24 sierpnia 1991 rok to punkt przełomowy w wieloletnim procesie odzyskiwania ukraińskiej suwerenności. Rada Najwyższa ogłosiła niepodległości Ukrainy.

Mniej więcej w tym samym czasie na świat przychodzi Dominicius. Pies, pudel, biały, duży ze skołtunioną grzywą i mankietami na łapach. Dla najbliższych DOM.
Dom zmienia panów aż w końcu trafia do rodziny Ciłków mieszkającej we Lwowie przy ulicy Łepkiego. W tej samej kamienicy dzieciństwo spędził Stanisław Lem.

Ciłkowie to Ola, która nie wie skąd właściwie pochodzi, jej niewidoma córka Marusia borykająca się w dodatku ze słabą odpornością, mąż który wyemigrował do USA, ojciec pułkownik sił powietrznych jeszcze z czasów ZSRR, uwielbiający spędzać czas na działce, gdzie pielęgnuje to co trzyma pod wielką folią i nie są to pomidory ani ogórki, wiecznie niezadowolona Tamara, dwukrotnie rozwiedziona, alkoholiczka, jej córka Masza, Ba- żona pułkownika bojąca się wychodzić z domu i oczywiście DOM, pies, którego nie ma czym karmić, bo bieda wygląda z każdego kąta.

Dwa małe pokoje, sześcioro ludzi i tajemnicza skrzynia pośrodku mieszkania, która nie daje spokoju Marusi. Marusia od samego początku chce poznać jej zawartość, odkryć skarby, tylko nikt nie chce udostępnić jej klucza.

Wiktoria Amelina posłużyła się bardzo ciekawym sposobem narracji.
DOM czujnym okiem i czujnym nosem rejestruje wszystkie wydarzenia i opowieści, to co dzieje się w dysfunkcyjnej rodzinie, ale i również w Ukrainie, która przechodzi liczne zmiany. Rejestruje i opowiada ze zdziwieniem, brakiem zrozumienia o dyskryminacji ludzi innej narodowości niż Ukraińska, o tęsknocie ludzi za rodzinnym krajem, o niespełnionej miłości, niespełnionych marzeniach Ciłków.

Tak prze czternaście lat zachodzą zmiany na Ukrainie, lepsze i gorsze, zmiany wśród społeczności ukraińskiej, w rodzinie Ciłków, ale DOM pozostaje wciąż taki sam, jedynie jego włosy pokrywa siwizna.

Myślę, że Wiktoria Amelina nieprzypadkowo dała też psu imię DOM. Dom Ciłków był mimo wszystko dla DOMA przystanią, oazą, miejscem spokoju ( o czym się w trakcie psiego życia przekona),ale również i DOM był dla domu i jego mieszkańców radością, skarbonką ludzkich tajemnic, których nie brakowało wśród Ciłków, którzy nie umieli ze sobą rozmawiać, a wszystko odkrywali w swoich monologach przed dużym , kudłatym pudlem.

Powieść Ameliny jest prawie bezdialogowa, miejscami bardzo chaotyczna, często niedopowiedziana, skrywająca tajemnice między wierszami a zarazem wciągająca swoją odmiennością narracji, treścią, bohaterami.

"Dom jest tam, gdzie o Tobie pamiętają...Powietrze jest nasze póki jest w nas. Dom jest nasz póki jest w nas. A my wszyscy zawsze jesteśmy w tym domu-każdy na swej głębokości."

24 sierpnia 1991 rok to punkt przełomowy w wieloletnim procesie odzyskiwania ukraińskiej suwerenności. Rada Najwyższa ogłosiła niepodległości Ukrainy.

Mniej więcej w tym samym czasie na świat przychodzi Dominicius. Pies, pudel, biały, duży ze skołtunioną grzywą i mankietami na łapach. Dla najbliższych DOM.
Dom zmienia panów aż w końcu trafia do rodziny Ciłków mieszkającej...

Przeczytałem tę książkę głównie chcąc zacząć poznawać literaturę ukraińską, dotychczas mi kompletnie nieznaną. Wychodziłem też z założenia, że najlepiej jest poznać kulturę innego kraju poprzez jego książki. Przyciągająco działa też tragiczna historia autorki. Książka spełniła te wszystkie oczekiwania, a nawet je przerosła, bo pomijając aspekt kulturoznawczy, jest to po prostu dobra książka. Może przy końcu książki w narrację wkrada się lekki chaos, ale nie zmienia to mojej ogólnej oceny. Ktoś, kto nie zna historii Ukrainy, czy II wojny światowej, znajdzie w tej książce nieco więcej, bo historia jest drugoplanową bohaterką tej książki, przeplata losy bohaterów, podąża za nimi. Autorka, zdaje się, chciała napisać książkę o Ukrainie dla niekoniecznie ukraińskiego czytelnika, co udało jej się w sposób nienachalny, to znaczy nie przyduszający bohaterów ciężarem historii. Jest to pozycja godna polecenia.

