📖🐲
Moim zdaniem ta książka może triggerować i na pierwszej stronie powinny znaleźć się ostrzeżenia dotyczące zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych, samookaleczania się czy myśli samobójczych. Mnie w pewnym momencie ciężko było to znieść i nie wiem, jak mogłyby zareagować osoby, których taki problem dotyczy. Dlatego uważam, że na wszelki wypadek warto dawać takie ostrzeżenia, bo każdy sam najlepiej siebie zna i wie, co może znieść.

Jak już wspominałam dla mnie nadmiernie przeciągnięta jest ta część przed sięgnięciem po pomoc, a o samej terapii i wychodzeniu z kryzysu jest raptem kilka stron. Może to i miało podkreślić obsesyjność tych negatywnych myśli Lilly, ale mnie to straszliwie wymęczyło, tym bardziej, że kolejne rozwiązania fabularne są bardzo łatwe do przewidzenia i dodatkowo nużą.

Poza tym mam wrażenie, że trochę tu tego za dużo, bo aż trójka głównych bohaterów ma naprawdę poważne problemy psychiczne. Może po prostu lepiej byłoby się skupić tylko na chorobie dwubiegunowej Alice i na jej adaptacji w zwykłym życiu, a z Lilly zrobić przeciążoną nastolatkę, która fizycznie nie wyrabia w tym wszystkim i bierze sobie po prostu za dużo na głowę i ostatecznie też przytrafia jej się załamanie psychiczne związane ze skrajnym zmęczeniem, brakiem snu i niedbaniem o własne potrzeby.

A tak mamy obowiązkowy romans i sztampowe licealne bagienko. No i to oczywiście chłopak jest na wyższym stopniu samoświadomości i ma za zadanie rozluźnić i otworzyć spiętą dziewczynę (i tak aluzje do inicjacji seksualnej są tu jak najbardziej zamierzone),a ja tego wyjątkowo nie znoszę. Jakby młoda kobieta nie mogła wiedzieć sama, czego ona chce, czego potrzebuje, a czego nie chce (ujawnienia całej szkole swoich problemów psychicznych (i ja się jej nie dziwię)). Jednak narrator uparcie nam sugeruje, że to błąd (ale na serio to musi być publiczna deklaracja, a nie przyznanie się rodzinie, że nie wyrabia i potrzebuje lekarza?) i oczywiście Lilly ma straszne poczucie winy, że tego chłopaka "zawiodła". Dołóżmy jeszcze fakt, że ów chłopak ma depresję i próbę samobójczą za sobą — no doprawdy idealna kolejna osoba, o którą Lilly może się zamartwiać, nie myśląc o sobie.

No i jeszcze szanowny papa i jego nowa żona — oboje wierzący w myślenie magiczne i unikający prawdziwego zmierzenia się z problemem. Niestety na koniec zero refleksji z ich strony, zero przyznania, że zawiedli i ślepa wiara, że te małe kroczki będą zawsze do przodu, co jest mało realistyczne.

Tak, jak wspomniałam za dużo tego, a ostatecznie za różowo. Ode mnie wobec tego 6 na 10.

📖🐲
Moim zdaniem ta książka może triggerować i na pierwszej stronie powinny znaleźć się ostrzeżenia dotyczące zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych, samookaleczania się czy myśli samobójczych. Mnie w pewnym momencie ciężko było to znieść i nie wiem, jak mogłyby zareagować osoby, których taki problem dotyczy. Dlatego uważam, że na wszelki wypadek warto dawać takie ostrzeżenia, bo...

'Zapytaj mnie znowu.
Zapytaj, jak sobie radzę.
Po prostu zapytaj.
Powiem.'

