Słonimski to nazwisko jako że skamandryckie, to znane od zawsze, jednak pobrzmiewało mi ono jedynie za tło dla uwielbianego Tuwima, czy dużo później za również bardzo przeze mnie lubianego Wierzyńskiego. Co więc z samym Słonimskim, czemu nie zainteresowała mnie jego poezja? Cóż nie chcąc przedłużać, pragnę tylko powiedzieć, że nienawidzę wszelkich wyborów wierszy, obrazów niepełnych, wyselekcjonowanych prawie zawsze, przez ludzi z gustami zupełnie odmiennymi od mojego. Otóż w tych właśnie wyborach Słonimski jawił mi się jako poeta, może i warsztatowo perfekcyjny, jednak klasycyzujący i nudny... No dobra, może klasycyzm nie jest zarzutem sam w sobie, ale dla mnie z pewnością nie jest też zaletą.
Postanowiłem więc Słonimskiego w owym skamandryckim tle pozostawić, aż do czasu kiedy przypadkiem natrafiłem na Czarną Wiosnę (zainteresowałem się nią przez fakt, iż została skonfiskowana przez cenzurę, no a skoro tak cenzorów uderzyła, musiała być zupełnie inna od znanych mi liryków autora). No i to było zupełnie co innego, tutaj mamy poetę zadziornego, skoczny rytm, bunt, rewolucję, apokalipsę!!! No, to to ja lubię. Nie trzeba było mnie dużej przekonywać, czym prędzej zabrałem się za jego Poezje Zebrane.
I... muszę przyznać, szybko mnie owa lektura ostudziła. Debiut – Sonety, przypomniał mi, czemu tak długo zwlekałem z bliższym poznaniem poety, na Paradzie może i było lepiej, zdarzały się przebłyski, ale nawet nie zbliżyła się ona do Czarnej Wiosny. Szczerze mówiąc byłem już wtedy nieco zrezygnowany i rozważałem opcje odpuszczenia sobie dalszej lektury, jednak bardzo się cieszę, że postanowiłem dać poecie ostatnią szansę.
Napocząłem Godzinę Poezji i... kupiła mnie jak paczkę żelków. Już erotyczno-przestrzenny otwieracz przypadł mi do gustu, a potem... potem było tylko lepiej. Naprawdę, przy pierwszej lekturze każdy kolejny utwór, zdawał mi się lepszy od poprzedniego, co zdawało mi się zupełnie nierealne, szczególnie że już drugi utwór zachwycił mnie całkowicie... Większość tomiku utrzymana jest w mrocznym klimacie, z bogatą, dokładną i ostrą jak brzytwa formą, często zapędzającą się w bardziej brutalne, turpistyczne klimaty. Dominują tu długie, nastrojowe często nieco fabularne utwory garściami czerpiące wątki biblijne, czy klasyczne aby skontrastować je z mrocznymi realiami współczesności poety, dużo tu również o słowie, czy poezji samej w sobie. Pomimo owych długości, które pomagały głębiej zatopić się w fantazje autora, z oburzeniem odkryłem że owe zbiorowe wydanie, wiele z tych wierszy poskracało (z tego co się orientuje stał za tym sam poeta, ale nie bardzo łagodziło to moją frustrację).
Najbardziej do gustu przypadły mi czarne wizje mąk czy zniszczenia, tak genialnie ujęte w wierszu tytułowym, czy Gorączce, a szczególnie epickich, katastroficznych historiach zawartych w Wieży Babel, czy nieco zabawnym Sądzie Ostatecznym. I tutaj à propos tych dwóch ostatnich mam dwa maluczkie zażalenia – otóż Wieża Babel, chyba najbardziej uwielbiany przeze mnie liryk Słonimskiego, w drodze wyjątku, jako jedyny, jest znacznie lepszy w wersji skróconej, obecnej w Poezjach Zebranych,, autor poprawił błędy (o ile można tak powiedzieć) wycinając niepotrzebne fragmenty, hamujące rozwój historii, skupiające się na rzeczach niepotrzebnych, jak i zmieniającą wydźwięk całości, bagatelizującą, bardziej optymistyczną, niepasującą do reszty końcówkę, trudno ocenić to jako wadę, jednak w oryginalnym tomiku, który tutaj oceniam, znalazła się właśnie ta dłuższa, co prawda wciąż genialna, ale jednak słabsza wersja. A druga, drobniuteńka uwaga, szkoda że, chyba najdłuższy, Sąd Ostateczny, nie został umieszczony na końcu, jako definitywne zamknięcie, tak genialnie podsumowujące całość; bo muszę przyznać że po tak genialnej całości zamykający tomik John Smith, trochę nie pozostawia po sobie mocnego wrażenia.
Inne moje faworyty to np. króciutka ale jakże obrazowa (i bluźniercza!!!) Weronika, czy Pieśń opiewająca brutalną walkę między starzejącą się, butwiejącą już sztuką, a młodziutką techniką, albo niejasny, czarny jak smoła, rządzący się logiką snu Negatyw, albo kojarzące mi się nieco z pejzażowymi (późniejszymi) włoskimi wierszami Wierzyńskiego z Rozmowy z Puszczą, przestrzennie genialne Rzym czy Capri... Albo poetyckie wyznanie win z Krzyża Południowego, albo genialna riposta Majakowskiemu, albo mocny pacyfistyczny protest z Audiencji, albo... i tutaj mógłbym tak wymieniać, praktycznie wszystkie tytuły z tomiku, naprawdę, wierszy genialnych, czy arcydzielnych tu nie brakuje. Bez namysłu, jestem całkowicie pewien, że to mój ulubiony tomik wierszy jaki kiedykolwiek czytałem.

Słonimski to nazwisko jako że skamandryckie, to znane od zawsze, jednak pobrzmiewało mi ono jedynie za tło dla uwielbianego Tuwima, czy dużo później za również bardzo przeze mnie lubianego Wierzyńskiego. Co więc z samym Słonimskim, czemu nie zainteresowała mnie jego poezja? Cóż nie chcąc przedłużać, pragnę tylko powiedzieć, że nienawidzę wszelkich wyborów wierszy, obrazów...