Postanowiłam wybrać się w długą podróż. I to nie byle jaką! Razem ze wspaniałymi towarzyszami chciałam zrobić coś dobrego. Wcześniej musiałam się do owej podróży przygotować, dlatego też zagotowałam wodę w czajniku, a następnie zrobiłam ulubioną herbatę. Wzięłam książkę do ręki, otworzyłam ją i … wyruszyliśmy.

Najpierw zawitałam do uroczej norki pewnego hobbita. Bilbo Baggins – bo tak brzmi jego imię, zaprosił mnie do środka, a tam zobaczyłam siedzących przy stole trzynastu krasnoludów razem z czarodziejem Gandalfem. Zasiadłam obok nich i pochyliłam się nad rozłożoną mapą. Przemiły Bilbo z początku nie chciał brać udziału w żadnej wyprawie. Wolał zostać w domu, siedzieć przy kominku z fajką w ręce. Krasnoludom udało się jednak przekonać hobbita, by wyruszył z nimi w podróż. I bardzo dobrze, że im się to udało! Jak się później okazuje, pomoc hobbita będzie nieoceniona. Wspólnie mieliśmy udać się do krainy, która została zrabowana i zniszczona przez smoka Smauga. Naszym zadaniem będzie zyskanie skarbu krasnoludów, który znajduje się w posiadaniu groźnego stwora. Udało nam się to? Ja już wiem. Teraz Was zapraszam do lektury.

Wędrując przez Góry Mgliste, Mroczną Puszczę oraz wiele innych miejsc czułam się naprawdę wspaniale. Na każdym kroku odkrywałam coś nowego, zachwycałam się, krzywiłam przy nieprzyjemnych miejscach, w których dreszcz strachu przebiegał mi po plecach podobnie jak bohaterom. Tak, Tolkienowski świat mnie oczarował. Na początku nie wierzyłam. Mi mogłoby się to spodobać? Niemożliwe. A jednak. Dlaczego wydaje mi się to tak niezwykłe? Fantastyka nie jest gatunkiem, po który często sięgam. Nie czytam tego typu książek. Jest jednak parę wyjątków, powieści, które mi się bardzo spodobały. I mogę zaliczyć do nich „Hobbita”.

Książka podbiła moje serce również przez to, że jest bardzo dynamiczna. Tutaj nie ma czasu na nudę. Cały czas wędrujemy, oglądamy, podziwiamy. Razem z bohaterami z trudem wychodzimy z opresji, a potem walczymy o życie. Na każdym kroku czyha na nas niebezpieczeństwo. A jednak świat przedstawiony w „Hobbicie” nie jest cały czas mroczny. Autor znalazł czas również na chwile radości i uśmiechu. Wyszukuje on nawet najmniejsze odrobiny szczęścia w chwilach, wydawało by się beznadziejnych. Takie powinno być nasze podejście do życia. Nie tylko narzekanie, stres, smutek i wiele innych nieszczęść. Zawsze trzeba szukać pozytywów.

Dzięki tej książce poznałam wspaniałych krasnoludów. Trzynastka, która wyruszyła razem z hobbitem Bilbo okazała się być trochę nieporadną, ale za to przemiłą gromadką. Każdy z nich był oryginalną postacią, o zupełnie innymi charakterze. Bohaterowie Tolkiena są dopracowani w każdym szczególe, a nie mowy o niedopatrzeniach. Ach, i oczywiście Gandalf! Jest to postać, która spodobała mi się już na początku książki. Czarodziej dosyć często musiał ratować hobbita oraz krasnoludów z opresji. Pojawiał się i znikał – stanowił największą zagadkę książki.

Czy „Hobbit” to książka godna polecenia? Oczywiście, że tak! Zachęcam Was do jej przeczytania. Dzięki niej będziecie mogli przeżyć niezapomnianą przygodę, która zabierze Was w niezwykłe miejsca. Poznacie wspaniałych krasnoludów i niezwykłego czarodzieja Gandalfa. Będziecie mogli pomagać hobbitowi, gdy wpadnie w niemałe kłopoty podczas przygody swojego życia. „Hobbit” to książka, o której można wiele mówić, dyskutować, myśleć. Ale ja nie wiem co więcej mogłabym napisać, żeby przekonać Was do przeczytania jej. Ja jestem oczarowana stworzoną przez Tolkiena historią. A Wy? Czy pozwolicie się oczarować?

Postanowiłam wybrać się w długą podróż. I to nie byle jaką! Razem ze wspaniałymi towarzyszami chciałam zrobić coś dobrego. Wcześniej musiałam się do owej podróży przygotować, dlatego też zagotowałam wodę w czajniku, a następnie zrobiłam ulubioną herbatę. Wzięłam książkę do ręki, otworzyłam ją i … wyruszyliśmy.

Najpierw zawitałam do uroczej norki pewnego hobbita. Bilbo...