‘’Zagubieni na Wenus” to już drugi tom cyklu Wenus autorstwa Edgara Rice Burroughsa który rozgrywa się na tytułowej planecie, zwanej przez jej rodowitych mieszkańców Amtor.

Fabuła tej części rozpoczyna się dokładnie w tym miejscu, w którym zakończyli się ''Piraci z Wenus”. Główny bohater czyli Carson Napier, zostaje pojmany przez swoich wrogów i przetransportowany do okolicznego miasta, będącego pod rządami wrogich Thorystów. Szybko okazuje się, że również jego wybrance serca, księżniczce Duare, ucieczka nie do końca się udała, i ponownie jej losy łączą się z Ziemianinem.

Burroughs nie odchodzi w tym tomie od dobrze znanych już czytelnikowi schematów. Jeżeli przed lekturą Zagubionych czytałeś albo tom pierwszy Wenus albo serię o przygodach Johna Cartera, to poczujesz się jak w domu! Mamy tutaj przewidywalny wątek miłosny, wątek drugiej księżniczki, dodający tani konflikt trójstronnej relacji, długą podróż do domu przez nieznane i niebezpieczne tereny Amtor no i oczywiście dużo walk i pułapek.

Niebezpieczeństwa oczywiście są głównie symboliczne, bo nad bohaterami od początki do końca czuwa sam autor, więc wszelkie zagrożenia które spotyka Carson są przede wszystkim elementem rozbudowującym Wenus, zarówno pod względem przyrody jak i ludów ją zamieszkujących.

Ponieważ Zagubieni na Wenus od razu rozpoczynają się na tej planecie, a czytelnik w domyśle zna poprzedni tom i rozumie podstawy tego świata, to autor mógł wykorzystać te prawie 240 stron od początku do końca na wprowadzenie nowych elementów i rozciągnął podróż Carsona i jego towarzyszy na całkiem różnorodne tereny, gdzie mógł zmierzyć się z lasem, rzeką, kanibalami, dzikimi zwierzętami a także zwiedzić zamek czy kilka miast. Fabuła biegnie tu szybko, rozdziały mają po kilkanaście stron, i nawet nie śpiesząc się z czytaniem, można pochłonąć tą przygodę w dwa nocne posiedzenia w fotelu.

Na szczególną uwagę zasługują jednak dwa elementy, dość mocno wyróżniające Zagubionych na Wenus na tle wszystkich książek które Burroughs napisał.

Pierwszym jest wprowadzenie nieumarłych, w domyśle zombie. Chociaż Burroughs nie był tu pionierem - gdyż motyw ten wykorzystał przed nim chociażby H.P. Lovecraft w swoim ‘’Reaniamtorze” (i też nie używał tam słowa zombie) - to jednak istoty które spotyka na swojej drodze Carson prawie niczym nie różnią się od wizerunku zombie, który został zaszczepiony do popkultury dopiero lata później, i trwa po dziś dzień.
Brakuje im jedynie ochoty na czyiś mózg czy po prostu ludzkie mięso i nie przenoszą dalej swojej przypadłości przez kontakt bezpośredni.
Jedna z lokacji którą odwiedza Carson jest praktycznie Nekropolią jakiegoś nieumarłego maga, która bardziej pasuje do książki fantastycznej z magią i smokami niż do opowiadania sci-fi na Wenus, a jednak tworzy dzięki temu wyjątkowy u tego autora klimat grozy i zaszczucia.

Drugim interesującym elementem jest miasto nauki - Havatoo. Burrough w życiu prywatnym interesował się i popierał eugenikę, i temu poparciu dał wyraz tworząc ten wątek. Miasto to jest pozornie utopią, gdzie wszyscy ludzie są piękni i wszechstronnie wykształceni, nie ma tu złodziei, większość przestępstw nie występuje, a danymi dziedzinami zajmują się odpowiednio do tego predysponowani ludzie, i nawet śmieciarze wywodzą się z ludzi do tego przystosowanych, chociaż każdy wedle uznania może oddawać się idei pomocy miastu.

Cieniem padającym na ten raj na Wenus jest to, że ludzie są tutaj poddawani testom genów, i jeżeli w jego rodzinie były osoby „wątpliwej pożyteczności”, lub też osoba przejawia upośledzenia i mutacje, to osobnik taki jest eliminowany niczym w starożytnej Sparcie, dzięki czemu jego geny nie zostaną przeniesione dalej.
Jest to świat segregacji i działania na korzyść ogółu a nie jednostki, co przyznaje nawet jeden z mieszkańców Havatoo mówiąc, że lepiej poświęcić jednego potencjalnie niewinnego mieszkańca, niż ryzykować, że straci na tym cały ogół.

To szalenie ciekawy motyw, który nawet we współczesnej literaturze często powraca, i chociaż i tutaj Havatoo nie było pierwszą taką utopią (podobną był świat przyszłości z ’’Ludzie jak Bogowie” H.G. Wellsa, jednak tam bohater był zachwycony od początku do końca tym co widział),to jednak zasady na jakich działała mogą skłaniać ludzi do dyskusji nawet dzisiaj.

Zagubionych na Wenus mogę oczywiście polecić każdemu fanowi twórczości Edgara Rice Burroughsa do których sam się zaliczam. Po przeczytaniu Cyklu Barsoom nie wyobrażałem sobie, by nie skończyć również serii w Amtorze, i wiedząc czego mogę się spodziewać bawiłem się dobrze.

Jeżeli poczuliście chociaż trochę sympatii do Carsona Napiera po tomie pierwszym lub po prostu do takiej wizji Wenus, to tom drugi jest zakupem obowiązkowym, gdyż bezpośrednio kontynuuje przygodę nagle tam zakończoną, i rozwija znacząco ten świat, a wszystko robi to w dosyć bezpiecznym i przewidywalnym stylu, ale pasującym do takiej niezobowiązującej przygodowy w nieznanym.
Jednocześnie jednak, kilka skłaniających do refleksji tematów już po zakończeniu lektury się tu znalazło, i kwestia Havatoo to coś, do czego można wracać nawet przez lata.

‘’Zagubieni na Wenus” to już drugi tom cyklu Wenus autorstwa Edgara Rice Burroughsa który rozgrywa się na tytułowej planecie, zwanej przez jej rodowitych mieszkańców Amtor.

Fabuła tej części rozpoczyna się dokładnie w tym miejscu, w którym zakończyli się ''Piraci z Wenus”. Główny bohater czyli Carson Napier, zostaje pojmany przez swoich wrogów i przetransportowany do...