„Historii Duce ciąg dalszy…”

Druga część historii Mussoliniego opowiada o okresie od 1925 do 1932 roku. Faszyzm powoli zniewala cały kraj. Przestaje istnieć opozycja i demokracja. Jest tylko jedna racja – prawo Czarnych Koszul. Wkrótce i ono musi zostać podporządkowane woli Duce. Odtąd dyktator będzie stanowił prawo i będzie prawem.
Oprócz postaci Mussoliniego, przez karty powieści przewija się wiele innych osób. Ich spis i rolę zawarto na końcu książki.
Pisarz nadal trzyma się konwencji wyboru najważniejszych zdarzeń. Ich następstwo poprzedzają urywki z prasy, policyjne protokoły i raporty wywiadowców. Całość czytało mi się nieźle, choć włoska dusza autora pokusiła się o wiele przejaskrawionych dygresji. Za ich pomocą jeszcze dobitniej podkreślono ideologiczne zło jakim jest faszyzm.
Książka specyficzna i dobrze napisana. Dla osób ciekawych i chcących poznać mroczną stronę Italii w tamtych czasach. Trzeba tylko zaakceptować styl w jakim została napisana.
Mi się to udało i czekam na kolejne części...

„Historii Duce ciąg dalszy…”

Druga część historii Mussoliniego opowiada o okresie od 1925 do 1932 roku. Faszyzm powoli zniewala cały kraj. Przestaje istnieć opozycja i demokracja. Jest tylko jedna racja – prawo Czarnych Koszul. Wkrótce i ono musi zostać podporządkowane woli Duce. Odtąd dyktator będzie stanowił prawo i będzie prawem.
Oprócz postaci Mussoliniego, przez karty...

„Demokracja żyje słowami i dla słów. Tylko że w czasach kryzysu ludzie nie chcą, żeby do nich mówić, chcą, żeby im rozkazywać".

Media mają już założony szczelny knebel. Opozycja pochowała się lub uciekła, a kapitalizm dusi się w objęciach oportunizmu. Wydarzenia jeszcze nigdy nie następowały po sobie tak szybko. Dla Duce „przemoc jest bardziej moralna od kompromisu i negocjacji”, lecz pozostaje jeszcze delikatna kwestia Kościoła i problemy rodzinne. Tych przemocą rozwiązać nie można.
Wciąż jest wiele pracy do wykonania, więc gdy wewnątrz kraju sprawy się „stabilizują” czas na czystki we własnej partii oraz na imperialne podchody. „Albo imperium, albo kolonia. Tertium non datur". Wroga zawsze trzeba bowiem umieć sobie znaleźć. „Trudno jest uprawiać politykę bez wrogów do pokonania". Nawet jeśli ten jest tylko fatamorganą...

Drugi tom politycznej ofensywy Mussoliniego poświęcony jest wydarzeniom z lat 1925-32 i nie ustępuje wiele pierwszemu. Powieść dokumentalna to gatunek, przynajmniej w wydaniu Scuratiego, który czyta się wybornie. Włoski pisarz potrafi z listów, artykułów, czy zapisów przemówień wydobyć fabułę i stworzyć wrażenie oglądania przedstawienia jednocześnie z pierwszego rzędu przed sceną, jak i od środka, zza kulis. Mało tego, daje jeszcze możliwość konfrontacji obu punktów widzenia. Docenić trzeba również drugoplanowe epizody i notki biograficzne wplecione w tekst. Oraz tę nie zawsze dostrzegalną nutę sarkazmu w didaskaliach. Polityka wespół z historią w takim wydaniu potrafią przykuwać uwagę, tym bardziej że słowa Mussoliniego brzmią przerażającą siłą w obecnych czasach, a mechanizmy władzy pozostają przecież niezmienne.
Scurati znów kończy z przytupem. Kolejną część biorę w ciemno.

„Demokracja żyje słowami i dla słów. Tylko że w czasach kryzysu ludzie nie chcą, żeby do nich mówić, chcą, żeby im rozkazywać".

Media mają już założony szczelny knebel. Opozycja pochowała się lub uciekła, a kapitalizm dusi się w objęciach oportunizmu. Wydarzenia jeszcze nigdy nie następowały po sobie tak szybko. Dla Duce „przemoc jest bardziej moralna od kompromisu i...

Świetna rzecz.

Świetna rzecz.