16-letnia Lily znajduje swoją siostrę Alice w kałuży krwi po próbie samobójczej. Po 2 miesiącach w ośrodku psychiatrycznym Alice wraca do domu. Po takim opisie myślałam, że książka będzie właśnie o Alice. 'Na szczęście' nie. Książka jest o Lily. O Lily, która:

- próbuje odzyskać swoją dawną siostrę,
- boi się, że sama popada w obłęd,
- ma pełno potworów w głowie,
- jest uzależniona od drapania się do krwi,
- zakochuje się w chłopaku, który też jest po próbie samobójczej.

To tak w wielkim skrócie. Książka jest genialna!! O depresji, o byciu przytłoczonym, o myślach samobójczych, o poczuciu bycia nieistotnym, nieważnym, niewysłuchanym.... Oryczałam się jak głupia. W całym swoim życiu płakałam tak tylko na 1 książce ('Promyczek'). Teraz jest ten drugi raz. Ostatnie 100 stron zniszczyły mnie psychicznie, długi czas zajęło mi przetrawienie tej historii. Jest wspaniała! <3

Na uwagę zasługuje również sposób napisania tej książki. Dosłownie siedzimy Lily w głowie. Wielkimi literami wyróżnione są słowa, które mówią do niej, jej wewnętrzne potwory. Pełno jest tutaj również zdań przekreślonych, które chciała wypowiedzieć na głos, ale nie powiedziała.... Rozwaliło mnie to na łopatki, bo takie to....prawdziwe. Ile rzeczy chcemy powiedzieć, ale ich nie mówimy....

ok, wzruszam się na samo wspomnienie tej książki, więc już kończę.

Jest cudowna!!! Czytajcie!!!!

'Zapytaj mnie znowu.
Zapytaj, jak sobie radzę.
Po prostu zapytaj.
Powiem.'

16-letnia Lily znajduje swoją siostrę Alice w kałuży krwi po próbie samobójczej. Po 2 miesiącach w ośrodku psychiatrycznym Alice wraca do domu. Po takim opisie myślałam, że książka będzie właśnie o Alice. 'Na szczęście' nie. Książka jest o Lily. O Lily, która:

- próbuje odzyskać swoją dawną...

„Znasz ten głos w two­jej gło­wie, ten, który po­wta­rza, że po­win­naś prze­pra­szać, że ży­jesz? Że nie je­steś dość dobra? – Kiwam głową. – On kła­mie. – (…) Je­steś wy­star­cza­ją­co dobra. Wła­śnie teraz. Taka, jaka je­steś”.

„Roz­dra­py­wa­nie sta­rych ran nie przy­no­si ni­cze­go poza bólem”.

Dziś kilka słów o książce, która mnie poruszyła do głębi. Książki, którą czytałam ze ściśniętym żołądkiem i łzami w oczach. Książki niezwykle wciągającej i bolesnej. Takiej, gdzie w czasie czytania czuć potrzebę zatrzymania się na chwilę i przeanalizowania tego jak się sami czujemy, jak czują i zachowują się nasi bliscy.

„To, czego nie mówię” to historia Lily - młodej dziewczyny, na której ciąży niesamowita presja. Dziewczyny, która kilka miesięcy wcześniej znalazła swoją siostrę, gdy ta próbowała popełnić samobójstwo. Dziewczyny uważanej za idealną - dobra uczennica, dobra córka, dobrze zapowiadająca się biegaczka. I w tym wszystkim ona sama, która nie potrafi poradzić sobie z myślami we własnej głowie.

Gdy w jej życie niespodziewanie wkracza Micah, z którym musi zrobić szkolny projekt, nie może wiedzieć, że ten oto młody mężczyzna może być jej przekleństwem, bądź wybawieniem. To, kim okaże się dokładnie, będzie zależało tylko od niej samej.

I wiecie tak naprawdę trudno cokolwiek powiedzieć o tej książce. Bo by ją w pełni zrozumieć, trzeba ją po prostu przeczytać. Zdecydowanie jest to trudna książka. Książka o różnego rodzaju zaburzeniach psychicznych, które mogą dotknąć każdego z nas.

