Jak na ironie legion, który wchodzi pierwszy w walkę, w serii pojawia się dopiero w 28 tomie. Książka cieszy, ponieważ nie podejmuje już przeżartego przez inne części Istvana. Uwielbiam to jak w każdej części serii poznajemy lepiej prymarchów, których motywy, wydawałoby się, już doskonale znamy. "Szramy" miały dać nam poznać V legion i liczę że kontynuacja przyniesie więcej ujarzmionej dzikości mieszkańców Chogorisa.

Jak na ironie legion, który wchodzi pierwszy w walkę, w serii pojawia się dopiero w 28 tomie. Książka cieszy, ponieważ nie podejmuje już przeżartego przez inne części Istvana. Uwielbiam to jak w każdej części serii poznajemy lepiej prymarchów, których motywy, wydawałoby się, już doskonale znamy. "Szramy" miały dać nam poznać V legion i liczę że kontynuacja przyniesie więcej...

Herezja się szerzy a jedynym Legionem który nie zdaje sobie z tego sprawy jest legion Białych Szram który zapuścił się na polecenie Horusa daleko od utartych szlaków i po rozpoczęciu Herezji został odcięty od informacji.
Ich Prymarcha Jaghatai Khan w swoim legionie stosuje taktykę znaną nam z przeszłości gdyż dowodzi tak jakby to była mongolska orda, daje sporo wolności swoim dowódcom ale wymaga od nich bezwzględnego posłuszeństwa. Jednak i w tych szeregach czai się zdrada a część legionu chce podążyć za Horusem.
Dostajemy dość dobrą książkę pisaną przede wszystkim z punktu widzenia Szram i tego ich rozdarcia kiedy zaczynają do nich docierać sprzeczne informacje o tym co dzieje się w galaktyce i kto zdradził a kto pozostał wierny i komu. Sceny batalistyczne nie powalają ale są na dobrym poziomie jednak pojedynek Prymarchów troszkę rozczarowuje.
Dobra pozycja która poszerza wiedzę o Herezji o następne legiony.

Herezja się szerzy a jedynym Legionem który nie zdaje sobie z tego sprawy jest legion Białych Szram który zapuścił się na polecenie Horusa daleko od utartych szlaków i po rozpoczęciu Herezji został odcięty od informacji.
Ich Prymarcha Jaghatai Khan w swoim legionie stosuje taktykę znaną nam z przeszłości gdyż dowodzi tak jakby to była mongolska orda, daje sporo wolności...

Szramy to pierwszy tom cyklu Herezja Horusa, który przedstawia nam legion Białych Szram. Szybko dowiadujemy się, że dla reszty uniwersum byli oni równie tajemniczy, co dla nas.

Sceny wojenne nie zapadają w pamięć. Nie spodziewałem się poziomu Dana Abnetta, ale wiele tomów innych autorów wypadało lepiej pod tym względem. Sam Chris Wraight wykreował znacznie ciekawsze sceny bitewne w Bitwie o Kieł. Możliwe, że był to wyjątek w jego twórczości. Książka Leman Russ: Wielki Wilk również kuleje w aspekcie batalistycznym. W przypadku Szram wygląda to tak, jakby chciał pójść na łatwiznę. Opisywał, do czego dochodziło w trakcie walk, lecz nie w jaki sposób. Doceniam jednak, że autor ukazał, co wyróżnia Białe Szramy w prowadzeniu wojny od innych Legionów.
Fabuła niczym się nie wyróżnia. Jest boleśnie przeciętna. Przedstawia nam historię praktycznie wyłącznie z perspektywy Białych Szram. W pierwszej połowie książki śledzimy również losy Kosmicznych Wilków, ale nieszczególnie urozmaica to książkę.
Jaghatai Khan, Prymarcha Białych Szram, wypada niezbyt ciekawie. Może częściowo zawinił przesyt Prymarchów w cyklu. Możliwe, że sama specyfika bohatera. Nie zmienia to faktu, że w Fulgrima, Magnusa, Perturabo czy Angrona pisarze tchnęli znacznie więcej życia. Poznawaliśmy wpływ, jaki wywarły na nich ich ojczyste światy. Informacje, jak wygląda ich relacja z innymi Prymarchami. W przypadku Jaghataia wszystko było uproszczone. Często jego postępowanie było niekonsekwentne w stosunku do tego, w jaki sposób Chris chciał go przedstawić.
SPOILERY:



Prawdopodobnie autor zaprzeczył wizji Dana Abnetta względem Legionu Alpha. W Szramach dowiadujemy się, że Legion Alpha najprawdopodobniej chciał, żeby Białe Szramy usłyszeli rozkaz powrotu na Terrę. Całkowicie kłóciłoby się to z zamiarem Alphariusa i Omegona. Pragną oni doprowadzić do spektakularnego zwycięstwa Horusa, żeby przyczynić się do porażki Bogów Chaosu poprzez poświęcenie gatunku ludzkiego.
Pojedynek dwóch Prymarchów – coś, co powinno zachwycać – wypadł przeciętnie. Autor zwrócił uwagę na zasadnicze różnice w tym, jak walczą Jaghatai i Mortarion. To zasługuje na uznanie. Jednak opis tego, jak wychodziło to w praktyce, wypadł gorzej. Nie sposób było sobie wyobrazić wielu sekwencji starcia.
Muszę być jednak wyrozumiały dla autora. Nie wszystkie książki Herezji Horusa mogą być wybitne. Cykl ma ukazać wszystkie kluczowe wydarzenia i postacie. Nie wszystko będzie wciągające.
Doceniam przedstawienie Białych Szram. Ich kultura nawiązuje do starożytnych Chin. Cenią nie tylko umiejętności bitewne, ale również kaligrafię oraz poezję. Niekiedy przywołują mądrości rodem ze Sztuki Wojny Sun Tzu.
Interesująco wypadli dwaj bohaterowie. Shiban oraz Torghun. Pierwszy z nich pozostał lojalny, drugi uczestniczył w próbie przyłączenia się do rebelii Horusa. Zanim doszło do starcia między nimi, ich ścieżki się przeplatały. Poznawaliśmy podobieństwa oraz różnice między nimi.
Rozłam w lojalnym Legionie. Moim zdaniem to jeden z najmocniejszych punktów książki. We wcześniejszych tomach mieliśmy okazję obserwować wyłącznie tych, którzy pozostali lojalni w zdradzieckich Legionach. Tym razem odwrócono sytuację. Zabieg ten nie tylko urozmaica pojedynczą książkę, czyni uniwersum wiarygodniejszym. Wszak nie ma większej zmory rozbudowanych serii niż schematyczność.
KONIEC SPOILERÓW:



Szramy nie spadają poniżej przeciętności oferowanej nam przez cykl. Jednocześnie nie wyróżniają się pozytywnie na tle innych tomów Herezji Horusa. Nie polecam tym, którzy sięgają wyłącznie po najciekawsze książki serii.

Szramy to pierwszy tom cyklu Herezja Horusa, który przedstawia nam legion Białych Szram. Szybko dowiadujemy się, że dla reszty uniwersum byli oni równie tajemniczy, co dla nas.

Sceny wojenne nie zapadają w pamięć. Nie spodziewałem się poziomu Dana Abnetta, ale wiele tomów innych autorów wypadało lepiej pod tym względem. Sam Chris Wraight wykreował znacznie ciekawsze sceny...

Scars to pierwsze pełnoskalowe wejście White Scars na scenę Herezji Horusa. Trochę im zeszło, to przecież już 28. tom serii. Tom dobry, może nawet bardzo dobry - to znaczy, byłby bardzo dobry, gdyby nie jedna, poważna skaza: wątek Space Wolves jest tam wepchnięty jakby ba siłę, wygląda trochę tak, jakby było to odrębne opowiadanie Chrisa Wraighta które zostało tu włożone dla wierszówki. Postacie są tu jak zwykle płaskie, fabuła nieskomplikowana, ale fani uniwersum są przecież na to przygotowani. Jest honor, krew, batalistyka i bratobójcza wojna. Zawartość grimdarku prawidłowa.

Jest tu kilka ciekawych tematów. Nigdy chyba dotąd nie poruszono na przykład kwestii ewentualnych tarć w legionie między rekrutami z Ziemi a tymi z planety macierzystej Prymarchy. Pogłębiono okoliczności wydarzeń na Nikei: zarysowani frakcje, które wpływały na ostateczny werdykt (obok Magnusa, o utrzymanie Librarium walczyli też Sanguinius i Jaghatai (choć nie osobiście, nie było go tam),przeciw był np Mortarion). Rzadko dotąd występujący w Herezji Mortarion ma tu swoje 5 antypatycznych minut. Naprawdę, gdyby nie ten wtręt z Wilkami, ocena byłaby o gwiazdkę wyższa. Ale i tak polecam.

Scars to pierwsze pełnoskalowe wejście White Scars na scenę Herezji Horusa. Trochę im zeszło, to przecież już 28. tom serii. Tom dobry, może nawet bardzo dobry - to znaczy, byłby bardzo dobry, gdyby nie jedna, poważna skaza: wątek Space Wolves jest tam wepchnięty jakby ba siłę, wygląda trochę tak, jakby było to odrębne opowiadanie Chrisa Wraighta które zostało...

Opowiadanie równie enigmatyczne jak legion Białych Szram. Ukazuje zament i rozterki jakie wywołał bunt Mistrza Wojny.

Opowiadanie równie enigmatyczne jak legion Białych Szram. Ukazuje zament i rozterki jakie wywołał bunt Mistrza Wojny.

Obowoązkowa dla wszuatkich fanów WS

Obowoązkowa dla wszuatkich fanów WS