Złodziejaszki nadal w grze, więcej love dramy I frustracja głupotą bohaterów - to wszystko ma do zaoferowania druga część serii o rozterkach miłosnych Cordelii. Dobra, lepiej powiedzieć trójkąta miłosnego, chociaż w tej książce to już się taki trapez zrobił 😭

Autentycznie jestem w stanie powiedzieć, za tą część była lepsza od tomu pierwszego i naprawdę fajnie się bawiłam. Nadal utrzymuje moje słowa, że jak na książki o nocnych łowcach, to jest tu zdecydowanie zbyt mało akcji, walk i krwii. Jednak niektóre z twistow, to było cudo i bardzo podobała mi się dynamika tego tomu, a końcówka to już autentycznie zmiotła mnie z planszy i nadal jestem w niebie wzięta jak to się skończyło. Wątek Matthew był absurdalnie oczywisty i już setki stron przed finałem do domyślania się, ci którzy czytali będą wiedzieć o czym mówię, jednak nie odebrało mi to ani grama czystej rozkoszy z czytania.

Grace jest nadal tak samo irytująca, jak była przedtem, tylko do tej teamu teraz dołączyła Lucy. Trochę ich rozdziałów pominęłam, proszę wybaczcie, ale nie mogłam. Zato rozkwitł tu mój ukochany Alistair i wszystko co się wokół niego działo było spójne i dynamiczne od początku do końca, zresztą to samo tyczy się Matthew. Cordelia i James mogliby zejść na drugi plan, ale cóż czasami mogłam się z nich chociaż troszkę pośmiać.

Proszę tylko o jedno, już tak było przy Mrocznych Intrygach, kiedy finał drugiego tomu był majstersztykiem, a trzeci wyrzucił cały ten potencjał i zawiódł po całości. Dajcie mi teraz trzeci tom choć trochę godny tej drugiej części, ja już nawet nie wymagam więcej, tylko coś co nie zawali po całości.

Pomimo tej mojej całej dziwnej relacji z książkami Cassandry Clare, to ja nadal będę kontynuować czytaniem jej dzieł, bo pomimo ogromną frustracji jest to dla mnie ogromną rozrywka, więc jeśli wy jeszcze nie próbowaliście, to koniecznie spróbujcie!! Tylko Dary Anioła omijajcie szerokim łukiem, a Diabelskie Maszyny od razu kupcie w całości.

Złodziejaszki nadal w grze, więcej love dramy I frustracja głupotą bohaterów - to wszystko ma do zaoferowania druga część serii o rozterkach miłosnych Cordelii. Dobra, lepiej powiedzieć trójkąta miłosnego, chociaż w tej książce to już się taki trapez zrobił 😭

Autentycznie jestem w stanie powiedzieć, za tą część była lepsza od tomu pierwszego i naprawdę fajnie się bawiłam....

To, że Tatiana dalej żyje sprawia, że nie daję dziesięciu gwiazdek!

To, że Tatiana dalej żyje sprawia, że nie daję dziesięciu gwiazdek!

Jak zwykle Clare nie zawodzi🙂 Fajna kontynuacja😊 Robię trochę przerwy i biorę się za 3 tom😄

Jak zwykle Clare nie zawodzi🙂 Fajna kontynuacja😊 Robię trochę przerwy i biorę się za 3 tom😄

Cassandra Clare słynie z takich cykli jak „Mroczne intrygi”, „Dary Anioła”, „Mroczne intrygi”, „Najstarsze klątwy”, „Diabelskie maszyny”, „Ostatnie godziny”, „Magisterium”. Ma na swoim koncie współtworzenie powieści graficznych oraz zbiorów opowiadań, a teraz na polskim rynku pojawił się „Strażnik Miecza” należący do cyklu „Sword Catcher”. Tworzone przez pisarkę historie są różnorodne. Łączy je jednak to, że zawsze w jakiś sposób pojawia się w nich magia, zjawiska, których nie da się wyjaśnić lub upatruje się działania sił nadprzyrodzonych. Wykreowane przez nią postacie zawsze są ciekawe i pozwalają na poruszenie ważnych aspektów życia społecznego. Do tego za każdym razem mamy wciągającą fabułę, pełną emocji przygodę, świetnie tkaną intrygę.

Cassandra Clare słynie z takich cykli jak „Mroczne intrygi”, „Dary Anioła”, „Mroczne intrygi”, „Najstarsze klątwy”, „Diabelskie maszyny”, „Ostatnie godziny”, „Magisterium”. Ma na swoim koncie współtworzenie powieści graficznych oraz zbiorów opowiadań, a teraz na polskim rynku pojawił się „Strażnik Miecza” należący do cyklu „Sword Catcher”. Tworzone przez pisarkę historie są...