Kontynuacja książki M. Syn stulecia daje solidny obraz Włoch faszystowskich od objęcia władzy przez Mussoliniego do początku lat 30. XX wieku. Widzimy, jak umacnia się system jednopartyjny, a kolejne instytucje demokratyczne są likwidowane. Co ciekawe z ogromnym poparciem obywateli.
Słabe państwo przygotowało grunt pod faszyzm, a "silny człowiek" Mussolini jest odbierany jako tytułowy mąż opatrznościowy.
Czytamy o Mussolinim premierze, mężu i kochanku, o człowieku zmierzającym do celu, ale też wahającym się w zaciszu swojego gabinetu.
Widzimy Włochy, które zostały uwiedzione hasłem "albo staniemy się imperium albo będziemy kolonią".
Akcja powieści obejmuje głównie Rzym i Mediolan, ale w tym tomie autor dużo miejsca poświęca włoskim rządom w Libii i umacnianiu się włoskiej obecności w Afryce, głównie dzięki działaniom militarnym, przyciąganiu zdrajców oraz zbrodniom wojennym - użycie gazów bojowych, rozstrzeliwanie jeńców, obozy koncentracyjne dla Libijczyków).
Razi nieco seksualizacja języka przez autora (mniej widoczna w pierwszym tomie) oraz odczuwalny subiektywizm. Odniosłem wrażenie, że w pierwszym tomie autor opisywał fabularyzowane fakty, a w drugim wyczuwa się jego niechęć do Mussoliniego (zrozumiałą, ze względu na postępowanie Duce).
Będzie tom trzeci?

Kontynuacja książki M. Syn stulecia daje solidny obraz Włoch faszystowskich od objęcia władzy przez Mussoliniego do początku lat 30. XX wieku. Widzimy, jak umacnia się system jednopartyjny, a kolejne instytucje demokratyczne są likwidowane. Co ciekawe z ogromnym poparciem obywateli.
Słabe państwo przygotowało grunt pod faszyzm, a "silny człowiek" Mussolini jest odbierany...

Pierwsze, co chciałam zaznaczyć, to, że książka jest opisana bardzo dosadnym językiem. Nikt tu nie bawi się w ozdobniki, tylko pisze wszytko to, co widzi, aczkolwiek ma na tyle sporą wyobraźnię, że często przyrównuje sceny, czy też rzeczy do czegoś, co można podobnie odczuwać. Bardzo mi się to podobało, bo książka pod żadnym pozorem nie jest nudna. Nie mamy suchych faktów, a same postacie odbieramy jako ludzi, którzy też potrzebują zjeść, potrafią się zmęczyć, czy też mieć gorszy dzień. Taka obyczajowa powieść historyczna warta uwagi.
Opowieść rozpocznie rok 1925, gdzie czytamy opis mieszkania najmłodszego premiera Włoch Benita Mussoliniego. Następnie czytamy o tym, że leży nieprzytomny z bólu w wielkiej kałuży wymiocin. Przeczytamy telegram o stanie jego zdrowia i tak praktycznie w koło. Widzimy co się dzieje z jego zdrowiem, co opisują o tym inni i jak odbiera to lud. Jakie są jego dalsze losy, jak się rozwija i jak jego władza rozkwita.
To coś jakby książka dokumentalna, gdzie w międzyczasie przeczytamy listy anonimowego faszysty. Pisze tam, że jest swoim premierem rozczarowany, że doszedł do władzy z pomocą pań publicznych i kochanek. Spisuje mu całą niewygodną prawdę szufladkując go. Nazywa wszystkie rzeczy po imieniu, co czytałam z nieukrywanym zainteresowaniem.
Lata mijają i dowiadujemy się o kolejnej wojnie wypowiedzianej pierwszego dnia nowego roku 1928. Tam wojska mają jasny cel, chcą okupować obszary na północ od 29 równoleżnika, osłabić plemienia Maghariba i całkowicie podporządkować ludność tubylczą. Oczywiście wszystko poprzez przemoc systematyczną i brutalną. Czytamy jak wojska kolonialne rozbrajają dwie małe grupki mudżahedinów Warfalla i Hassun. Tym samym wiedzą, że nie mogą już skorzystać z elementu zaskoczenia. Po wszystkim chcą odpocząć, lecz nie mogą sobie na to pozwolić.

,,Kto chce wziąć w panowanie nowe ziemie, nie może się poddawać zmęczeniu. Ciało musi się poruszać w niezmiennym rytmie, krew płynąć pod stałym ciśnieniem".

Polecam wielbicielom historii:-)

Pierwsze, co chciałam zaznaczyć, to, że książka jest opisana bardzo dosadnym językiem. Nikt tu nie bawi się w ozdobniki, tylko pisze wszytko to, co widzi, aczkolwiek ma na tyle sporą wyobraźnię, że często przyrównuje sceny, czy też rzeczy do czegoś, co można podobnie odczuwać. Bardzo mi się to podobało, bo książka pod żadnym pozorem nie jest nudna. Nie mamy suchych faktów,...