utkwiła mi tylko mewa w pamięci. Taka sobie.

utkwiła mi tylko mewa w pamięci. Taka sobie.

15-ta, świetna książka z niezawodnym komisarzem Montalbano i jego niezastąpionym zespołem w osobach Fazia, Mimiego, Galluza i niezawodnego Catarelli. Ciekawa fabuła. Jak zwykle świetnie się czyta.

15-ta, świetna książka z niezawodnym komisarzem Montalbano i jego niezastąpionym zespołem w osobach Fazia, Mimiego, Galluza i niezawodnego Catarelli. Ciekawa fabuła. Jak zwykle świetnie się czyta.

Autor cyklu o Salvo Montalbano najwyraźniej odkrył w sobie pasję do żeglugi, bo to już trzeci z rzędu tom, w którym obecne są wątki morskie. Jednak w przeciwieństwie do "Wieku niewinności", akcja toczy się wyłącznie na lądzie.

"Taniec mewy" zaczyna się dość dla tej serii nietypowo, a stawka jest większa niż zazwyczaj. Tempo wydarzeń jest na tyle dynamiczne, że Camilleri zdecydował się umieścić obowiązkowy wątek Livii na samym początku powieści. Mało jest w tej odsłonie Catarelli, Adeliny i jedzenia, a jej sensacyjny charakter oddala nas też od posterunku w Vigàcie.

Da się tu zauważyć poszukiwanie przez autora nowych możliwości na wzbogacenie obranej przez lata formuły, bo oprócz wątku analogicznego do tego z "Pola garncarza" mamy jeszcze wprowadzony motyw prekognicji, a nawet zabieg burzenia czwartej ściany.

Nie jest to jedna z moich ulubionych odsłon cyklu, chociaż jego zakończenie uważam za wyjątkowo udane. Rozczarowały mnie jednak pewne "wygodne" pod względem konstrukcji fabuły zbiegi okoliczności, a jedną wulgarną seksualnie scenę uważam za zbędną.

Autor cyklu o Salvo Montalbano najwyraźniej odkrył w sobie pasję do żeglugi, bo to już trzeci z rzędu tom, w którym obecne są wątki morskie. Jednak w przeciwieństwie do "Wieku niewinności", akcja toczy się wyłącznie na lądzie.

"Taniec mewy" zaczyna się dość dla tej serii nietypowo, a stawka jest większa niż zazwyczaj. Tempo wydarzeń jest na tyle dynamiczne, że Camilleri...

Dobra ksiazka świetnie się czyta fabuła wciąga. Jedna z lepszych tego autora.

Dobra ksiazka świetnie się czyta fabuła wciąga. Jedna z lepszych tego autora.

To już moja piętnasta wycieczka do Vigaty i okolic. Autor ma w swoim dorobku lepsze i gorsze książki. "Taniec mewy" należy do tych lepszych. Naprawdę szkoda, że coraz bliżej mi do końca przygód komisarza Montalbano i spółki. Odnoszę wrażenie, że Camilleri potrafi pisać z humorem i ironią o nawet najbardziej poważnych sprawach. Jego książki są dobre na odstresowanie się i odprężenie.

To już moja piętnasta wycieczka do Vigaty i okolic. Autor ma w swoim dorobku lepsze i gorsze książki. "Taniec mewy" należy do tych lepszych. Naprawdę szkoda, że coraz bliżej mi do końca przygód komisarza Montalbano i spółki. Odnoszę wrażenie, że Camilleri potrafi pisać z humorem i ironią o nawet najbardziej poważnych sprawach. Jego książki są dobre na odstresowanie się...

Za nawiązania do literatury, muzyki, filmu czy sztuki, za to że komisarz Montalbano nie jest prostakiem, który tylko koncentruje się na pracy, za to że musi nie tylko spać czy jeść, ale też i chłonąć kulturę, w tym rozmyślać i czytać książki - kocham Andrea Camilleri i jego serię. Również i za to, że Montalbano uosabia radość życia, ale nie zawsze i nie wszędzie jest radosny.
Każdy w życiu raz na jakiś czas ma gorsze dni. W tym właśnie tomie komisarz Montalbano też tak ma. Cała seria jest tak udana m. in. z tego powodu, że jest prawdziwa, Montalbano nie zawsze jest keep smiling. Kończy się jesień, a ten czas kojarzy mu się nostalgicznie. Ale nie to jest najgorsze. Zobaczył umierającą mewę i ten obraz zaczął go prześladować, przypominał sobie go w różnych momentach. Camilleri jest mistrzem krótkiej formy, tak więc i opis mewy i to przypominanie się są bardzo krótkie, ale pozwalają zrozumieć stan ducha naszego bohatera. Każdy chyba ma jakieś swoje wspomnienia, które nie należą do najmilszych. Ale również to nie wszystko. Mafia porwała jego przyjaciela, policjanta z tego samego komisariatu, Fazio. Fazio zajmował się pozornie banalną sprawą przemytu w porcie rybackim. Nie było nawet wiadomo, czy przeżył to porwanie, czy został zabity. No i zagadka, jaką Montalbano rozwiązuje, jest wyjątkowo mroczna, bo jest bezpośrednio związana z brutalną mafią. Ale to również nie koniec, kontakty z Livią tym razem nie wyglądają najlepiej.
całość
https://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2020/07/andrea-camilleri-taniec-mewy.html