Finał pierwszego tomu wprawił mnie jednocześnie w konsternację i rozczarowanie, może dlatego, że spodziewałam się znacznie więcej zarówno ze strony czarnego charakteru, jak i pozostałych postaci. Niemniej wątki Jamesa, jak i Cordelii zostały ukazane przez autorkę dość tragicznie, a sam epilog znacznie podniósł moją ciekawość, dlatego dałam jeszcze jedną szansę tej historii. Po cichu liczyłam na znaczne szybsze tempo akcji i jeszcze więcej dramatów, krwi i poświęceń.
Akcja drugiego tomu rozwija się w podobny sposób, co w pierwszym, czyli wolno. Pomimo intrygi związanej z morderstwami, jak i tajemniczej mocy Grace, Jamesa i Lucy, czy też dziwnego zachowania miecza Cordelii, nie zapałałam chęcią do czytania tej książki tak ochoczo, jak w przypadku pozostałych serii z uniwersum Nocnych Łowców. Nie umiałam się wciągnąć, ponieważ autorka znów po całości wykorzystała typowe schematy znane czytelnikom z pozostałych swoich powieści, nie dodając absolutnie nic nowego. Uważam, że Cassandra Clare strzeliła sobie w kolano, ujawniając od początku sekrety i plany Tatiany Blackthorn oraz Grace, co prawda nie wszystkie z nich zostały jasno określone, ale jednak były na tyle oczywiste, że mogłam spokojnie czytać pomiędzy wierszami. Czasem fabuła została urozmaicona drobnymi skandalami z udziałem głównych postaci, ale czy powinno być ich aż tyle? Momentami odnosiłam wrażenie, że nie czytam fantastyki, a romans obyczajowy podobny do telenoweli brazylijskiej. Znam książki autorki z porządnej dawki walk demonicznych, zaskoczenia, magii, dobrego humoru i mocnego działania na wyobraźnię. Tutaj tego nie ma.
Po przeczytaniu ponad połowy książki, nareszcie zaczęłam się wciągać. Pewne wydarzenia zaczęły nabierać rozpędu, wątki łączyć się ze sobą, ujawniając kolejne zbrodnie Tatiany, a na wierzch wypłynęły tajemnice związane z Herondale’ami i Blackthornami. O ile początek uważam za tragiczny, o tyle rozwinięcie i zakończenie wypadło całkiem całkiem, pomijając sztampowość i zbytnią przesadę wątków romantycznych. Autorka pokusiła się o złamanie serc niektórym bohaterom, nadając tragizmu i dodając zmartwień pozostałym postaciom. Bardzo dobrze się stało, że tak postąpiła, ponieważ wyszło interesująco, zagadkowo i współczująco, zachęcając odbiorcę do sięgnięcia po ostatni tom serii.
Cassandra Clare od czasu do czasu odwołuje się do klasyki, cytując utwory literackie najczęściej nawiązujące do motywów niebiańskich, jak i piekielnych, również ukazuje zainteresowania bohaterów, które często są powiązane właśnie z literaturą. O ile w „Diabelskich maszynach” ten zabieg mi się podobał, o tyle tutaj był dla mnie trochę na wyrost, pomijając cytaty przed rozdziałami. Według mnie tych wszystkich odnośników było po prostu za dużo, podobnie jak opisów, co przełożyło się na wolniejsze tempo akcji.
Czy polecam? Ostatecznie tak, chociaż drażniły mnie przestoje w fabule i mnóstwo niepotrzebnych opisów. Rozwinięcie akcji oraz zakończenie książki usatysfakcjonowały mnie na tyle, że zdecydowałam się na przeczytanie ostatniego tomu, więc nie jest tak źle. Jeśli lubicie powieści tej autorki, powinniście zapoznać się z tą serią, chociaż ja swojego rozczarowania nie ukrywam.

Finał pierwszego tomu wprawił mnie jednocześnie w konsternację i rozczarowanie, może dlatego, że spodziewałam się znacznie więcej zarówno ze strony czarnego charakteru, jak i pozostałych postaci. Niemniej wątki Jamesa, jak i Cordelii zostały ukazane przez autorkę dość tragicznie, a sam epilog znacznie podniósł moją ciekawość, dlatego dałam jeszcze jedną szansę tej historii....

Dawno nie czytałam książki która budziła tak dużo emocji jak ta seria. Cassandra jak zawsze potrafi tworzyć piękne wątki romantyczne. Ale bywały też momenty w których czułam złość za te wszystkie kłody rzucane pod nogi bohaterom. W tym tomie dzieje się o wiele więcej akcji niż w poprzednim.
Szczerze polecam.

Dawno nie czytałam książki która budziła tak dużo emocji jak ta seria. Cassandra jak zawsze potrafi tworzyć piękne wątki romantyczne. Ale bywały też momenty w których czułam złość za te wszystkie kłody rzucane pod nogi bohaterom. W tym tomie dzieje się o wiele więcej akcji niż w poprzednim.
Szczerze polecam.

Nie potrafię opisać jak jestem zirytowana. I nie umiem wybrać, czym konkretnie — Matthew, Jamesem, Lucie, czy brakiem korekty książki. Ale po kolei.

