Drugi tom poświęcony jest głównie rozwojowi chrześcijaństwa. Trochę zbyt dużo nużących dywagacji.

Drugi tom poświęcony jest głównie rozwojowi chrześcijaństwa. Trochę zbyt dużo nużących dywagacji.

Miałem przyjemność jakiś czas temu odwiedzić Włochy (a konkretnie Rzym, Watykan, Wenecję i Padwę) oraz Judeę (prowincję rzymską, z którą patronowały kiedyś miasta znajdujące się w Izraelu) - pewnie dlatego to według mnie najlepsze miejsca na całym świecie pełnych zabytków z dopieszczonymi na wisience tortowej zabytkami i absolutnego pietyzmu. Szkoda, że już teraz w XXI wieku tak nie dbają o szczegóły, jak to miało miejsce kiedyś. Dotyczy się to każdej dziedziny. Obym mógł odkrywać a to za pomocą książek, a to udając się po raz kolejny do tych miejsc, a to za sprawą filmów podróżniczych Martyny Wojciechowskiej czy Wojciecha Cejrowskiego, których osobiście bardzo szanuję i cenię. Bo w końcu, jak nie oni to kto nas wprowadzą w dany kraj, kulturę czy religię.

Miałem przyjemność jakiś czas temu odwiedzić Włochy (a konkretnie Rzym, Watykan, Wenecję i Padwę) oraz Judeę (prowincję rzymską, z którą patronowały kiedyś miasta znajdujące się w Izraelu) - pewnie dlatego to według mnie najlepsze miejsca na całym świecie pełnych zabytków z dopieszczonymi na wisience tortowej zabytkami i absolutnego pietyzmu. Szkoda, że już teraz w XXI...

Drugi tom opus magnum Gibbona to już nieco inna bajka. Pierwsze dwa dosyć obszerne rozdziały tego dzieła koncentrują się na powstaniu i rozwoju gmin chrześcijańskich w granicach imperium oraz na wpływie chrześcijan na losy tego państwa. Autor jest nieodrodnym dzieckiem swoich czasów – nie dziwi więc jego graniczący z rasizmem europocentryzm oraz przekonanie o wyższości chrześcijaństwa nad innymi wiarami. Jeśli jednak odsiać te elementy, ignorując jednocześnie tezy dzisiaj już zweryfikowane przez naukę, pozostaje nadal bardzo dobra narracja.

Gibbon nie ukrywa swojej niechęci do Konstantyna Wielkiego oraz większości członków jego rodziny. To ci auguści i cezarowie są w jego oczach odpowiedzialni za podminowanie obronności Imperium Romanum na skutek ciągłych walk wewnętrznych. Jedynie w stosunku do Juliana Apostaty sympatia autora jest wyraźnie odczuwalna i powoduje, że biografia tego władcy zajmuje większość rozdziałów tego tomu. Autor koncentruje się na raptem trzech dekadach historii imperium.

Głównym problemem tego tomu jest przekonanie Gibbona, że arianizm i inne odłamy chrześcijaństwa oraz ciągła walka o wpływy między nimi miały decydujący wpływ na upadek imperium. Wiemy dzisiaj, że było inaczej. Dlatego analizowanie walk o władzę pomiędzy różnymi biskupami i dokładne opisywanie założeń programowych jakichś donatystów, ebionitów czy docetów ma tutaj urok szczególnie mrocznych żywotów świętych, przeplecionych pocztem cesarzy rzymskich. Niektórym się spodoba – mnie raczej znudziło.

Drugi tom opus magnum Gibbona to już nieco inna bajka. Pierwsze dwa dosyć obszerne rozdziały tego dzieła koncentrują się na powstaniu i rozwoju gmin chrześcijańskich w granicach imperium oraz na wpływie chrześcijan na losy tego państwa. Autor jest nieodrodnym dzieckiem swoich czasów – nie dziwi więc jego graniczący z rasizmem europocentryzm oraz przekonanie o wyższości...