Książka opowiada historię dziewczyny, która na wskutek pożaru ma ciało w 60% wypełnione bliznami.

Książka opowiada historię dziewczyny, która na wskutek pożaru ma ciało w 60% wypełnione bliznami.

Świetna lektura o tym, że warto mieć nadzieję. Nawet po pożarze, który odebrał nie tylko ładną twarz.

Świetna lektura o tym, że warto mieć nadzieję. Nawet po pożarze, który odebrał nie tylko ładną twarz.

Blizny jak skrzydła Stewart Erin

Doskonale już wiecie jak bardzo lubię czytać książki które poruszają trudne tematy. Zaznaczę tu DOBRE książki które napisane są w niekrzywdzący dla nikogo sposób. I taka właśnie jest ta lektura !
MImo swojej ciężkiej treści nie obraża, ani nie bagatelizuje żadnych problemów swoich bohaterek. Jest to tak wartościowa pozycja ,ja nie wiem dlaczego ta książka ma taki mały rozgłos?! Młodzieżówka pełna smutku i miłości.Opowiada o nastolatce która przeżyła piekło.Towarzyszymy głównej bohaterce w próbie odnalezienia siebie w nowym życiu po wypadku. Pozycja niezwykle czuła ale i jednocześnie zostawiająca po sobie ślad w naszych sercach. Ja jestem zakochana po uszy w tej historii. Najbardziej ujęły mnie relacje bohaterów z sobą nawzajem a także relacje jakie prowadzili we wnętrzu siebie-sami z sobą. Jak na młodzieżówkę książka jest cudowna. Zdecydowanie dla fanów tego gatunku książka OBOWIĄZKOWA!

Recenzja na moim ig @zuziawydro

Blizny jak skrzydła Stewart Erin

Doskonale już wiecie jak bardzo lubię czytać książki które poruszają trudne tematy. Zaznaczę tu DOBRE książki które napisane są w niekrzywdzący dla nikogo sposób. I taka właśnie jest ta lektura !
MImo swojej ciężkiej treści nie obraża, ani nie bagatelizuje żadnych problemów swoich bohaterek. Jest to tak wartościowa pozycja ,ja nie wiem...

Nie jest to niezwykła książka, ale dość wciągająca i wzruszająca. Porusza ważne tematy i pokazuje rzeczywistość od strony jaką mało kto z nas jest w stanie sobie wyobrazić.

Nie jest to niezwykła książka, ale dość wciągająca i wzruszająca. Porusza ważne tematy i pokazuje rzeczywistość od strony jaką mało kto z nas jest w stanie sobie wyobrazić.

„Blizny jak skrzydła” to niezwykle życiowa i poruszająca powieść o dziewczynie pokrzywdzonej przez los. Po tragicznym pożarze Ava uległa poparzeniu, przez co czuje się oszpecona na całe życie. Z trudem patrzy w lustro, a nienawiść do samej siebie wzmacnia poczucie, że dziewczyna nie zasługuje na to, aby jako jedyna ocaleć i żyć dalej. Dziewczyna nie potrafi wrócić do normalnego życia: każdy dzień to psychiczna udręka i tęsknota za bliskimi, a także multum spojrzeń ze strony innych ludzi – niektórych pełnych obrzydzenia, innych nachalnego zaciekawienia.

Okazuje się jednak, że Ava nie będzie musiała czuć się odludkiem, bo życie nieoczekiwanie podaruje jej wyjątkową osobę. W nowej szkole poznaje Piper – również poszkodowaną w pożarze, lecz dodatkowo poruszającą się na wózku nastolatkę. Choć ma zupełnie inne spojrzenie na swoje doświadczenia, to szybko zaprzyjaźnia się z Avą i staje się dla niej prawdziwym pocieszeniem w najtrudniejszych momentach. Jednak nawet z przyjaciółmi u boku Ava z pewnymi rzeczami będzie musiała zmierzyć się sama. W końcu każdy ma swoje własne demony, a wiele z nich wymaga samotnej drogi w ich pokonaniu.

To naprawdę świetna młodzieżówka, niebanalna i niewyidealizowana. Powiedziałabym, że jest to historia pomiędzy „Cudownym chłopcem” a powieściami Johna Greena. Bohaterowie są realistyczni i solidnie skonstruowani, jeśli chodzi o ich psychikę i problemy. Choć tematyka może wydawać się z pozoru trudna, to jednak powieść ma przyjemny klimat, a smutne momenty zgrabnie przeplatają się z humorem i lekkimi sytuacjami z codziennego życia. Dużo tutaj o sposobach na radzenie sobie z traumą, o przepracowywaniu pewnych rzeczy w swojej głowie, samoakceptacji i potrzebie wspierającego otoczenia. To wszystko czyni tę książkę bardzo mądrą lekcją życia, z której wiele można wyciąnąć. Nawet jeśli problemy Avy wydają nam się w pierwszej chwili odległe, to każdy z nas odczuwał choć raz poczucie „inności” czy nawet bycia mniej wartościowym niż inni. Polecam i młodszym i dorosłym czytelnikom.

