Dając się wciągnąć do erudycyjnej gry nie spodziewałem się, że przybierze ona kształt ogromnego labiryntu. Przebiegając przez gmatwaninę rozciągniętych w czasie i przestrzeni rozgałęzień sytuacji, poznałem styl ocierający się o nieskończoność. Bo nieskończone jest to, czego doznałem. Opowiadania w których smakowaniu miałem przyjemność uczestniczyć, ginęły w zwojach owianych tajemnicą wydarzeń. I gdy czasami już myślałem, że odkryłem sens zakończenia, to w tym samym momencie docierało do mnie, że tak naprawdę niczego nie zrozumiałem. Będąc dotychczas zafascynowany kafkowskim absurdem, poznałem coś nowego i równie imponującego. Coś nieustającego i jednocześnie niewidzialnego dla zwykłego śmiertelnika. Borgesowski styl podstępnie mnie zwabił do uczestniczenia w sytuacji, w której Judasz uznaje się ze niegodnego tego, aby być dobrym a metafizyczne fikcje całkowicie zaskoczyły mnie słownikiem liczb naturalnych. To wielka zasługa Jorge Luisa Borgesa, bez niego wszystko by było nudne.

Świat Borgesa jest bardzo przestronny dla wielu przypuszczeń. Nie sposób skatalogować wszystkich obrazów pamięci, którymi zdumiał mnie ten pisarz. Tajemnicze jest wszystko to, czego dotknie się wybitny Argentyńczyk. Wielokształtna Biblioteka Babel będąca odmianą precyzyjnie działającego Wszechświata lub coś wielkiego w pojęciach rozszerzającego się czasu. To tylko nieliczne elementy słownych niedorzeczności i czasami bezsensownych słownych kakofonii. W tym trzeba się rozkochać aby spróbować chociaż na chwilę musnąć niedoskonałą inteligencją otwartego umysłu twórcy "Fikcji". Zapewne każdego wielbiciela literackich eksperymentów zainteresują kręte ścieżki przypadków, w których lubuje się Borges. Jeśli raz się wejdzie na szczyty wydarzeń przypominających projekcje snów, to nieprędko zejdzie się w doliny rzeczywistości.

Bohaterowie kilkunastu opowiadań "Fikcji" są encyklopediami wiedzy, almanachami mądrości czy też ludźmi o wyimaginowanych wizjach. Gdy widziałem ich szybko kreślone sylwetki to często nie potrafiłem zrozumieć ról przewidzianych prawem ich stwórcy. A trzeba przyznać, że ze względu na małą objętość opowiadań, musiałem się bardzo starać aby dość szybko wychwycić sens i źródło pochodzenia odpowiedzi, której udzielić miał mi sam Jorge Borges. Przyzwyczajenie się do fikcyjnej rzeczywistości zajęło mi trochę czasu ale i tak jestem z siebie bardzo zadowolony, że potrafiłem polubić te krótkie literackie formy. Ten, kto zamierza przeczytać "Fikcje", musi spróbować odnaleźć się w labiryncie symboli i wysublimowanych zagadek. Bez ujrzenia tych szczegółów w zupełnie innym i nieznanym nam na co dzień świetle, nie ma co marzyć o zobaczeniu ukrytej głębi zawrotnego intelektu Borgesa.

Chciałbym poznać chronometrycznego Funesa. Marzę o tym, aby zobaczyć na własne oczy bibliotekę zbudowaną po dach świata lub odgadnąć zasady loterii obowiązującej mieszkańców Babilonu. Zdaję sobie sprawę z tego, jak nierealne jest to o czym myślę. Ale kiedy widzę siebie na początku drogi do poznania jednego z najwybitniejszych iberoamerykańskich pisarzy, to wiem, że jego kolejne fikcje są w zasięgu moich możliwości. Wystarczy tylko popuścić wodzy wyobraźni i zaakceptować wtargnięcie fantastycznego świata do zrozumiałej i prostej rzeczywistości. A gdy już to nastąpi, to uwierzcie mi, nieprędko wydostaniemy się z fascynujących, słownych łamigłówek Jorge Borgesa.

Dając się wciągnąć do erudycyjnej gry nie spodziewałem się, że przybierze ona kształt ogromnego labiryntu. Przebiegając przez gmatwaninę rozciągniętych w czasie i przestrzeni rozgałęzień sytuacji, poznałem styl ocierający się o nieskończoność. Bo nieskończone jest to, czego doznałem. Opowiadania w których smakowaniu miałem przyjemność uczestniczyć, ginęły w zwojach owianych...