Za nawiązania do literatury, muzyki, filmu czy sztuki, za to że komisarz Montalbano nie jest prostakiem, który tylko koncentruje się na pracy, za to że musi nie tylko spać czy jeść, ale też i chłonąć kulturę, w tym rozmyślać i czytać książki - kocham Andrea Camilleri i jego serię. Również i za to, że Montalbano uosabia radość życia, ale nie zawsze i nie wszędzie jest...

Najsłabsza z dotychczas przeze mnie przeczytanych książek Camilleri

Najsłabsza z dotychczas przeze mnie przeczytanych książek Camilleri

Montalbano w dawnej formie. Energicznie prowadzi śledztwo od pierwszych stron. Nawet kłócić się z Livią na szczęście nie ma czasu. Jego podziwu godna inwencja w wymyślaniu i odgrywaniu kłamstw dla kwestora jest jak zwykle najzabawniejszym momentem w całej książce. Znacznie lepsza pozycja od późniejszego "Polowania na skarb". Jest napięcie, humor i niepowtarzalny styl, czyli to, co wielbiciele serii lubią najbardziej. No i na koniec trochę makabry.

Montalbano w dawnej formie. Energicznie prowadzi śledztwo od pierwszych stron. Nawet kłócić się z Livią na szczęście nie ma czasu. Jego podziwu godna inwencja w wymyślaniu i odgrywaniu kłamstw dla kwestora jest jak zwykle najzabawniejszym momentem w całej książce. Znacznie lepsza pozycja od późniejszego "Polowania na skarb". Jest napięcie, humor i niepowtarzalny styl, czyli...

Człowiek stary (teraz 93 lata - sierpień 2018),a kryminały pisze takie, że młodsi powinni się uczyć, jak użyć języka (tu brawa dla tłumaczki Moniki Woźniak),jak zawiązać intrygę, jak pokazać życie obok, jak pokazać pewne uwarunkowania w pracy... Znaczy, wszystkiego. :-)
Komisarz Montalbano mieszka i pracuje na Sycylii. Poznajemy tę wyspę nieźle, przynajmniej okolice Viganto (miejscowość fikcyjna). To taka Sycylia prowincjonalna, gdzie wszyscy znają wszystkich. Ci, którzy czytali inne książki Camilieriego, wiedzą, o co chodzi. I oni już są w klanie!
Bo to ten rodzaj pisarstwa, który uzależnia.
Tym razem komisarz najpierw widzi śmierć mewy, potem się miota, a potem mamy gwóźdź programu. Inaczej nie mogę, by nie zdradzić treści, a o to nie trudno, bo kryminał ten, jak zresztą i inne Camilieriego, ma grubość książek Agaty Christie! Ale to nie w grubości wielkość!
A jeszcze jest poczucie humoru. Uwielbiam!

Człowiek stary (teraz 93 lata - sierpień 2018),a kryminały pisze takie, że młodsi powinni się uczyć, jak użyć języka (tu brawa dla tłumaczki Moniki Woźniak),jak zawiązać intrygę, jak pokazać życie obok, jak pokazać pewne uwarunkowania w pracy... Znaczy, wszystkiego. :-)
Komisarz Montalbano mieszka i pracuje na Sycylii. Poznajemy tę wyspę nieźle, przynajmniej okolice...

Tom piętnasty przygód Komisarza Montalbano. Każdy dzień, który upłynie wam w towarzystwie tej postaci, w Vigacie stworzonej przez Camilleriego, będzie jednym z najlepszych w waszym życiu. Skupianie się na fabule uważam (po tylu tomach) uważam za rzecz zbędną. Nic fajniejszego nie jest w stanie was spotkać. Przekonanych nie przekonam, ci co jeszcze się nie sięgnęli niech nie tracą ani chwili dłużej.

Tom piętnasty przygód Komisarza Montalbano. Każdy dzień, który upłynie wam w towarzystwie tej postaci, w Vigacie stworzonej przez Camilleriego, będzie jednym z najlepszych w waszym życiu. Skupianie się na fabule uważam (po tylu tomach) uważam za rzecz zbędną. Nic fajniejszego nie jest w stanie was spotkać. Przekonanych nie przekonam, ci co jeszcze się nie sięgnęli niech nie...