Książka opowiada o pewnym epizodzie historii Japonii, a mianowicie jej otwieraniu się na świat zachodni, a w sumie więc i na nowoczesność, na współczesność. Nie tak prosto jednak! Autor - jako erudyta własnego kręgu kulturowego - rysuje nam dość szerokie tło historyczne i społeczne, w jakim znajduje się kraj w momencie, gdy w porcie w Edo stają wojenne okręty admirała Matthew C. Perry’ego z jego słynnym ultimatum. A robi to w iście mistrzowskim stylu.
Poznajemy, że historia Japonii przebiega odrębnymi torami, niż innych azjatyckich państw, choć finalnie u progu nowożytności znajduje się ona w podobnej sytuacji - “azjatyckiej nocy”. Uniknęła wprawdzie - jako kraj wyspiarski - najazdu przez hordy mongolskie, które na wiele stuleci “zgasiły” kulturowo Chiny czy Indie, ale podobną robotę na miejscu wykonał klan Tokugawa, z którego wywodzących się kilkunastu kolejnych szogunów (władających w XVII-XIX wieku Japonią) zacementowało kraj w konserwatywnym i niemal średniowiecznym zacofaniu. Skąd my to znamy?..
Jak dla mnie najciekawszym w tym traktacie historyczno-kulturowym jest to, co nie zostaje wypowiedziane wprost, a mianowicie sytuacja w jakiej znajduje się autor, pisząc swe dziełko na początku XX wieku. W sytuacji, gdy nie wie jeszcze, jak potoczą się losy jego ojczyzny w rozpoczętym właśnie stuleciu, nic nie wiedząc o II Wojnie Światowej, Hiroshimie czy powojennej okupacji. Jak dziś inaczej idzie patrzeć na jego poglądy, nadzieje, syntezy.

Książka opowiada o pewnym epizodzie historii Japonii, a mianowicie jej otwieraniu się na świat zachodni, a w sumie więc i na nowoczesność, na współczesność. Nie tak prosto jednak! Autor - jako erudyta własnego kręgu kulturowego - rysuje nam dość szerokie tło historyczne i społeczne, w jakim znajduje się kraj w momencie, gdy w porcie w Edo stają wojenne okręty admirała...

Informacyjna. Trochę się wynudziłam.

Informacyjna. Trochę się wynudziłam.