W kraju niedemokratycznym każdy aspekt codzienności zmienia się w kwestię polityczną, w tym osobiste sympatie, przekonania oraz pomysły na życie. Almudena Grandes zabiera nas w podróż po frankistowskiej Hiszpanii. Rzeczywistość rozpisuje na trzy głosy, z których każdy wnosi inną perspektywę. Germána, Maríę i Aurorę dzieli wszystko, łączy zaś szpital psychiatryczny dla kobiet.

Całość recenzji dostępna tutaj: https://popbookownik.pl/zniewolone-umysly-matka-frankensteina-recenzja-ksiazki/

W kraju niedemokratycznym każdy aspekt codzienności zmienia się w kwestię polityczną, w tym osobiste sympatie, przekonania oraz pomysły na życie. Almudena Grandes zabiera nas w podróż po frankistowskiej Hiszpanii. Rzeczywistość rozpisuje na trzy głosy, z których każdy wnosi inną perspektywę. Germána, Maríę i Aurorę dzieli wszystko, łączy zaś szpital psychiatryczny dla...

„Matka Frankensteina” Almudany Grandes to książka, od której trudno się oderwać. Nie jest to lekka, łatwa i przyjemna lektura, ale warto po nią sięgnąć, bo odwdzięcza się, dostarczając wyjątkowych czytelniczych doznań.

Akcja rozgrywa się w latach pięćdziesiątych minionego wieku w Hiszpanii za czasów frankistowskiej dyktatury, ale dzięki retrospekcjom poznajemy wcześniejsze losy postaci.

Głównym bohaterem jest psychiatra German Velazquez. Młody, zdolny, ambitny, ale też bardzo wrażliwy mężczyzna. Gdy decyduje się na pracę w szpitalu psychiatrycznym dla kobiet, nawet nie przypuszcza, że to będzie najważniejszy okres w jego życiu.

Tu niespodziewanie spotyka Aurorę Rodriguez Carballeira, dzieciobójczynię, którą pierwszy raz zobaczył przed laty w gabinecie swego ojca, również psychiatry.
Tutaj także poznaje młodą i piękną salową, Marię, która codziennie czyta Aurorze książki.
Obie kobiety łączy jednak coś znacznie więcej niż tylko krótkie spotkania przy lekturze.

Na odkrycie tej tajemnicy musimy jednak poczekać. Podobnie jak na poznanie innych sekretów wielu bohaterów. Każda postać, nawet epizodyczna, ma tu swoją historię i to na pewna jedna z najmocniejszych stron książki.

Kolejny plus to wyrafinowane połączenie literackiej fikcji z historią. Aurora naprawdę żyła i zabiła swoją córkę. Nie tylko ona jest postacią autentyczną i dlatego, żeby lepiej rozumieć powieść, warto zacząć lekturę od autorskiej noty zamieszczonej na końcu.

„Matka Frankensteina” z brutalną szczerością pokazuje, jak wyglądało życie w czasach dyktatury Franco, jak upodlano wówczas kobiety i ludzi homoseksualnych.
Jak pod płaszczykiem moralności i wartości religijnych gnojono, torturowano, niszczono i mordowano. Ale też jak nie potrafiono odebrać wewnętrznej wolności i jak z pozoru małe gesty mogą być prawdziwym bohaterstwem w zderzeniu z tyranią.

Przyznam, że dziwnie czytało mi się tę powieść. Jakoś wciąż nasuwały mi się skojarzenia z tym, co dzieje się w ostatnich latach w Polsce. I bardzo mnie to przygnębiało, a nawet dołowało.
Ale książki są nie tylko po to, by relaksować i bawić. Czasem muszą uderzyć, a nawet opluć.

Powieść Almudeny Grandes polecam także miłośnikom wysokiego stylu, wyrafinowanego języka i burzenia narracyjnych konwencji – tutaj świat poznajemy z perspektywy trojga bohaterów i jest to fascynujące.

Było to moje pierwsze spotkanie z prozą hiszpańskiej pisarki, ale jestem pewna, że nie ostatnie.

„Matka Frankensteina” Almudany Grandes to książka, od której trudno się oderwać. Nie jest to lekka, łatwa i przyjemna lektura, ale warto po nią sięgnąć, bo odwdzięcza się, dostarczając wyjątkowych czytelniczych doznań.

Akcja rozgrywa się w latach pięćdziesiątych minionego wieku w Hiszpanii za czasów frankistowskiej dyktatury, ale dzięki retrospekcjom poznajemy...

Pierwszy raz spotykam się z tak urzekającym stylem pisania jaki ma Almudena Grandes. Bohaterowie rozmawiają z nami, a nie opowiadają. Czujemy i rozumiemy ich wewnętrzne emocje, ale jednocześnie wysuwamy swoje własne wnioski.


Książka Matka Frankensteina przestawia trzy postacie. Aurorę, inteligentną kobietę z problemami psychicznymi, które każą jej sądzić, że jest odkupicielką zgniłej ludzkości i która morduje swoją córkę. Germana, młodego Hiszpana, który kształcił się na psychiatrę podczas wygnania w Szwajcarii. Marię, wnuczkę ogrodnika z przytułku.


