tym bardziej szokującego. Nie znaczy to jednak, że odradzam lekturę.

Sinclair pisze głównie o...

Głównym tematem opowiadań grozy jest miłość, choć nierzadko w dość niekonwencjonalnym ujęciu.

Jałowy romans, na którego przeżywanie kochankowie skazani są po wieczność… W innym utworze nawiązania do Poego – mężczyzna ponownie ożeniony wyczuwa obecność zmarłej wybranki… W kolejnej opowieści trzydziestokilkuletni maminsynek uzależniony od swej matki nawet po jej śmierci… Jest też opowiadanie o zbrodni doskonałej „Ofiara” , oraz ostatnie „Pośrednik”, które stylem ma nawiązywać do sióstr Bronte.

Głównym tematem opowiadań grozy jest miłość, choć nierzadko w dość niekonwencjonalnym ujęciu.

Jałowy romans, na którego przeżywanie kochankowie skazani są po wieczność… W innym utworze nawiązania do Poego – mężczyzna ponownie ożeniony wyczuwa obecność zmarłej wybranki… W kolejnej opowieści trzydziestokilkuletni maminsynek uzależniony od swej matki nawet po jej śmierci…...