Na początku wyglądało mi na to, że ta książka trywializuje problem samobójstw i generalnie problemów psychicznych, ale potem zmieniłam zdanie. Nie jest to jakieś literackie arcydzieło, ale po lekturze tej książki czuję się po prostu dobrze i polecam ją każdemu, kto tego potrzebuje.

Na początku wyglądało mi na to, że ta książka trywializuje problem samobójstw i generalnie problemów psychicznych, ale potem zmieniłam zdanie. Nie jest to jakieś literackie arcydzieło, ale po lekturze tej książki czuję się po prostu dobrze i polecam ją każdemu, kto tego potrzebuje.

Och co to była za książka jak dla mnie ciągły strach o bohaterów, że skoczą. Zaczynając od początku dowiadujemy się od autora, że "niemal każdy most ma swojego samobójcę" - jestem ciekawa czy może każdy most ma. Dla tych bohaterów zbieg okoliczności okazał się ratunkiem. Dwójka bohaterów Sonia i Mati spotykają się przypadkowo na moście każdy z nich chce popełnić samobójstwo jednak, żaden z nich nie chce skoczyć jako drugie. Sonia wpada na pomysł zakładu, skoczy pierwszy ten kto posiada lepszy powód. Jak potoczą się ich życia czy skoczą w tym dniu? Czy odroczą swoje skoki? Co stanie się z Sonią i Mateuszem? Moim zdaniem książka jest warta uwagi każdego, tylko trzeba sięgnąć po nią w odpowiednim momencie. Ja znalazłam w tej książce wiele fragmentów, z którymi się zgadzam, a nawet utożsamiam. Odnalazłam w tej książce również koty, a szczególnie Janka - czyli maine coona (byłam zakochana). Zostałam również rozgryziona przez Matiego o wyobrażeniu swojej przyszłości, chyba jestem typową babą (strona 84). Mamy tu też fragmenty z lasu i żarty o Soni, które były zabawne ;P. Ta książka również miała zwątpienia, ale ta dwójka mogła na siebie liczyć i doceniała to (260 strona). Końcówka dla mnie to był rollercoaster emocjonalny strach, płacz no i wiadomo zakończenie, przy którym płaczesz i zbierasz szczękę z podłogi. Takiego zakończenie na pewno się spodziewałam, ale chapeau bas dla autorki.

Och co to była za książka jak dla mnie ciągły strach o bohaterów, że skoczą. Zaczynając od początku dowiadujemy się od autora, że "niemal każdy most ma swojego samobójcę" - jestem ciekawa czy może każdy most ma. Dla tych bohaterów zbieg okoliczności okazał się ratunkiem. Dwójka bohaterów Sonia i Mati spotykają się przypadkowo na moście każdy z nich chce popełnić samobójstwo...

Jedno spotkanie na moście jak się okazuje może odmienić kogoś życie.
Sonia i Mati, dwójka nieznajomych spotykają się przypadkowo na moście. Oboje są rozżaleni i zdesperowani. Są zdecydowani skoczyć z mostu i zakończyć swoje nic nie warte życie.
Żadne z nich nie chce skoczyć jako drugie. Muszą zdecydować komu należy się pierwszeństwo. Po całonocnej rozmowie wciąż nie mogą zdecydować kto miał gorzej. Postanawiają końcu dać sobie miesiąc by sprawdzić czy faktycznie ich życie jest do niczego.
Tak o to ruszają na przód, zaczynają cieszyć się z małych rzeczy, dostrzegają drobiazgi na które kiedyś nie zwrocili by uwagi. Każdy dzień rozpoczynają z uśmiechem na twarzy i cieszą się swoją bliskością. Jednak czy to wystarczy aby zapomnieli o tym co chcieli zrobić? Czy świat zdoła ich przekonać, że warto żyć?
Historia, która daje do myślenia. O ludziach którzy się pogubili i czują się samotni. O docenieniu drobrych rzeczy i małych codziennych radościach. O tym, że warto zwolnić lub się zatrzymać i podziwiać otaczający nas świat.

Jedno spotkanie na moście jak się okazuje może odmienić kogoś życie.
Sonia i Mati, dwójka nieznajomych spotykają się przypadkowo na moście. Oboje są rozżaleni i zdesperowani. Są zdecydowani skoczyć z mostu i zakończyć swoje nic nie warte życie.
Żadne z nich nie chce skoczyć jako drugie. Muszą zdecydować komu należy się pierwszeństwo. Po całonocnej rozmowie wciąż nie mogą...

Dla mnie do około 160 strony książka bardzo fajna i dynamiczna. Z dalszą częścią jest niestety nieco gorzej, jednak w sposób zrozumiały bo próby wyjścia na prostą raczej już tak dynamiczne nie są. Zgadzam się z opinią o dziwnym zakończeniu - niespodziewane ale w bardzo niezrozumiały sposób. Poza tym główni bohaterowie stanowczo za często ''puszczają do siebie oko'' - bardziej zakrawa to na chorobę spojówek niż wyższy poziom wzajemnego porozumienia. Nie mam jednak serca dać niższej oceny, bo zła nie była.

Dla mnie do około 160 strony książka bardzo fajna i dynamiczna. Z dalszą częścią jest niestety nieco gorzej, jednak w sposób zrozumiały bo próby wyjścia na prostą raczej już tak dynamiczne nie są. Zgadzam się z opinią o dziwnym zakończeniu - niespodziewane ale w bardzo niezrozumiały sposób. Poza tym główni bohaterowie stanowczo za często ''puszczają do siebie oko'' -...

