⚠️- Zawiera spojlery -⚠️

Przemijające Echa zespołu autorek - Erin Hunter to fenomenalnie napisana książka!
Przejściami książka była bardzo smutna, sama płakałam przez nią więcej niż raz lecz uważam że była też bardzo miła, przygodowa a przedewszystkim ciekawa! U mnie książka jest bardzo pozytywnie rozpatrywana i tak naprawdę nie ma jakiś większych wad. Już pierwsze strony były pełne akcji - niekoniecznie tej dobrej. Lektura bardzo mnie pochłonęła, sama okładka jest przepiękna i tu składam wielkie gratulacje Johannie Tarkeli. Podczas czytania czułam wyraźne napięcie pomiędzy Bluszczową Łapą a Jastrzębim Mrozem, może je sobie przypasowałm, może nie, ale i tak uważam że jest to przewodni ship serii 4; "Omenu Gwiazd" tuż po Gołębiej Łapie i Tygrysim Sercu oczywiście.
Książka według mnie jest skierowana bardziej do osób 12-16 lat, aczkolwiek napewno mogą ją też przeczytać starsze osoby lecz uważam że wiek powyżej jest najbardziej do niej przypisany

⚠️- Zawiera spojlery -⚠️

Przemijające Echa zespołu autorek - Erin Hunter to fenomenalnie napisana książka!
Przejściami książka była bardzo smutna, sama płakałam przez nią więcej niż raz lecz uważam że była też bardzo miła, przygodowa a przedewszystkim ciekawa! U mnie książka jest bardzo pozytywnie rozpatrywana i tak naprawdę nie ma jakiś większych wad. Już pierwsze strony...

Nie wierzę, że Ognista Gwiazda dał się tak podpuścić Bluszczowej Łapie! To do niego absolutnie niepodobne. Zakończenie było straszne, ale reszta tomu też niewiele lepsza. Jedna z najgorszych części jak dla mnie, prawie nic mi się nie podobało. No, może poza Wisienką i Krecikiem, ale było o nich tyle, co kot napłakał. Śmierć Długiego Ogona była głupia i niepotrzebna. A to, że Ognista Gwiazda tak bezsensownie stracił przedostatnie życie, to już w ogóle skandal. Teraz będę się bała czytać następny tom! Dobrze, że jeszcze się nie ukazał. Tymczasem poczytam sobie spin-off "Misja Ognistej Gwiazdy", może będzie lepszy.

Nie wierzę, że Ognista Gwiazda dał się tak podpuścić Bluszczowej Łapie! To do niego absolutnie niepodobne. Zakończenie było straszne, ale reszta tomu też niewiele lepsza. Jedna z najgorszych części jak dla mnie, prawie nic mi się nie podobało. No, może poza Wisienką i Krecikiem, ale było o nich tyle, co kot napłakał. Śmierć Długiego Ogona była głupia i niepotrzebna. A to,...

“Przemijające echa” to drugi tom serii “Omen gwiazd“, utrzymujący doskonały poziom intensywności wydarzeń, zwrotów akcji i odwagi bohaterów. Wyjątkowa moc w łapach to nie tylko przeznaczenie, które ma ocalić koci świat. To również samotność, opieranie się pokusie wyznania prawdy oraz stawianie czoła nieświadomemu otoczeniu. Śmiertelne zagrożenie może nadejść nie tylko od strony sąsiadujących klanów. Nieuchronnie zbliża się coś bardzo złego… Przygotujcie się na wydarzenia, których w kocim świecie jeszcze nie było!

Recenzja w całości: https://mamao.pl/przemijajace-echa-erin-hunter/

“Przemijające echa” to drugi tom serii “Omen gwiazd“, utrzymujący doskonały poziom intensywności wydarzeń, zwrotów akcji i odwagi bohaterów. Wyjątkowa moc w łapach to nie tylko przeznaczenie, które ma ocalić koci świat. To również samotność, opieranie się pokusie wyznania prawdy oraz stawianie czoła nieświadomemu otoczeniu. Śmiertelne zagrożenie może nadejść nie tylko od...

Jak zawsze arcydzieło!!!

Jak zawsze arcydzieło!!!

W końcu Ognista Gwiazda dowiaduje się o mocy trójki kotów, aż przyklasnąłem na ten moment. Dość długo czekałem kiedy w końcu pozna prawdę i stało się to o wiele szybciej niż myślałem, dobrze. Chociaż nie za dużo się przez to zmieniło, kilka rozmów Ognistego z trójką i chyba tyle.

Klan Cienia jak to Klan Cienia... zawsze irytuje swoim istnieniem. Czy oni potrafią robić cokolwiek innego niż wprowadzać chaos i kłamać? Chyba nie.

Jeden z kotów Pioruna został poważnie ranny. Jak dla mnie na plus, bo to coś ciekawszego i innego niż zwykle. Ciekawe jak to się rozwinie. Czy straci radość z życia przez swoją niemoc, czy nie? O ile wcześniej nie umrze.

Najciekawsze rzeczy jak zwykle robi Sójcze Pióro. Jego wątki są najbardziej interesujące.

Klan Gwiazdy jak to Klan Gwiazdy, często irytuje, ale miło spotkać koty, które odeszły już kilka lub kilkanaście tomów temu. Coś mam wrażenie, że Nakrapiany Liść jest najczęściej spotykanym kotem.

Bluszczowa na okładce wygląda przepięknie. Jedna z najlepszych okładek. Za to Gołębie jest tak brzydka...

Dziwne, że Sójcze nie szpiegował Bluszczowej w snach po tym jak dowiedział się o od niej, że śniła, że K Cienia miał ich zaatakować. Nie pasowało to do jego charakteru, zmarnowana scena przez autorki.

Chyba pierwszy raz w historii (albo drugi? czy coś takiego) tych książek w końcu to Piorun atakuje inny klan, w tym przypadku, aby odebrać terytorium, łał. Jeszcze tego nie było, aby Ognista nie był tym dobrym do granic bólu dla innych klanów.

Co swoją drogą również jest i dużą wadą. Bluszczowa go zmanipulowała, a Ognista jej po prostu posłuchał. To do niego niepodobne. Duży minus za to.

W końcu Ognista Gwiazda dowiaduje się o mocy trójki kotów, aż przyklasnąłem na ten moment. Dość długo czekałem kiedy w końcu pozna prawdę i stało się to o wiele szybciej niż myślałem, dobrze. Chociaż nie za dużo się przez to zmieniło, kilka rozmów Ognistego z trójką i chyba tyle.

Klan Cienia jak to Klan Cienia... zawsze irytuje swoim istnieniem. Czy oni potrafią robić...