Według mnie po tę książkę powinien sięgać każdy nastolatek - ten, który nie radzi sobie z emocjami, by być może odkryć co się z nim dzieje. Ten, któremu może nic nie jest, ale dzięki tej historii, być może pomoże komuś blisko siebie. To też idealna książka dla dorosłych, zwłaszcza tych, którzy mają dzieci - w pewien sposób pomaga ona otworzyć oczy na szereg problemów, z którymi przyjdzie się mierzyć młodym ludziom.

„To, czego nie mówię” to książka, która na długo zostanie w moim sercu, mojej głowie i tak po prostu we mnie całej! Bo to jedna z tych książek, których się nie zapomina.

Ostrzegam! - ta książka porusza naprawdę trudne tematy, ale zdecydowanej warto po nią sięgnąć.

„Znasz ten głos w two­jej gło­wie, ten, który po­wta­rza, że po­win­naś prze­pra­szać, że ży­jesz? Że nie je­steś dość dobra? – Kiwam głową. – On kła­mie. – (…) Je­steś wy­star­cza­ją­co dobra. Wła­śnie teraz. Taka, jaka je­steś”.

„Roz­dra­py­wa­nie sta­rych ran nie przy­no­si ni­cze­go poza bólem”.

Dziś kilka słów o książce, która mnie poruszyła do głębi. Książki, którą...

Rozszarpała moje serce na małe kawałeczki.

Rozszarpała moje serce na małe kawałeczki.

Często jest tak, że trzymamy w sobie nie wypowiedziane słowa, które nas przytłaczają, nie pozwalają normalnie funkcjonować. Nie dzielimy się nimi by:
- nie odstawać od grupy
- by nie martwić bliskich
- bo myślimy, że tak jest lepiej
Głos w głowie, który powtarza, że nie jesteśmy wystarczająco dobrzy - myli się.

Na samym początku byłem septycznie nastawiony do tej książki, przez brak czasu też nie sięgałem do niej za dużo. Wszystko się zmieniło kiedy wczytałem się w historię Lili bardziej. Przeżywałem wydarzenia razem z bohaterami i czułem się jak bym ich znał od lat, jak bym tam był. To książka o którą nikt nie prosił lecz każdy potrzebował. Po przeczytaniu czuję iż nie jestem w tym wszystkim sam. Zmagam się z niektórymi sytuacjami podobnymi do tych co przeżywali bohaterowie podczas czytania dzięki tej książce powiedziałem przyjaciołom o niektórych głosach w mojej głowie, które krzyczą, że się do niczego nie nadają. Uważam, że książka jest dobrze napisana i porusza ważne lecz ciężkie tematy w bardzo dobry sposób i na pewno nie szkodzi lecz pomaga.

Przyjemna i wciągająca pozycja :3
Opowiada ona o Lili nastolatce, która znalazła swoją starszą siostrę Alice zakrwawioną na podłodze. Wiele zmieniło się w jej życiu i "bała" sięgnąć się po pomoc. Chodzi do szkoły i stara się być najlepsza we wszystkim. Kiedy pojawia się możliwość wzięcia udziału w projekcie zostaje przydzielona do pary z Miachem nowym uczniem. Na początku miała mieszane uczucia i zdanie na jego temat ponieważ jego reputacja nie była zbyt dobra. Zmagał się też z brakiem weny a jej starsza siostra po powrocie do domu nie była tą dawną siostrą, którą dziewczynka znała. W dalszych rozdziałach możemy poznać jak Lili stara sobie z tym wszystkim radzić jak przekonuje się do Miacha i jak szuka swojej muzy do pisania poezji.

Często jest tak, że trzymamy w sobie nie wypowiedziane słowa, które nas przytłaczają, nie pozwalają normalnie funkcjonować. Nie dzielimy się nimi by:
- nie odstawać od grupy
- by nie martwić bliskich
- bo myślimy, że tak jest lepiej
Głos w głowie, który powtarza, że nie jesteśmy wystarczająco dobrzy - myli się.

Na samym początku byłem septycznie nastawiony do tej...

