To może być uosobienie tego, czym *powinna* być książka z tej serii. Prezentuje nowe wydarzenia i powraca do kultowej kampanii opisanej w głównych powieściach HH. Inspiracją jest wykorzystanie wspomnienia jako głównego tematu narracji – być może cała reszta.

Podobnie jak w Valdor: Narodziny imperium, cała fabuła rozgrywa się wokół „wywiadu”. To takie przekonujące. Wady postaci perspektywicznej naprawdę uwidaczniają się w próbie dostrzeżenia majestatu Sanguiniusa.

Powolne uświadomienie sobie wady legionu Krwawych Aniołów było świetnie zrobione. Bycie fanem i wiedza o tym, na czym polega wada, sprawiły, że perspektywiczna postać ujawniła to tak wciągająco. Coś, co siedziało pod powierzchnią, pod „maską”.

Przyjmuje inne podejście do reszty serii, opowiadanej w pierwszej osobie z perspektywy osoby "upamiętniacza", bada wampirzą naturę krwawych aniołów. Kończy się to echem listów Harkera w Draculi, i myślę, że o to im chodziło.

Obsadzenie Sanguiniusa zarówno w roli bohatera, jak i antybohatera, w zależności od tego, jaką twarz ma na sobie, tworzy interesujący kontrast.

Tak czy inaczej, Sanguinius jest naprawdę bardzo dobry. Podoba mi się sposób, w jaki Wraight bawi się niektórymi tropami literatury o wampirach i, jak to ma obecnie w zwyczaju, zapewnia doskonałą analizę słabości Imperium.

To może być uosobienie tego, czym *powinna* być książka z tej serii. Prezentuje nowe wydarzenia i powraca do kultowej kampanii opisanej w głównych powieściach HH. Inspiracją jest wykorzystanie wspomnienia jako głównego tematu narracji – być może cała reszta.

Podobnie jak w Valdor: Narodziny imperium, cała fabuła rozgrywa się wokół „wywiadu”. To takie przekonujące. Wady...