Duże rozczarowanie. Przeczytałam tę książkę, bo podobała mi się poprzednia powieść tego autora. Jednak gdy zaczęłam czytać "Krzycz! Teraz!" miałam wrażenie, że autor niestety się powtarza. Nie tylko jeśli chodzi o cechy głównej postaci, ale tło, np. epizody dotyczące rodziców. Miłosz, główny bohater, chyba mocno bazuje na doświadczeniach samego autora, ale "maski" są dziurawe i można rozpoznać postacie z polonistyki czy dziennikarskiego światka lat 70. Myślę, że autor załatwia w ten sposób jakieś środowiskowe porachunki. Jak sądzę, spis erotycznych doświadczeń również jest z życia wzięty, ale niektóre imiona zmieniono nieudolnie albo wcale. W tym przypadku opowiedziana historia bardzo przypomina rzeczywistość, ale czy jest dobrze opowiedziana? Nie sądzę. Erotyczne fragmenty są po prostu żenujące, a wulgarny język niestety jest chamski (chociaż Miłosz/autor uważają inaczej). Duży niesmak. Bohater powieści ma poczucie zmarnowanego życia, a także braku talentu, a może raczej ma świadomość niedostatecznie dużego talentu. Po co o tym czytać kolejny raz? Więcej samokrytycyzmu, mniej ekshibicjonizmu.

Duże rozczarowanie. Przeczytałam tę książkę, bo podobała mi się poprzednia powieść tego autora. Jednak gdy zaczęłam czytać "Krzycz! Teraz!" miałam wrażenie, że autor niestety się powtarza. Nie tylko jeśli chodzi o cechy głównej postaci, ale tło, np. epizody dotyczące rodziców. Miłosz, główny bohater, chyba mocno bazuje na doświadczeniach samego autora, ale "maski" są...

Zbigniew Mentzel jest postacią budzącą spore kontrowersje w świecie artystycznym. Sięgając po jego „Krzycz! Teraz!” nie miałam świadomości jego przeszłości, a jeśli chodzi o dorobek artystyczny, wiedziałam o nominacji do Nagrody Literackiej „Nike” w 2006 roku oraz zainteresowaniem myślą Leszka Kołakowskiego. To wystarczyło za rekomendację, by poświęcić czas na poznawanie jego najnowszej powieści.

Bohaterem „Krzycz! Teraz!” jest Miłosz, którego poznajemy w chwili pierwszego krzyku zaraz po narodzinach i towarzyszymy przez lata dojrzewania, młodości, wreszcie dorosłości. Bohater zbiera swoje pierwsze doświadczenia, opowiada o pierwszych razach, pierwszej pracy, pierwszej dziewczynie, pierwszych doświadczeniach, a wszystko to dzieje się w szarych i dusznych czasach Polski Ludowej. Wyłuskuje z życia te fragmenty, które są najbardziej znaczące, kształtujące lektury i relacje.

Prozę tą czyta się z łatwością, bo styl autora jest oszczędny i precyzyjny. Nie ma tam nużących dłużyzn, cała książka zresztą jest raczej krótka. Ze względu na to wiele wątków jest tu zaledwie muśniętych, bez głębszego wnikania w szczegóły. Nie ma też niepotrzebnych ozdobników, a ja bardzo lubię takie podejście do pisania. Jest w niej też subtelny komizm. Mimo wszystko udało się autorowi pokazać samotność człowieka w obliczu wyzwań codzienności.

Dużo miejsca autor poświęcił doświadczeniom erotycznym bohatera, a ja dla takiego zabiegu nie znajduję uzasadnienia. Przytacza obszerne wyjątki z książki ukrywanej przez rodziców Miłosza w pawlaczu, opisuje wizyty w domu publicznym. Na tle zmieniającej się historii pokazuje dojrzewanie mężczyzny, jego pasje i marzenia, ale też zmagania z prozą życia.

Po przeczytaniu książki mam poczucie, że nie wniosła ona do mojego życia niczego świeżego ani wartościowego. Pozostawiła mnie bez głębszej refleksji i sądzę, że zniknie z mojej świadomości bardzo szybko. Uważam, że jej największą zaletą jest ten subtelny język – prosty, ale barwny i lekki. To jednak za mało, aby zaangażować czytelnika i sprawić, by poczuł satysfakcję.