*Książka o którą nikt nie prosił, ale każdy potrzebował...*

Jak często zdarza się, że nie mówisz głośno o tym jak się czujesz lub z czym się zmagasz, bo:
- nie chcesz odstawać od grupy
- zranisz kogoś
- pomyślą, że jesteś wariatem ?

"To czego nie mówię" to spojrzenie na problemy psychiczne każdego z nas oczami nastolatki, która boi się prosić o pomoc, ma wrażenie że traci rozum podobnie jak jej siostra i nie wiem co z tym zrobić.
Strach przed napiętnowaniem jest tak wielki, że robi wszystko by ukryć swoje lęki, ataki paniki i natrętne myśli które ja nachodzą.

Dobra pozycja przede wszystkim dla rodziców, którzy bagatelizują zmiany w zachowaniu własnego dziecka, a potrafi nam umykać bardzo wiele...
Obserwujmy siebie, obserwujmy innych i reagujmy ciepłem, bo można komuś pomóc nawet o tym nie wiedząc.

Pamiętajcie, że nigdy nie wiemy z czym mierzy się człowiek siedzący tuż obok.

polecam
8/10

*Książka o którą nikt nie prosił, ale każdy potrzebował...*

Jak często zdarza się, że nie mówisz głośno o tym jak się czujesz lub z czym się zmagasz, bo:
- nie chcesz odstawać od grupy
- zranisz kogoś
- pomyślą, że jesteś wariatem ?

"To czego nie mówię" to spojrzenie na problemy psychiczne każdego z nas oczami nastolatki, która boi się prosić o pomoc, ma wrażenie że traci...

czasem miałam wrażenie, że autorka przepisuje definicje z internetu i tak naprawdę nie wie o czym pisze, fabuła i sposób, w jaki książka jest napisana była naprawdę ciekawa, ale jednak bardzo przeszkadzało mi, że wszystko było taką zbyt internetową definicja, jakby autorka nie wiedziała o czym pisze
a i strasznie kurcze przewidywalna, przynajmniej ja dosłownie wszystko przewidziałam, zero zaskoczenia, to też było irytujące

czasem miałam wrażenie, że autorka przepisuje definicje z internetu i tak naprawdę nie wie o czym pisze, fabuła i sposób, w jaki książka jest napisana była naprawdę ciekawa, ale jednak bardzo przeszkadzało mi, że wszystko było taką zbyt internetową definicja, jakby autorka nie wiedziała o czym pisze
a i strasznie kurcze przewidywalna, przynajmniej ja dosłownie wszystko...

To nie jest książka dla osób o słabych nerwach! Porusza bardzo trudne tematy, które ja uwielbiam. Parę miesięcy temu szesnastoletnia Lily znajduje swoją siostrę w przerażających okolicznościach. Paraliżuje ją strach, nie wie co robić. Siostra trafia do ośrodka psychiatrycznego, a Lily popada w szał. Wszystko musi być idealnie. Pościelone łóżko poprawia kilkanaście razy aż będzie dobrze. Gdy po pobycie w ośrodku jej siostra ma wrócić, bardzo się o nią martwi. Czy ją znienawidziła? Przecież Lily jej nie pomogła. Nikt nie potrafił jej pomóc. Co jeśli jej demony wrócą? W tym samym momencie do szkoły dołącza nowy uczeń - Micah. Chłopak zna siostrę Lily z ośrodka, sam się tam leczył. Od samego początku jest dręczony z powodu pobytu tam. Leczenie mu trochę pomogło, a ludzie tego nie rozumieją. Nie wiedzą jakie to jest dla niego trudne. Oprócz Lily. Na samym początku nie chce z nim rozmawiać, żeby uniknąć pytań o siostrę, ale z czasem przekonuje się do niego. Micah pomaga jej przezwyciężyć własne demony. Razem tworzą cudowny projekt poetycko artystyczny, dzięki czemu zbliżają się do siebie coraz bardziej. Nie obędzie się bez problemów. One są zawsze. Jednak pojawia się pytanie - czy oni sobie z nimi poradzą? Każde z nich mierzy się z własnymi problemami, jednak próbują pomóc sobie nawzajem. Jest to urocza książka o przezwyciężaniu własnych demonów. W pewnych momentach nawet wzrusza, to co robi Micah jest naprawdę słodkie!! Jeśli uwielbiacie głębokie i dające do myślenia książki z trudną tematyką, koniecznie sięgnijcie po ten tytuł!

