Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Słuchając muzyki klasycznej i romantycznej brodzę po cmentarzu – każda z tych melodii czy kompozycji była kiedyś dla mnie przyczyną zachwytu do łez i jakiejś szalonej nadziei. Na co? Na spełnienie. Czego? Jakiegoś marzenia. O czym? O miłości. Ale do kogo, do czego – nigdy nie było wiadome. Moje marzenia były zawsze bezprzedmiotowe. Słuchać teraz muzyki, która kiedyś zapowiadała życie, teraz, kiedy ono, ciągle niespełnione, podąża do końca – jest smutno.