Książka "Ptaki ojczystych wzgórz" to już dziesiąta powieść pani Barań, wydana w języku polskim. Nowa publikacja nawiązuje do motywu utraconej ojczyzny, czy to w kontekście Polaków wysiedlonych po II wojnie światowej z terenów tzw. Kresów Wschodnich, które, na skutek konferencji jałtańskiej (4-11 lutego 1945 r.),znalazły się poza granicami Polski, czy też Niemców zmuszonych do opuszczenia swoich dotychczasowych domostw w wyniku przesunięcia się granic, czy też Łużyczan, których wioski zniszczyła eksploatacja złóż węgla brunatnego. Książka nie dzieli jednak ludzi na lepszych i gorszych, zwycięskich czy przegranych, na ofiary i katów. Dzieło Haliny Barań wzywa do pokojowej koegzystencji i mówi o ciężkim pokoleniowym doświadczeniu utraty nie jednej ojczyzny, lecz wielu małych ojczyzn. Mała ojczyzna to nie tylko dom lub miasto rodzinne. To przestrzeń, w której czujemy się bezpieczni i w niezależny sposób związani. Jest to rodzaj mitycznej przestrzeni, idealizowanej przez wszystkich tych, którzy bezpowrotnie ją stracili. Trudna tematyka powojennej Europy ukazana jest przez pryzmat historii pewnej rodziny. Akcja powieści toczy się w kilku miejscach w Saksonii i w Brandenburgii, jak również w przylegających obszarach po polskiej stronie granicy m.in. we wsi Łąki lub mieście Gerliszków oraz w dolnołużyckim Chociebużu. Dzieje fikcyjnej rodziny Wolkowskich, zostały zręcznie wplecione w wydarzenia regionalne oraz globalne, zarówno z czasów powojennych, jak i ze współczesności.