To nie jest książka dla osób o słabych nerwach! Porusza bardzo trudne tematy, które ja uwielbiam. Parę miesięcy temu szesnastoletnia Lily znajduje swoją siostrę w przerażających okolicznościach. Paraliżuje ją strach, nie wie co robić. Siostra trafia do ośrodka psychiatrycznego, a Lily popada w szał. Wszystko musi być idealnie. Pościelone łóżko poprawia kilkanaście razy aż...

Niezwykle poruszająca pozycja, która oswaja z tak trudnym tematem, jakim są choroby psychiczne i tym, jak zmienia się nasze życie, gdy choroba dotyka tak bliską nam osobę, jaką dla Lily była jej starsza siostra, Alice. Czuję, że jeszcze długo będę wspominać tę lekturę i z pewnością niebawem zrobię reread! Bardzo wszystkim polecam!

Niezwykle poruszająca pozycja, która oswaja z tak trudnym tematem, jakim są choroby psychiczne i tym, jak zmienia się nasze życie, gdy choroba dotyka tak bliską nam osobę, jaką dla Lily była jej starsza siostra, Alice. Czuję, że jeszcze długo będę wspominać tę lekturę i z pewnością niebawem zrobię reread! Bardzo wszystkim polecam!

Wstrząsające książki. Książki, które zasługują na osobną półkę. Ta półka, ma taką wartość dla mnie, że jeszcze nie została wynaleziona jednostka pomiaru. Takie książki wyciskają ze mnie wszystko czego nigdy nie mówię, czego nigdy nie powiem, ale o czym często piszę.

“To czego nie mówię” opowieść 16 letniej Lily, która znalazła swoją starszą siostrę w łazience po próbie samobójczej. Pomocy potrzebowała nie tylko siostra, ale też cała rodzina, a najbardziej Lily. Dziewczyna, która nosi w sobie bardzo dużo emocji z którymi nie radzi. Nie radzi sobie z tym co czuje, z presją społeczeństwa. Nie radzi sobie z tym czego po prostu nie rozumie.

Powiedzieć, że to jest ważna książka = nie powiedzieć nic. Myślę, że dla dużej grupy osób, mogłaby być pewnym rodzajem terapii lub motywacją do szukania pomocy. Nie musimy się tego wstydzić, nie musimy milczeć. Ta historia, jest tak prawdziwa, szczera, życiowa, bez żadnych sztucznych upiększeń. Przed jej przeczytaniem, apeluję, zwróćcie uwagę na trigger warning. W trakcie czytania upewnij się, że masz z kim pomówić, do kogo zadzwonić lub napisać, kto może być obok, nie pytając o zbędne rzeczy. To właśnie robi ta książka, zmusza nie być w samotności. Pomaga zrozumieć, że samotni nie jesteśmy. Nawet wtedy gdy myślimy inaczej. Uwierz, mylisz się, sam/sama nie jesteś, tylko spójrz dookoła, pozwól sobie dostrzec, tą jedną osobę, nawet tylko jedną, na pewno jest.

Wstrząsające książki. Książki, które zasługują na osobną półkę. Ta półka, ma taką wartość dla mnie, że jeszcze nie została wynaleziona jednostka pomiaru. Takie książki wyciskają ze mnie wszystko czego nigdy nie mówię, czego nigdy nie powiem, ale o czym często piszę.

“To czego nie mówię” opowieść 16 letniej Lily, która znalazła swoją starszą siostrę w łazience po próbie...