Moja ulubiona. Chętnie do niej wracam, podobnie jak do "Dwóch księżyców". Poniższy fragment jest dla mnie perełką pisarską. "Nienawidziłam Go. Pławiłam się w nienawiści jak jaszczurka w słońcu. Silne, pewne siebie nowe Ja mogło krzyczeć, niszczyć, być głębsze i prawdziwsze. Kiedy szło na wysokich obcasach, nadając sobie kołyszący rytm, stopy miały u pięt skrzydełka Hermesa. Ja nieledwie fruwało, natomiast On, chcąc dotrzymać kroku, toczył ciężkie ciało z nienaturalnym pośpiechem, śmiesznie od czasu do czasu podskakując. „Co Ciebie ugryzło? – dudnił. – Nie miałem pojęcia, że Ci tak zależy na tym filmie. Jeżeli Ty chciałaś oglądać cały seans jeszcze raz, dlaczego nie powiedziałaś wyraźnie. Przecież bym został z Tobą”.
Nowe Ja rozkoszowało się Jego hipokryzją. Ja z uniesieniem wykrzyknęło: „Nic mnie nie ugryzło! Nareszcie przestały mnie gryźć Twoje kłamstwa”. On doskonale wiedział, że skoro podczas pierwszej części musieliśmy siedzieć w bliskim rzędzie, ta część powodu Mojej dalekowzroczności została dla Mnie stracona. On zawsze wiedział, czego Ja chcę; udawał, że nie wie na wypadek, gdyby wiedzenie żądało wysiłku. „Nie leć tak! Wpadniesz pod samochód.” On złapał Mnie za ramię na skrzyżowaniu i nowe Ja wrzasnęło na całe gardło: „Nie dotykaj Mnie!”Ludzie się zainteresowali, w oczekiwaniu sceny ulicznej świętobliwa Murzynka oblizała szarym językiem wargi. Upojone bezwstydem Ja szalało. Z promienną jak słońce nienawiścią patrzyło Mu w twarz i On mrugał. (…) „Nie możesz mi niczego zabronić ! – krzyczało. – Byłam za długo cierpliwa! Teraz koniec. Koniec!”(…) On wsunął rękę pod Moje ramię. Szarpnęłam się, ręka opadła. Ja znowu krzyknęło: „Czy nie mówiłam, żeby mnie nie dotykać? Nigdy! Nigdy!”Przez sekundę wydawało się, że Mnie uderzy, ale się natomiast roześmiał. „Dlaczego masz takie wielkie oczy? Wyglądasz jak królowa Saba. O co właściwie chodzi? Ciągle o ten przeklęty film?”
Gardło Moje się ścisnęło. Mówić nie mogłam, ale nawet to było przyjemne; cierpiałam celowo, cierpienie wyzwoli Mnie, poprowadzi Mnie do innego życia bardzo szybko, może nawet od jutra. Ach, bzdura! Inne życie już się zaczęło, trwało około piętnastu minut i ściśnięcie gardła było ostatnim skurczem minionej agonii. (…)
Poszłam wprost do Mego pokoju. Nie pozostawało nic do zrobienia przed ostatnią nocą pod dachem wspólnym z Nim. Żadnych wyjaśnień, żadnych poleceń, nic nie było potrzebne, skoro On już nie żył. „Ciągle jeszcze się gniewasz” – zapytał. „Nie” – odpowiedziałam. (Nikt się nie gniewa na umarłych.)Więc On wziął Mnie za rękę, a ja jej nie cofnęłam, pocałował tę rękę i powiedział: „Przepraszam”. Pozostałam obojętna, nie było Mnie. Ja nowe i Ja stare odeszły spod dachu, na który w tym monstrualnym mieście Nowym Jorku On tak ciężko pracował, żeby osłonić Mnie przed złą pogodą. Nie było Mnie. Ja odeszło w czas, kiedy On mnie nie mógł dotknąć, bo jeszcze się nie urodził. Nazajutrz wstałam późno. Jego nie było. Ale na rozgrzebanym tapczanie kwilił noworodek: nowy On, płaczący za Mną.”

Moja ulubiona. Chętnie do niej wracam, podobnie jak do "Dwóch księżyców". Poniższy fragment jest dla mnie perełką pisarską. "Nienawidziłam Go. Pławiłam się w nienawiści jak jaszczurka w słońcu. Silne, pewne siebie nowe Ja mogło krzyczeć, niszczyć, być głębsze i prawdziwsze. Kiedy szło na wysokich obcasach, nadając sobie kołyszący rytm, stopy miały u pięt skrzydełka...