Pierwszą i drugą część dostałam swego czasu na urodziny i najwyższa pora je przeczytać po kilku latach leżenia tych książek na półce.

Zmarnowany potencjał, ale tego raczej się spodziewałam po długo nieczytanych młodzieżówkach. Historia była na swój sposób oryginalna, lecz niezbyt dobrze zrealizowana i na pewno
można ją było fajnie ubogacić. Postać Madison była znośna, ale zahaczała o to, co dotyka większość nastolatek w tego typu książkach: dwie lewe ręce i liczne przeprosiny. Chociaż przyznaję, że dla odmiany bardzo polubiłam Grace - szczególnie jej rymowanki. I Barnabę - on też był w porządku.

Czasami czułam się jakby nie czytała pierwszej części, tylko drugą. Nie mam nic przeciwko unikaniu przesadnie długich wprowadzeń i rozumiem, że autorka wolała zacząć bardziej konkretnie, ale trochę dla mnie źle to zrealizowała i przez to miałam wrażenie, że na początku książki albo czytam kolejną część, albo już któryś rozdział. Jednak to już tylko subiektywne uczucie.

O dziwo, znalazłam też błędy techniczne - kilka razy natknęłam się na brak rozdzielenia tego, co mówi Madison w dialogu od tego, co robi zaraz potem. Jest to jeden ciąg nie rozdzielony ani myślnikiem, ani niczym. Gdzieś nawet znalazłam powtórzenie i literówkę.

Innym problemem były emocje postaci wyrażane w dziwny sposób. Wydawały mi się... sztywne? Trochę naciągane? Prawdę mówiąc Josh mógł odpowiedzieć na wyznania Madison równie dobrze
''aha''. No i Madison nie musiała ciągle powtarzać rzeczy w stylu ''wzięłam głęboki wdech, którego nie potrzebowałam''. Nie zabrakło też motywu popularnej, pięknej, ale wrednej laski, której główna bohaterka nie cierpi. Jej obecność nie miała żadnego znaczenia, to może chociaż później zginie czy coś.
Liczyłam, że sytuację uratuje Kairos. No cóż... *Wyląduje w moim eseju o źle zrobionych antagonistach*

Zalety? Jest krótka, ma dużą czcionkę, przeważają dialogi nad opisami i można ją przeczytać na upartego w jeden dzień. Dobry odmóżdżać po ambitniejszej literaturze. Nie jest tragicznie, ale na pewno mogło być lepiej. Końcówka całkiem przyjemna i utworzyła się nawet fajna ekipa. Zobaczymy, co będzie dalej.

Pierwszą i drugą część dostałam swego czasu na urodziny i najwyższa pora je przeczytać po kilku latach leżenia tych książek na półce.

Zmarnowany potencjał, ale tego raczej się spodziewałam po długo nieczytanych młodzieżówkach. Historia była na swój sposób oryginalna, lecz niezbyt dobrze zrealizowana i na pewno
można ją było fajnie ubogacić. Postać Madison była znośna, ale...