Przeczytałem tę książkę głównie chcąc zacząć poznawać literaturę ukraińską, dotychczas mi kompletnie nieznaną. Wychodziłem też z założenia, że najlepiej jest poznać kulturę innego kraju poprzez jego książki. Przyciągająco działa też tragiczna historia autorki. Książka spełniła te wszystkie oczekiwania, a nawet je przerosła, bo pomijając aspekt kulturoznawczy, jest to po...

Pies Dominik, urodzony w roku odzyskania przez Ukrainę niepodległości, opowiada o swej drodze do zrozumienia, gdzie jest jego miejsce na ziemi. Jest dokładnie jak jego rodzina - zagubiony, tęskniący za kimś, czymś, czego nie może mieć, skazany przez los na życie w miejscu, którego sobie nie wybrał, z ludźmi, którzy nie do końca rozumieją jego potrzeby, a jednak są. Rodzina Ciłyków jest zdominowana przez kobiety. To one muszą urządzić się w nowej rzeczywistości i rzekomej wolności. Dom swoim psim nosem wyczuwa pełną gwałtów historię Lwowa i ludzi w nim mieszkających. Komentuje poczynania swojej rodziny, opowiada o wydarzeniach i rozterkach Pułkownika i jego kobiet, razem z nimi przystosowuje się do nowego życia... Wszyscy tu żyją z zadrą radzieckości za skórą, nie mogąc jej z siebie wyrwać, zdezynfekować rany i iść dalej. A jednak czas płynie, toczy się niczym walce, rozwiązując sprawy, wydawałoby się, nie do rozwiązania. Niespokojna książka, mimo że napisana w leniwym tempie. Bardzo do przeczytania.

Pies Dominik, urodzony w roku odzyskania przez Ukrainę niepodległości, opowiada o swej drodze do zrozumienia, gdzie jest jego miejsce na ziemi. Jest dokładnie jak jego rodzina - zagubiony, tęskniący za kimś, czymś, czego nie może mieć, skazany przez los na życie w miejscu, którego sobie nie wybrał, z ludźmi, którzy nie do końca rozumieją jego potrzeby, a jednak są. Rodzina...

Ciekawa pozycja, głównie ze względu na narratora którym jest pudel, dojrzewający wraz z rodzina która próbuje odnaleźć się w rzeczywistości nowo niepodległej Ukrainy, znaleźć swoje miejsce, tożsamość, określić swoją historie. Minusem książki jest lekko chaotyczna konstrukcja.

Ciekawa pozycja, głównie ze względu na narratora którym jest pudel, dojrzewający wraz z rodzina która próbuje odnaleźć się w rzeczywistości nowo niepodległej Ukrainy, znaleźć swoje miejsce, tożsamość, określić swoją historie. Minusem książki jest lekko chaotyczna konstrukcja.