Historia stawia nas w złożonym momencie dla Hiszpanii. Nadal trwa wojna domowa. Sprawia ona, że poprzez konkretne wydarzenia, postacie, zarówno te rzeczywiste jak i fikcyjne niosące ciężar fabuły pozwala wczuć się w rozpacz, udrękę, samotność, przeplatane niezwykłymi i małymi chwilami szczęścia. Bohaterów otacza zaciekle narodowo - katolicka Hiszpania. Uciszane kobiety, odmienne orientacje.

Pierwszy raz spotykam się z tak urzekającym stylem pisania jaki ma Almudena Grandes. Bohaterowie rozmawiają z nami, a nie opowiadają. Czujemy i rozumiemy ich wewnętrzne emocje, ale jednocześnie wysuwamy swoje własne wnioski.


Książka Matka Frankensteina przestawia trzy postacie. Aurorę, inteligentną kobietę z problemami psychicznymi, które każą jej sądzić, że jest...

„ Matka Frankensteina”
Hiszpańska autorka Almudena Grandes, opowiadając o szpitalu psychiatrycznym w czasach reżimu generała Franco, kreśli uniwersalną opowieść o kobietach. Jak formułuje to sama pisarka” próbuje opowiedzieć o losach wielu hiszpańskich kobiet, bardzo od siebie różnych, a tak podobnych, wszystkich w równym stopniu padających ofiarą/…/ dyktatury generała Franco. Przymierze między Kościołem a państwem poddało kobiety dyskretnej represji,/…/, która zniewoliła je wewnętrznie i wtargnęła w ich życie osobiste, ograniczyła straszliwie ich wolność, uniemożliwiając osiągnięcie szczęścia”.
Punktem wyjścia są tu losy Aurory Rodriquez Carballeiry, najsłynniejszej w historii Hiszpanii dzieciobójczyni, osadzonej w szpitalu psychiatrycznym dla kobiet i osób z nią związanych: lekarza psychiatry i salowej. Losy tych trojga bohaterów pozostaną ze sobą splecione na zawsze, jeszcze po upadku zbrodniczego reżimu. „ Matka Frankensteina” to barwna opowieść historyczna, ukazująca tragiczne losy Hiszpanii pod epoki dyktatury Franco, opowieść o wielkiej niemożliwej miłości i pean na cześć silnych, niezależnych hiszpańskich kobiet

„ Matka Frankensteina”
Hiszpańska autorka Almudena Grandes, opowiadając o szpitalu psychiatrycznym w czasach reżimu generała Franco, kreśli uniwersalną opowieść o kobietach. Jak formułuje to sama pisarka” próbuje opowiedzieć o losach wielu hiszpańskich kobiet, bardzo od siebie różnych, a tak podobnych, wszystkich w równym stopniu padających ofiarą/…/ dyktatury generała...

To powieść fikcyjna oparta na faktach, a główną bohaterką jest kobieta Aurora Rodríguez Carballeira najsłynniejsza pensjonariuszka szpitala psychiatrycznego, kobieta z dobrej rodziny wykształcona i zamożna, która zabiła swoją córkę Hildegardę, ponieważ przyznała sobie prawo do zniszczenia jej niczym rzeźbiarz, który ma prawo zniszczyć swoje dzieło. Umieszczona zostaje w szpitalu psychiatrycznym dla kobiet w Ciempozuelos gdzie jej lekarzem 1 marca 1954 zostaje młody psychiatra Germán Velázquez, który do Hiszpanii powrócił po piętnastoletniej emigracji. Opuścił on ojczyznę tuż przed upadkiem republiki w 1939 roku i zamieszkał w Szwajcarii u rodziny doktora Goldsteina. Lubi on swoją pracę, ponieważ dla niego pasją jest odkrywanie pokrętnych motywów ludzkiego działania, a z samą Aurorą miał okazję spotkać się już w roku 1933 kiedy z prośbą do jego ojca zwraca się adwokat kobiety. Drugą z osób, które przebywały w towarzystwie dzieciobójczyni była Maria. To ona wnuczka szpitalnego ogrodnika, która później stała się asystentką pielęgniarki i czytała Aurorze książki. Maria nie bała się pacjentek, a ich ataki i krzyki nie robiły na niej wrażenia, natomiast szpital psychiatryczny był dla niej domem. To bardzo interesująca książka, gdzie śledzimy losy tej trójki osób przed ich spotkaniem w szpitalu jak i ich dalsze losy, a w purytańskiej Hiszpanii lat 50 dwudziestego wieku jak zauważył Germán było całkiem inaczej niż w Szwajcarii. Polecam.

To powieść fikcyjna oparta na faktach, a główną bohaterką jest kobieta Aurora Rodríguez Carballeira najsłynniejsza pensjonariuszka szpitala psychiatrycznego, kobieta z dobrej rodziny wykształcona i zamożna, która zabiła swoją córkę Hildegardę, ponieważ przyznała sobie prawo do zniszczenia jej niczym rzeźbiarz, który ma prawo zniszczyć swoje dzieło. Umieszczona zostaje w...

Ta książka od początku do samego końca była mi po prostu obojętna. Nie jest ani dobra ani zła, po prostu nijaka a to jest chyba jeszcze gorsze

Ta książka od początku do samego końca była mi po prostu obojętna. Nie jest ani dobra ani zła, po prostu nijaka a to jest chyba jeszcze gorsze