Autor książki przez wiele lat pracował w ośrodku dla niepełnosprawnych intelektualnie. W tej pozycji przedstawia nam obrazki z życia. Są to sceny zarówno zabawne, jak i niesamowicie wzruszające, spojrzenie na świat osób chorych z perspektywy osoby która jest bardzo blisko. Serdecznie polecam!

Autor książki przez wiele lat pracował w ośrodku dla niepełnosprawnych intelektualnie. W tej pozycji przedstawia nam obrazki z życia. Są to sceny zarówno zabawne, jak i niesamowicie wzruszające, spojrzenie na świat osób chorych z perspektywy osoby która jest bardzo blisko. Serdecznie polecam!

Książka o niczym. Zbiór bardzo luźnych anegdot. Żadnych szczegółów dotyczących medycznych przypadków niepełnosprawności, które można by szerzej opisać. Brak tez wskazówek jak zachować się w relacjach z osobami niepełnosprawnymi. Jednym słowem słaba pozycja. Nie polecam.

Książka o niczym. Zbiór bardzo luźnych anegdot. Żadnych szczegółów dotyczących medycznych przypadków niepełnosprawności, które można by szerzej opisać. Brak tez wskazówek jak zachować się w relacjach z osobami niepełnosprawnymi. Jednym słowem słaba pozycja. Nie polecam.

Założyłam konto na tej stronie tylko po to, żeby napisać, że to jest absolutnie tani i płaski zbiór anegdot, który można sprowadzić do ,,osoby niepełnosprawne to też ludzie". Książka stara się być czymś więcej, niż faktycznie jest, a styl, w jakim jest napisana, jest zwyczajnie irytujący. Niestety ogromne rozczarowanie.

Założyłam konto na tej stronie tylko po to, żeby napisać, że to jest absolutnie tani i płaski zbiór anegdot, który można sprowadzić do ,,osoby niepełnosprawne to też ludzie". Książka stara się być czymś więcej, niż faktycznie jest, a styl, w jakim jest napisana, jest zwyczajnie irytujący. Niestety ogromne rozczarowanie.

"Zwyczajnie niezwykli" to spisane wspomnienia wychowawcy w placówce dla niepełnosprawnych. To krótkie i ciepłe rozdziały o przygodach niezwykłych ludzi. Ludzi, którzy mogą nas wiele nauczyć, a jednocześnie zaskoczyć swoim uśmiechem czy radą w niespodziewanych momentach. Nie dostajemy suchych faktów, tylko wspomnienia i perypetie niezwykłych bohaterów. Jedne są frustrujące, inne rozczulające. Jednocześnie każda wnosi do naszego życia coś ciepłego. Inne spojrzenie na osoby niepełnosprawne.

"Zwyczajnie niezwykli" to spisane wspomnienia wychowawcy w placówce dla niepełnosprawnych. To krótkie i ciepłe rozdziały o przygodach niezwykłych ludzi. Ludzi, którzy mogą nas wiele nauczyć, a jednocześnie zaskoczyć swoim uśmiechem czy radą w niespodziewanych momentach. Nie dostajemy suchych faktów, tylko wspomnienia i perypetie niezwykłych bohaterów. Jedne są frustrujące,...

Czy niepełnosprawni intelektualnie naprawdę aż tak bardzo się od nas różnią?

Autor książki przez kilka lat pracował w szkole, ale później zdecydował się na emigrację. W Niemczech podjął pracę w jednym z domów opieki dla osób niepełnosprawnych intelektualnie. Książka to zbiór opowieści, które są tak naprawdę wspomnieniami o podopiecznych, których nierzadko już nie ma i ciekawych historii związanych ze współpracownikami.

Autor porusza temat trudny, a jednocześnie tak bliski mu temat. O niepełnosprawności mówi się coraz więcej, chociaż i tak za mało, a już o niepełnosprawności intelektualnej często nawet nie chcemy słuchać. Marek Dynowiak pokazuje osoby z różnymi schorzeniami i często zachowujące się w niecodzienny sposób. Autor stara się jednak nie skupiać na cierpieniu, bólu i litości. Czytając książkę, miałam wrażenie, że swoich podopiecznych opisuje w sposób dokładnie taki sam, w jaki opisałby każdego z nas. Dodatkowo w historiach nie brakuje humoru, śmiesznych pomyłek, czy po prostu dobrej zabawy.

Zbiór wspomnień dostarczył mi również wielu ciekawych spostrzeżeń, ponieważ autor opisuje wydarzenia bardzo realistycznie i nie owija w tak zwaną bawełnę - mówi tak, jak naprawdę było.