Smutna i refleksyjna powieść o pierwszym czternastoleciu niepodległej Ukrainy. Opowiedziana przez jej rówieśnika, pudla Doma (alias Dominika lub Domika),za dużego, nie umiejącego polować i mającego łatkę na uchu.
Antropomorfizacja psiego narratora to żadna nowość, wystarczy wspomnieć „Wiernego Rusłana’ Gieorgija Władimowa. Ale powieść lwowianki Wiktorii Ameliny bardzo się od niego różni.
Mniej w niej artyzmu, za to więcej rzeczywistości i prawdy. Mniej złota, purpury i czerni, więcej prawdziwych wszystkich kolorów miasta i przyrody.
Biednemu Domowi towarzyszy rodzina Ciłyków, zajmująca dawne mieszkanie polskiego pisarza, którego Niemcy w czasie II wojny nie uznaliby za Polaka. I są oni sierotami po ZSRR, jak wielu innych, które los rzucił przed upadkiem ZSRR akurat do Lwowa, miasta „banderowców”, jak ich straszono. Ciłykowie są niezaradni, dysfunkcyjni i niekoniecznie budzą sympatię czytelnika (poza najmłodszą przedstawicielką – prawie do końca). Przy tym każde z nich ma swoje tajemnice, marzenia i nostalgiczne wspomnienia za innymi miejscami, w których mieszkali. Nie doceniają tego gdzie trafili, włącznie z narratorem Domem, bo swoje serce (skarb) pozostawili gdzie indziej.
I lata dziewięćdziesiąte to ad soviet populi (pluralis od homo sovieticus) straszny okres. Bieda. Mafijny kapitalizm reketierów, zagubienie osób rosyjskojęzycznych w najsilniej zukrainizowanym mieście w kraju, deprecjacja służb mundurowych starego reżimu, tudzież okupanta. I na to się nakłada ciężka choroba jednego z dzieci, ciążąca jak brzemię nad rodziną.
I Lwów, widziany oczyma pudla oraz dotykiem niewidomej dziewczynki, nie lśni. Zapyziałe miasto dawnych wielkich kamienic, pełne grobów pomordowanych Ukraińców, Polaków i Żydów oraz pamiątek walających się po tych dwóch ostatnich nacjach, gdzie ciągle występują wyłączenia prądu czy braki ciepłej wody, wszyscy za wszystko chcą brać lub dawać łapówki, milicja nie chce robić nic a najbardziej przedsiębiorcze spośród uczciwych jednostek chcą stamtąd uciec. A wątki obyczajowe (pięcioro spośród sześciorga Ciłyków to kobiety) nie układają się jak w popkulturowych romansach.
Jednym słowem bardzo dobra książka o przeciętnych ludziach, zwykłych zjadaczach chleba, ich problemach i sposobach radzenia sobie z nimi. Szarość zamiast amarantu i czerni, ale bardziej wiarygodna. No i jak w niemal wszystkich ukraińskich książkach u nas wydawanych są polonica i wyłącznie pozytywne.
A przy okazji los Doma przypomina o zwierzętach ukraińskich, cierpiących w wyniku agresji rosyjskiej. Nie są ludźmi, lecz są też ofiarami, dla wielu osób były bardzo ważne i na pewno ufały swoim opiekunom.
Przeczytane w ramach marcowego wyzwania LC – książka o krajach zza wschodniej granicy.

Smutna i refleksyjna powieść o pierwszym czternastoleciu niepodległej Ukrainy. Opowiedziana przez jej rówieśnika, pudla Doma (alias Dominika lub Domika),za dużego, nie umiejącego polować i mającego łatkę na uchu.
Antropomorfizacja psiego narratora to żadna nowość, wystarczy wspomnieć „Wiernego Rusłana’ Gieorgija Władimowa. Ale powieść lwowianki Wiktorii Ameliny bardzo...

Książka moim zdaniem nieco chaotyczna, nie do końca to przemawia do mnie sposób narracji. Niemniej jednak sam pomysł narracji ciekawy - widziane oczami psa życie zwykłej rodziny w czasie wielkich przemian Ukrainy - od odzyskania niepodległości do pomarańczowej rewolucji.

Książka moim zdaniem nieco chaotyczna, nie do końca to przemawia do mnie sposób narracji. Niemniej jednak sam pomysł narracji ciekawy - widziane oczami psa życie zwykłej rodziny w czasie wielkich przemian Ukrainy - od odzyskania niepodległości do pomarańczowej rewolucji.

Ciepła, pięknie napisana opowieść, której drobne niedopowiedzenia historyczne i ciekawe alegorie (np motyw zamkniętej skrzyni podejście do ślepoty dziecka, sprzedaż zmyślonej historii ..)będą lepiej zrozumiałe dla trochę starszego czytelnika. Bardzo ciekawy zabieg literacki czyniący głównym narratorem psa, zupełnie nie ujmuje realizmowi i prawdziwości przeżyć ludzkich bohaterów Autorka porusza wiele trudnych tematów, ale robi to w sposób lekki i nie osądzający. Polecam szczególnie osobom , które nie lubią prostych podziałów na "złych i dobrych"

Ciepła, pięknie napisana opowieść, której drobne niedopowiedzenia historyczne i ciekawe alegorie (np motyw zamkniętej skrzyni podejście do ślepoty dziecka, sprzedaż zmyślonej historii ..)będą lepiej zrozumiałe dla trochę starszego czytelnika. Bardzo ciekawy zabieg literacki czyniący głównym narratorem psa, zupełnie nie ujmuje realizmowi i prawdziwości przeżyć ludzkich...