„Blizny jak skrzydła” to niezwykle życiowa i poruszająca powieść o dziewczynie pokrzywdzonej przez los. Po tragicznym pożarze Ava uległa poparzeniu, przez co czuje się oszpecona na całe życie. Z trudem patrzy w lustro, a nienawiść do samej siebie wzmacnia poczucie, że dziewczyna nie zasługuje na to, aby jako jedyna ocaleć i żyć dalej. Dziewczyna nie potrafi wrócić do...

Gdybym zobaczyła tą książkę w księgarni, być może nie byłaby moim pierwszym wyborem. Całe szczęście trafiła w moje ręce, totalnie mnie pochłonęła.
Wyobraź sobie, że jesteś nastolatką, która straciła rodziców i najlepsza przyjaciółkę w pożarze. Jako jedyna ocalała masz poważnie oparzona skórę w 60% ciała i po długiego i bolesnej rekonwalescencji, zajmujesz pokój po zmarłej kuzynce. Nie potrafisz spojrzeć na siebie w lustrze. Dzieci uciekają z krzykiem na twój widok, dorośli nie wiedzą jak się zachowywać. Tak właśnie z grubsza wygląda życie Avy Po Wypadku.
Ta książka jest totalnie z serii "nie wiesz, że musisz ją przeczytać dopóki jej nie przeczytasz". Otwiera oczy na zupełnie inne problemy, z którymi dotychczasowo się zmagałam. Wszyscy zupełnie odmiennie reagują i najgorsze jest to, że nie wiesz jak zachowa się chociażby twój najlepszy przyjaciel. Zwyczajne rzeczy przestają mieć znacznie. Chociażby to czy kolor błyszczyka pasuje do twojego typu urody. Inne rzeczy zaczynają mieć znacznie - nie możesz robić gwałtownych ruchów, bo boleśnie popękają ci zrosty po operacjach. Totalnie inne życie, o którym nie myślimy, dopóki o nim nie przeczytamy.
W książce pojawia się motyw autoironii jako jeden ze sposobów radzenia sobie z traumami. Smutek, gniew, frustracja. Trzeba je przeżyć i ujarzmić, bo pozytywne myślenie jest czasami przereklamowane. Wszystkie emocje są nam potrzebne, to potężny oręż w walce z przeciwnościami.
Ta historia na długo pozostanie w mojej pamięci jako ostrzeżenie, żeby szanować to co mam za pewniak, bo w życiu nic nie jest na stałe i trwałe

Gdybym zobaczyła tą książkę w księgarni, być może nie byłaby moim pierwszym wyborem. Całe szczęście trafiła w moje ręce, totalnie mnie pochłonęła.
Wyobraź sobie, że jesteś nastolatką, która straciła rodziców i najlepsza przyjaciółkę w pożarze. Jako jedyna ocalała masz poważnie oparzona skórę w 60% ciała i po długiego i bolesnej rekonwalescencji, zajmujesz pokój po zmarłej...

📖🐲
Ciekawa, porusza ważny temat, ale trochę męczące było to totalnie amerykańskie promowanie pozytywnego myślenia jako rozwiązania wszelkich trosk i zasadniczo spychanie "złych" uczuć gdzieś na dno świadomości. Smutek, gniew i frustrację też trzeba przeżyć, żeby jakoś je ujarzmić, ale są też pewni ludzie, których zwyczajnie nie da się "naprawić". Którzy nie chcą albo nie potrafią się uleczyć. Natomiast autoironia to potężna broń, która wytrąca oręż naszym przeciwnikom. Oczywiście nie każdy ma dystans do siebie, ale na pewno warto go budować, co nie znaczy oczywiście, że dzięki temu w jakiś magiczny sposób przetrawimy te przeciwności losu, które nas dotknęły. Na duży plusik, że jest bardzo realistyczna i nie daje łatwych rozwiązań problemów jak z bajki, ale solidną dawkę prawdy o tym, jak to jest zmagać się z tak traumatycznym przeżyciem jakim jest przeżycie pożaru i strata najbliższych. Polecam.

📖🐲
Ciekawa, porusza ważny temat, ale trochę męczące było to totalnie amerykańskie promowanie pozytywnego myślenia jako rozwiązania wszelkich trosk i zasadniczo spychanie "złych" uczuć gdzieś na dno świadomości. Smutek, gniew i frustrację też trzeba przeżyć, żeby jakoś je ujarzmić, ale są też pewni ludzie, których zwyczajnie nie da się "naprawić". Którzy nie chcą albo nie...

Świetna młodzieżówka. Polecam także dorosłym.