Zbigniew Mentzel jest postacią budzącą spore kontrowersje w świecie artystycznym. Sięgając po jego „Krzycz! Teraz!” nie miałam świadomości jego przeszłości, a jeśli chodzi o dorobek artystyczny, wiedziałam o nominacji do Nagrody Literackiej „Nike” w 2006 roku oraz zainteresowaniem myślą Leszka Kołakowskiego. To wystarczyło za rekomendację, by poświęcić czas na poznawanie...

"Miłosz przekonany był o tym, że pisać - pisać dobrze - może tylko ktoś, kto żyje naprawdę, a nie na niby, kto ma związek z rzeczywistością. a nie - jak on - porusza się w jakiejś nierzeczywistości" (str. 139)
Rozpoczęłam od cytatu bo ta książka tak naprawdę jest o pisaniu, o słowie, które jest tak bardzo niedoceniane i nadużywane. Powieść jest historią życia Miłosza, urodzonego w 1951 roku. Rozpoczyna się od krzyku noworodka, kończy na krzyku dojrzałego człowieka...

(cd recenzji na fb)

https://www.facebook.com/KsiazkaZamiastKwiatka/photos/a.418885991470850/6698366203522766/

"Miłosz przekonany był o tym, że pisać - pisać dobrze - może tylko ktoś, kto żyje naprawdę, a nie na niby, kto ma związek z rzeczywistością. a nie - jak on - porusza się w jakiejś nierzeczywistości" (str. 139)
Rozpoczęłam od cytatu bo ta książka tak naprawdę jest o pisaniu, o słowie, które jest tak bardzo niedoceniane i nadużywane. Powieść jest historią życia Miłosza,...

Wierzby nasze polskie, mazowieckie i nadmorskie. Morze nasze kapryśne, raz chmurne i gniewne, raz gładko-lazurowe. I książka na wskroś polska, utkana z wydarzeń, które definiują życie w naszym kraju od lat pięćdziesiątych dwudziestego wieku po dziś. Opowieść snuta dojrzewaniem i kochaniem, gniewem i rozczarowaniem, literaturą i filozofią. I krzykiem nowo narodzonego dziecka i krzykiem o dalsze, dobre życie.

Zbigniew Mentzel przeprowadza nas przez życie Miłosza, wkładając w nie kolejne etapy życia, komentując rzeczywistość i okraszając fakty odniesieniami do znanych postaci i cytatów, które są niczym ilustracja zrozumiała tylko dla tych, którzy tę ilustrację tworzyli życiem tutaj, na tej ziemi i w czasach, które niczym z chińskiego przekleństwa, były i są czasami "ciekawymi".

Z niezwykłą przyjemnością i przejęciem czyta się o niewymienionych z nazwiska osobach ze świata artystów czy polityków, których z nikim innym pomylić nie można. Padają też dokładne dane, wskazania palcem na chwalebnych, budzących podziw i tych, których żaden Polak nigdy nie wspomni dobrze. Pomiędzy nimi przemyka Miłosz -:niespełniony literat, spełniony właśnie teraz scenarzysta, dziennikarz, komentator współczesności. Ten sam, który spotyka niezwykłe kobiety, który z ironią i ciepłem wspomina burzliwe związki, który doświadczenia seksualne i romantyczne opisuje ze swadą, spokojem ale i z przejęciem.

W "Krzycz! Teraz!" Miłoszem się jest. Widzi się w lustrze swoje odbicie z tłem przemijających lat, zmian politycznych, zmian fizycznych ciała, radością i przekleństwem strat. Autor pisze tak, że prostota zlewa się z najambitniejszą literaturą a swojskie przyśpiewki brzmią równie istotnie jak cytaty z filozofów i literaturoznawców. Tęskni się razem z bohaterem i wraca do Polski z Monachium pachnącego dobrobytem bo tu jego miejsce, nasze, ojczyzna pokraczna ale jedyna. Bardzo to ładna opowieść, kompaktowa, słodko-gorzka jak całe życie. Czytać się chce i warto. Polecam.

Pani_Ka Czyta
Dziękuję Wydawnictwu Znak za ten życiorys mądry i zabawny.

Wierzby nasze polskie, mazowieckie i nadmorskie. Morze nasze kapryśne, raz chmurne i gniewne, raz gładko-lazurowe. I książka na wskroś polska, utkana z wydarzeń, które definiują życie w naszym kraju od lat pięćdziesiątych dwudziestego wieku po dziś. Opowieść snuta dojrzewaniem i kochaniem, gniewem i rozczarowaniem, literaturą i filozofią. I krzykiem nowo narodzonego dziecka...