Skończyłam czytać dosłownie przed chwileczką... i nadal jestem w ciężkim szoku. Niesamowita książka!
Właściwie trudno jednoznacznie stwierdzić o czym ona opowiada, dla mnie najbardziej dotyka chyba tematu przemijania. Temat - wiadomo - niezbyt oryginalny, a jednak w trakcie czytania nie miałam wrażenia szablonowości czy braku wyobraźni autora - wręcz przeciwnie. Bardzo trudno jest napisać w sposób ciekawy o przemijaniu i miłości, a Gaarderowi się to udało.
Kurczę... miło jest przeczytać o czymś, co marzy się każdemu. Mówię o prawdziwej, idealnej miłości. Pierwsza część książki rozczuliła mnie. Nie wiem, czy coś takiego w ogóle jest możliwe, ale jeśli jest, to bardzo chciałabym to przeżyć.
Druga część nie jest już taka miła w odbiorze, jest zdecydowanie trudniejsza, zaczynają padać pytania. Zwłaszcza jedno pytanie, które jest jakby sensem całej książki, do zadania, którego dąży fabuła, utkwiło mi w pamięci. Nie potrafię na nie odpowiedzieć, jeszcze nie. Przynajmniej nie tak jednoznacznie i z całym przekonaniem, tak jak główny bohater. Ale może kiedyś odpowiem.
List od ojca zaczyna się tak, jak Gaarder do tego przyzwyczaił - trochę baśniowo. Cała ta otoczka z Dziewczyną z Pomarańczami, poszukiwania, domysły, wszystko to sprawia, że robi się klimatycznie. Z czasem jednak ten klimat opada. Trochę byłam tym zaskoczona i rozczarowana, ale teraz już tego nie żałuję. Gaardera cenię głównie za tą specyficzną, magiczną atmosferę, którą potrafi wyczarować, a "Dziewczyna z Pomarańczami" dotyka boleśnie szarej strony życia, ale po przeczytaniu całości stwierdzam, że nie wyszło to powieści na złe. A odmiana zawsze się przyda. Już nie będzie mi się Gaarder jednoznacznie kojarzył z miłą atmosferą i przyjemnymi rozważaniami. "Dziewczyna z Pomarańczami" to książka trochę przerażająca i smutna, ale też bardzo piękna. Polecam każdemu.

Skończyłam czytać dosłownie przed chwileczką... i nadal jestem w ciężkim szoku. Niesamowita książka!
Właściwie trudno jednoznacznie stwierdzić o czym ona opowiada, dla mnie najbardziej dotyka chyba tematu przemijania. Temat - wiadomo - niezbyt oryginalny, a jednak w trakcie czytania nie miałam wrażenia szablonowości czy braku wyobraźni autora - wręcz przeciwnie. Bardzo...