Bardzo podobała mi się opowieść i to właśnie ona najbardziej zapadła mi w pamięć o jasełkach corocznie organizowanych w domu opieki. Niektórym podopiecznym w końcu znudziła się taka forma, zapragnęli czegoś nowego. A co z tego wyszło? Tego dowiecie się jedynie, zapoznając się z lekturą.

Marek Dynowiak porusza całą gamę tematów, w większości tak bliskich każdemu z nas, co jeszcze bardziej przybliża czytelnika do głównych bohaterów. Autor opisuje historie związanie z miłością, ale również z rozczarowaniem w tym temacie, opisuje przyjaźnie, tęsknotę, pasje i uzależnienia, pokazuje, że nie wszyscy muszą się lubić, ale powinni przynajmniej się szanować. W kilku słowach - skupiono się po prostu na opisaniu życia takim, jakim jest, niezależnie od tego, czy jest to codzienność nasza, czy niepełnosprawnych.

Książkę polecam wszystkim, którzy są zainteresowani tematem, a może nawet bardziej tym, którzy się go boją i unikają. Autor podjął ważny temat i ukazał niepełnosprawnych intelektualnie jako prawie takich samych jak my. Myślę, że to ważna lektura, po którą warto sięgnąć, mając trochę wolnego czasu, aby nie zabrakło go na przemyślenia i refleksje.

Czy niepełnosprawni intelektualnie naprawdę aż tak bardzo się od nas różnią?

Autor książki przez kilka lat pracował w szkole, ale później zdecydował się na emigrację. W Niemczech podjął pracę w jednym z domów opieki dla osób niepełnosprawnych intelektualnie. Książka to zbiór opowieści, które są tak naprawdę wspomnieniami o podopiecznych, których nierzadko już nie ma i...

Są książki lekkie i mocne. Są te fruwające w obłokach i twardo stąpające po ziemi. Są wyciskacze uczuć i te wywołujące dreszcze. Są wreszcie książki ważne, bez względu na wszelkie inne przymiotniki, którymi można je okrasić i przed Wami właśnie jedna z nich - "Zwyczajnie niezwykli, obrazki o niepełnosprawności" autorstwa Marka Dynowiaka, Wydawnictwa Marpress (znajdziecie ją tutaj). Przyciągnięta dwiema różnokolorowymi skarpetkami na okładce przygarnęłam ją do siebie w Światowy Dzień Zespołu Downa i tak zostałyśmy - ja i ona - przez kilka kolejnych wieczorów.

Pomimo, że o niepełnosprawności mówi się coraz więcej to odnoszę wrażenie, że wciąż nie do końca tak jak się powinno. Bo najczęściej smutno, szaro lub infantylnie. Pojawia się litość, zakazy i nakazy oraz tona problemów. A gdyby tak po prostu normalnie? Ta pozycja to skarbnica dobrego humoru, śmiechu do łez (ale jak to tak?!) i szczerości, która przecież niczego nie owija w bawełnę. Autor nie tworzył swoich opowieści na kanwie abstrakcyjnych rozważań, ale jako wieloletni pracownik niemieckiego domu opieki dla osób niepełnosprawnych intelektualnie był aktywnym uczestnikiem tych migawek z życia i z pewnością dlatego są one tak barwne i autentyczne. Żywe.

Książka to dwadzieścia dwa obrazki - rozdziały, z których każdy przenosi nas w samo centrum wydarzeń. A dzieje się sporo. Są miłości, ale i zawody w tej jakże delikatnej sferze. Są tęsknoty, uzależnienia, nerwy i pasje. Są bolączki fizyczne i te w wymiarze duchowym. Są sympatie i antypatie. Dni dobre i te gorsze, kiedy wszystko się tłucze, rozsypuje i nie chce iść naprzód. Są prztyczki w nos od losu (dlaczego prom do Danii odpłynął beze mnie?!przecież miało być tak pięknie) i radosne zwroty akcji (w jest rozkosznie, aż nie chce się wracać). Są ludzie, którzy przywracają wewnętrzny ład i wlewają poczucie sensu, ale też potknięcia w skomplikowanej dziedzinie międzyludzkich relacji. Są małe uroki i wielkie dramaty. Są dni, są noce. Niezmiennie są. Czy nie przypomina to po prostu zwyczajnego życia, a nie "życia osób niepełnosprawnych"? Bo tak często dzieli się świat na pół. Stawia się mur - jesteśmy my i są oni - który w rzeczywistości ma być niczym skrytka dla naszych nieuzasadnionych lęków, bezpodstawnych obaw i krzywych spojrzeń. Ta pozycja burzy tę ścianę, na całe szczęście!