Po prawdzie, nawet nie wiem co napisać. Moje serce i moja dusza są zdewastowane tym, jak bardzo Cassandra Clare postanowiła poznęcać się nad tymi bohaterami, a przez to i nade mną, bo uwielbiam dosłownie każdą postać tutaj. No może poza Tatianą, ale to taka Dolores Umbridge wśród nocnych łowców; jej po prostu nie da się lubić.
Z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że w tę część wciągnęłam się znacznie mocniej niż w poprzednią. Akcja wydawała mi się nieco bardziej wartka i ciekawsza. Nie podobała mi się jedynie scena, nie spojlerując, gdzie Cordelia jedzie w pewne miejsce z Mattem. Wydawała mi się ona nieco zbyt szybka i napisana strasznie po łebkach — żeby tylko ją odklepać, bo przyda się na później. Poza tym, chociaż czuję się zirytowana zakończeniem, od razu chcę zacząć czytać trzeci tom. Muszę wiedzieć, co dalej. Muszę wiedzieć, jak skończy się ta historia, chociaż czuję, że będę mieć złamane serce.

Natomiast to, co się nie zmieniło, a co kompletnie mi nie odpowiada, to brak korekty. Na początku, kiedy na dwóch następujących po sobie stronach były dwa błędy, chciałam znaleźć wszystkie, które rzucą mi się w oczy. Potem doszłam do wniosku, że nie chcę sobie psuć tym lektury, ale żeby nie być gołosłownym:

— w rozdziale 14 pojawia się zdanie "Kapelusz ocieniał drobną twarz, skrywając jej twarz";
— w pierwszym zdaniu rozdziału 24 rozdziału brakuje "w";
— w rozdziale 25 James został pomieszany z Jessem;
— w rozdziale 26, kiedy Alastair rozmawia z Thomasem powinno być "RZECZY, które", nie "rzecz, które".

Jak widać na załączonym obrazku, błędy pojawiają się w trzech następujących po sobie rozdziałach. Nie licząc momentów, w których pauzy w dialogach są pomieszane albo brakuje jednego entera. Skutecznie odwiodło mnie to od chęci kupowania jakichkolwiek książek, wydawanych w MAGu, chociaż było to jedno z moich ulubionych wydawnictw. Wiem, że to nic nie zmieni, ale osobiście nie lubię płacić pełnej ceny za półprodukt.

Nie potrafię opisać jak jestem zirytowana. I nie umiem wybrać, czym konkretnie — Matthew, Jamesem, Lucie, czy brakiem korekty książki. Ale po kolei.

Po prawdzie, nawet nie wiem co napisać. Moje serce i moja dusza są zdewastowane tym, jak bardzo Cassandra Clare postanowiła poznęcać się nad tymi bohaterami, a przez to i nade mną, bo uwielbiam dosłownie każdą postać tutaj. No...

Sama przygoda fajna ale przesadzone wątki miłosne już bardziej zagmatwać się tego nie dało, bez tych miłosnych wątków byłaby znacznie lepsza.

Sama przygoda fajna ale przesadzone wątki miłosne już bardziej zagmatwać się tego nie dało, bez tych miłosnych wątków byłaby znacznie lepsza.

Ciężko jest mi cokolwiek napisać na temat tej książki. Kocham Cassandrę Clare i to w jaki sposób potrafi opisać historię kochających się osób w sposób nieoczywisty i sprawić by moje standardy wobec mężczyzn urosły w niewyobrażalny sposób. Sceny miłosne są sensualne i pełne namiętności, bez grama wulgaryzmu. Każda pojedyncza osoba przedstawiona w tej książce, ich historia i przyszłość sprawiają, że jedyne na co mam ochotę to czytać dalej. Myślę, że wiem co się wydarzy (czasami okazuje się, że mam rację),a okazuje się, że Clare wyciąga z rękawa kolejnego asa, a ja zbieram szczękę z podłogi.

Ciężko jest mi cokolwiek napisać na temat tej książki. Kocham Cassandrę Clare i to w jaki sposób potrafi opisać historię kochających się osób w sposób nieoczywisty i sprawić by moje standardy wobec mężczyzn urosły w niewyobrażalny sposób. Sceny miłosne są sensualne i pełne namiętności, bez grama wulgaryzmu. Każda pojedyncza osoba przedstawiona w tej książce, ich historia i...

Ciekawa historia, całkiem szybko rozwija się akcja., momentami bardzo zaskakuje. Jednak jak opowieść ta, mam wrażenie, czasem wlecze się w nieskończoność. Nie znaczy to, że jej nie polecam. Jest godna uwagi.

Ciekawa historia, całkiem szybko rozwija się akcja., momentami bardzo zaskakuje. Jednak jak opowieść ta, mam wrażenie, czasem wlecze się w nieskończoność. Nie znaczy to, że jej nie polecam. Jest godna uwagi.