Przeciętna historia, dwójki przeciętnych ludzi, którzy spotkali się i wzajemnie sobie pomogli.

Przeciętna historia, dwójki przeciętnych ludzi, którzy spotkali się i wzajemnie sobie pomogli.

Jak dla mnie fajna książka, trochę nierealna ale ma jakieś dobre przesłanie. Polecam miłośnikom Nataszy Sochy.

Jak dla mnie fajna książka, trochę nierealna ale ma jakieś dobre przesłanie. Polecam miłośnikom Nataszy Sochy.

Rozczarowała mnie. Z opisu wydawała się lepsza. Jak zaczęłam ją czytać to nie mogłam się zmusić żeby ją skończyć, ciążyła mi. Najgorsze w niej było zakończenie. Dziwne i jak dla mnie zupełnie bez sensu. Spodziewałam się czegoś lepszego. Szkoda.

Rozczarowała mnie. Z opisu wydawała się lepsza. Jak zaczęłam ją czytać to nie mogłam się zmusić żeby ją skończyć, ciążyła mi. Najgorsze w niej było zakończenie. Dziwne i jak dla mnie zupełnie bez sensu. Spodziewałam się czegoś lepszego. Szkoda.

"Nie ma ludzi wiecznie szczęśliwych, nikt nie śmieje się dwadzieścia cztery godziny na dobę i nie obwieszcza światu, że życie jest piękne."

Sonia i Mati spotykają się przypadkowo na moście, na którym obydwoje postanowili zakończyć swoje życie. Zanim jednak do zrobią, muszą zadecydować, kto z nich skończy pierwszy, żadne nie chce być drugie. Po dłuższej rozmowie decydują się na opóźnienie samobójczego planu i danie sobie miesiąca, podczas którego spróbują polubić się ze światem. Ta decyzja zabierze ich w niezwykłą, życiową podróż...

Najpierw moją uwagę zwrócił tytuł. Okładka również jest piękna, choć zdradzę, że nie ma nic wspólnego z treścią. Autorka również przemówiła na korzyść, czytałam trzy książki Nataszy Sochy i były fenomenalne. O kupnie jednak zadecydował opis. Poczułam, że może utożsamię się z bohaterami. Że może odnajdę coś dla siebie, choćby niewielki promyczek nadziei. Jednak to, jak bardzo ta książka na mnie wpłynęła, przeszło wszelkie oczekiwania...

Chyba przeczytałam ją w nieodpowiednim momencie życia. Wyraźnie mi coś uświadomiła, trochę dobiła, zasmuciła. Czuję się po niej rozbita. Nie chcę wchodzić w szczegóły, ale wiecie, kiedy dzień w dzień wraca się do pustego mieszkania, kiedy w gorszej chwili nie ma nikogo, kto by przytulił, kiedy nie ma z kim wypić porannej kawy, to po prostu... czytanie o tym, że to właśnie drugi człowiek potrafi ocalić nasze życie, potrafi być bolesne.

To jednak tylko moje własne odczucia. Pomimo tego, że są takie, a nie inne, książka naprawdę mi się spodobała. Jest nietuzinkowa, nieszablonowa i nieoczywista. Autorka tak zręcznie operuje słowem, że przez lekturę się po prostu płynie. Jej styl pisania jest lekki, ale też niepozbawiony sarkazmu i humoru. To była wyjątkowa uczta czytelnicza. Polecam tę książkę absolutnie każdemu, gdyż porusza istotne i aktualnie problemy, które mogą dotknąć każdego z nas. Być może niektórych już dotknęły.

"Nie ma ludzi wiecznie szczęśliwych, nikt nie śmieje się dwadzieścia cztery godziny na dobę i nie obwieszcza światu, że życie jest piękne."

Sonia i Mati spotykają się przypadkowo na moście, na którym obydwoje postanowili zakończyć swoje życie. Zanim jednak do zrobią, muszą zadecydować, kto z nich skończy pierwszy, żadne nie chce być drugie. Po dłuższej rozmowie decydują...

Dobra lektura obyczajowa.
Zakończenie trochę dziwne, ale nie ma to znaczenia.
Ważniejsze są tutaj wątki psychologiczne, dążenia do celu.
Pierwszą część czytało się lepiej, a drugą już mniej.

Cytat:
"W każdym z nas tkwi coś dziwnego, coś, co jest tylko nasze i nie chcemy się tym z nikim podzielić."

Dobra lektura obyczajowa.
Zakończenie trochę dziwne, ale nie ma to znaczenia.
Ważniejsze są tutaj wątki psychologiczne, dążenia do celu.
Pierwszą część czytało się lepiej, a drugą już mniej.

Cytat:
"W każdym z nas tkwi coś dziwnego, coś, co jest tylko nasze i nie chcemy się tym z nikim podzielić."

Wciągnęłam się od samego początku. Chociaż pierwsza część była dość monotonna (około 160 pierwszych stron) to wytrwałam i druga część była już ciekawsza. Jestem pod wrażeniem tego co autorce udało się tutaj stworzyć. A takiego zakończenia to się nie spodziewałam. Na pewno nie jest to moje ostatnie spotkanie z twówczością Nataszy Sochy.

Wciągnęłam się od samego początku. Chociaż pierwsza część była dość monotonna (około 160 pierwszych stron) to wytrwałam i druga część była już ciekawsza. Jestem pod wrażeniem tego co autorce udało się tutaj stworzyć. A takiego zakończenia to się nie spodziewałam. Na pewno nie jest to moje ostatnie spotkanie z twówczością Nataszy Sochy.