W książce przedstawione są osoby dorosłe, które właśnie w ten sposób są traktowane. Jako te, które mają prawo do własnego zdania, poczęstowania się alkoholem, podjęcia zatrudnienia, wyboru lektury do czytania i wyjazdu na urlop. Nie słyszą tu wciąż "nie rób", "nie wolno", "nie dotykaj", czyli słów które kojarzą się z dopiero co uczącym się chodzić niemowlakiem (choć i przy tych prawdziwych maluchach nie radziłabym ich nadużywać ;) ). Mogą, chcą, robią. Oczywiście ucząc się przy tym pewnych norm, które pomagają nam wszystkim w miarę zgodnie funkcjonować. Lat temu kilkanaście miałam przyjemność być wolontariuszką dla osób sprawnych mniej i to było doświadczenie wyjątkowe. Dostałam dużo mądrości, ale i ciepła. Nigdy nie zapomnę niespodziewanego przytulenia autystycznej Zosi, czy wszechogarniającej radości Bartka po otrzymaniu wymarzonej rakiety tenisowej. Małe gesty, wielkie znaczenie. Moje motto. 

Bo dobrze, osoby niepełnosprawne może są trochę inne (ale który drugi człowiek nie jest inny niż my?),a jednak dużo bardziej podobne do nas, bo tak samo potrzebujące szacunku, zrozumienia, akceptacji i poświęcenia czasu. Tak samo lubiące czekoladę (lub nie - tylko jak to zrobić? ;) ),herbatę w przytulnym towarzystwie, tańce do białego rana, jazdę na nartach i dobry film. Tylko, a jednak aż tyle. Tak zwyczajnie niezwykli. Za każdą lekcję, spotkanie, spojrzenie w oczy - czuję wdzięczność. Przybliżacie mnie do prostoty i na nowo odkrywacie to o co w tym życiu chodzi naprawdę. 

Nie mogę się powstrzymać przed zdaniem do rodziców i opiekunów osób sprawnych inaczej. Jesteście moimi wzorami. Siły, wytrwałości i miłości. Tej bez geograficznych konturów. Poza horyzont. Nikt nie da Wam za to medalu, wiem. A zasługujecie. Bywa bardzo ciężko, domyślam się. A wciąż walczycie. Jednak wiedzcie, że to co dajecie jest bezcenne. Potrzebne. Otulające.

Niech zapiski autorstwa Marka Dynowiaka stanowią drogowskaz jak traktować KAŻDEGO człowieka, bez względu na jego status zawodowy i liczbę schorzeń na koncie. Bo niepełnosprawni są wśród nas, a my wśród nich. I nigdy nie wiadomo, czy nie spotkamy się w sklepiku tuż za rogiem lub w przedziale pociągu. Niech nie zwycięża wtedy strach, ale wsparcie. Niech umysł nie kreuje niestworzonych historii, ale będzie  prosto, normalnie. Uśmiechnij się wtedy. Powiedz dobre słowo. Tak bardzo jest to dziś potrzebne nam wszystkim. I o tym jest ta książka - o byciu razem, tak zwyczajnie niezwykłym. 

Są książki lekkie i mocne. Są te fruwające w obłokach i twardo stąpające po ziemi. Są wyciskacze uczuć i te wywołujące dreszcze. Są wreszcie książki ważne, bez względu na wszelkie inne przymiotniki, którymi można je okrasić i przed Wami właśnie jedna z nich - "Zwyczajnie niezwykli, obrazki o niepełnosprawności" autorstwa Marka Dynowiaka, Wydawnictwa Marpress (znajdziecie ją...

22 krótkie rozdziały o pracy w ośrodku dla osób niepełnosprawnych intelektualnie, spisane przez jego pracownika.
Nie ma tu suchych faktów: jak wygląda praca w takim miejscu, jakie są obowiązki czy reguły.
Znajdziemy tu natomiast naprawdę zabawne historie podopiecznych, którzy zmagają sie codziennie z takimi samymi problemami jak my.
Dzięki takiej formie, świat ludzi z niepełnosprawnościami, którego wiele osób się boi, staje się bardzo przystępny.

8/10

22 krótkie rozdziały o pracy w ośrodku dla osób niepełnosprawnych intelektualnie, spisane przez jego pracownika.
Nie ma tu suchych faktów: jak wygląda praca w takim miejscu, jakie są obowiązki czy reguły.
Znajdziemy tu natomiast naprawdę zabawne historie podopiecznych, którzy zmagają sie codziennie z takimi samymi problemami jak my.
Dzięki takiej formie, świat ludzi z...

Spodziewałem się czegoś innego.
Zbiór mało interesujących anegdotek.

Spodziewałem się czegoś innego.
Zbiór mało interesujących anegdotek.