Aba wskutek pożaru wygląda upiornie. Jej twarz jest pozszywana z fragmentów skóry z tych części ciała, które nie spłonęły. Nie może mrugać dolnymi powiekami, bo blizny naciągają jej skórę, zamiast ucha w czaszce zieje tylko dziura kanału słuchowego, nie ma rzęs a głowa to łyse polanki wśród szczeciniastych, skręconych kępek. Przez większość doby nosi kombinezon uciskowy, który nie pozwala rozrosnąć się bliznom. Tam, gdzie jej skóra nie jest poparzona, i tak naruszyło ją pozyskiwanie na przeszczepy. Przeszła śpiączkę, mnóstwo operacji, zrywanie martwej skóry z żywego mięsa. Straciła rodziców, dom, dawne przyjaciółki, pierwszego chłopaka i pasję, jaką był śpiew.

Opiekuje się nią wujostwo, które w tym samym pożarze straciło własną córkę, co również jest obciążeniem. Ava twierdzi, że wolałaby nie ocaleć, a skoro już ocalała, to siedzieć bezpiecznie w domu i nikomu się nie pokazywać. Ale czas intensywnego leczenia minął i Ava, nie mając serca odmawiać cioci, zgadza się wrócić do szkoły, a właściwie pójść do nowej, bo do poprzedniej na pewno nie wróci. Jej plan to jakoś przetrwać pierwszy tydzień, który udowodni, że nie nadaje się do szkoły.

Okazuje się, że w szkole nie jest jedyną poparzoną, a skoro jest ich dwie, to lepiej trzymać się razem, bo pierwsza zasada życia w liceum głosi: nie przetrwasz samotnie. Nowa koleżanka, Piper, wychodzi z założenia, że skoro i tak rzuca się w oczy ze swoimi bliznami, to dołoży do tego jeszcze różowy image, gdy ktoś gapi się za długo, gotowa przejechać mu po palcach swoim wózkiem inwalidzkim, a jej ulubione żarty to czarny humor na temat ognia. A jak razem, to może jeszcze dorzucić do paczki Pakistańczyka Asada, który średnio rozumie konwenanse społeczne i kocha musicale, z czego nie jest zadowolony jego ojciec, bo mężczyzna powinien iść na medycynę. Gdy są we trójkę, choć nadal lekko nie jest, to już jakoś idzie.

Wartościowa, niebanalna książka, która dobrze analizuje to, na ile inność jest po prostu narzuconą koniecznością, na ile własnym wyborem. Świetnie pokazuje, jak dorośli powinni wspierać młodych ludzi, traktując ich serio, a równocześnie rozumiejąc niedojrzałość. Pokazuje, jak młodzież pewne rzeczy przeżywa i jak próbuje sobie radzić (wycofanie, agresja, bierność, wygłupy, epatowanie oszpeconym wyglądem, grupa wsparcia, pasje, kontakt z dorosłymi, humor itd.). Psychologicznie dobrze zrobione, konsekwentne postaci, fabularnie dzieje się ciekawie, przyjemny język. Mimo że temat trudny, to dzięki poczuciu humoru i zwykłym szkolnym przygodom nie ma przeładowania emocjami.

Jedynym moim zdaniem poważnym mankamentem jest przedstawienie tatuażu jako pozytywnej formy okazywania sobie samemu akceptacji, ale to moje prywatne poglądy na temat tatuażu. Bardziej obiektywny minus to kiczowate, przesłodzone sceny czy rozwiązania fabularne jak z amerykańskiego filmu, ale to drobna wada, bo nie jest to cechą całej powieści.

Dużą zaletą jest to, że autorka nie wpycha młodego człowieka na siłę w dorosłość. Tutaj mamy młodzież już współczesną, ale jednak bardziej light niż typowe wyobrażenie amerykańskich nastolatków. Wątek miłosny jest taki jak powinien być w młodzieżówce, czyli subtelny, ale nie zbanalizowany i nie na pierwszym miejscu, świat nie jest czarno-biały, ale raczej pozytywny, a rodzina, choć niepozbawiona problemów, jest na właściwym miejscu, przy młodym człowieku. Polecam!

Świetna młodzieżówka. Polecam także dorosłym.

Aba wskutek pożaru wygląda upiornie. Jej twarz jest pozszywana z fragmentów skóry z tych części ciała, które nie spłonęły. Nie może mrugać dolnymi powiekami, bo blizny naciągają jej skórę, zamiast ucha w czaszce zieje tylko dziura kanału słuchowego, nie ma rzęs a głowa to łyse polanki wśród szczeciniastych, skręconych kępek. ...

Chwilami wzruszają książka, przyjemnie napisana

Chwilami wzruszają książka, przyjemnie napisana

Naprawdę świetna młodzieżówka, która porusza poważne tematy. Warto po nią sięgnąć.

Naprawdę świetna młodzieżówka, która porusza poważne tematy. Warto po nią sięgnąć.