Basiu, gdybym wiedziała wcześniej, z czym się zmierzyłaś....
Choć przecież to opowieść wielu kobiet, które przeszyły podobną drogę. Zmaganie z chorobą jest tu trochę na pograniczu jawy i snu, z jednej strony boleśnie realistyczne, z drugiej - magiczne.
Kiedy sama czekałam na diagnozę pewnego guzka, ta historia cały czas mi tkwiła w głowie; od obaw, czy przejdę to samo w naszym systemie ochrony zdrowia, aż po radość i wielką afirmację z tej książki - ja żyję!
Dziękuję Basiu za tę niezwykle osobistą, kobiecą opowieść - cieszę się, że ją przeczytałam, chociaż nie sądziłam, że tak szybko stanie się dla mnie tak ważna...!

Basiu, gdybym wiedziała wcześniej, z czym się zmierzyłaś....
Choć przecież to opowieść wielu kobiet, które przeszyły podobną drogę. Zmaganie z chorobą jest tu trochę na pograniczu jawy i snu, z jednej strony boleśnie realistyczne, z drugiej - magiczne.
Kiedy sama czekałam na diagnozę pewnego guzka, ta historia cały czas mi tkwiła w głowie; od obaw, czy przejdę to samo w...

Niezwykle poetyckie uchylenie rąbka kobiecej intymności, intymności serca, duszy, najgłębszych przeżyć. Bolesne doświadczenia opisane z lekkością, która bynajmniej nie odbiera im ciężaru, ale go niejako "ukolorowywuje" i oswaja. Książka, która mnie zachwyciła (a do literackich zachwytów skłonna to ja nie jestem;). Uprzedzam jednak - to nie jest lektura dla każdego. Warto jednak zaryzykować.

Niezwykle poetyckie uchylenie rąbka kobiecej intymności, intymności serca, duszy, najgłębszych przeżyć. Bolesne doświadczenia opisane z lekkością, która bynajmniej nie odbiera im ciężaru, ale go niejako "ukolorowywuje" i oswaja. Książka, która mnie zachwyciła (a do literackich zachwytów skłonna to ja nie jestem;). Uprzedzam jednak - to nie jest lektura dla każdego. Warto...

To trochę poezja a trochę proza.

To trochę poezja a trochę proza.

Mam mieszane uczucia. Książka jest napisana dobrze, historia jest ciekawa i przejmująca. Wątki słowiańsko-fantastyczne pasują do skonstruowanego przez autorkę świata. Wszystko gra.

Ale coś nie gra. Może chodzi mi o to, że jest to za bardzo wycyzelowane, a przez to nieprawdziwe, sztuczne. Ta forma, którą autorka wybrała dla swojej historii jest ZA bardzo formą.

Mam mieszane uczucia. Książka jest napisana dobrze, historia jest ciekawa i przejmująca. Wątki słowiańsko-fantastyczne pasują do skonstruowanego przez autorkę świata. Wszystko gra.

Ale coś nie gra. Może chodzi mi o to, że jest to za bardzo wycyzelowane, a przez to nieprawdziwe, sztuczne. Ta forma, którą autorka wybrała dla swojej historii jest ZA bardzo formą.

Kraboszki to nostalgiczno-filozoficzna opowieść o bólu przetrwania, zmianach chorobowych i psychice, która mimo przeciwności losu stara się zachować dystans do tego co dzieje się z ciałem. To prywatna debata na temat relacji pacjentka-lekarze i odczłowieczenia w służbie zdrowia. Powieść oparta na rzeczywistych doświadczeniach, pozwala dostrzec emocjonalny aspekt zmagania się ze śmiertelną chorobą.
Kilka razy bolała ją głowa, potem upadła na ulicy. Tak zaczęła swoją podróż przez kolejne sale szpitalne, w której głównymi stacjami są „pobranie krwi” i „chemia”. Musi przyswoić reguły dotyczące życia w chorobie i jednocześnie znaleźć własną drogę do wyzdrowienia. Pomoc w utkaniu całkiem nowej nici życia przyjdzie z nieoczekiwanej strony.
W domach dziadom poświęcano, poza stołem, najładniejszy kąt. W nim cienie dusz zasypiały. Obecność zmarłych objawiała się w drewnianych maskach czy rzeźbionych figurach, które były upostaciowieniem duchów przodków. Maski nazywane kraboszkami ustawiano w izbie, na cmentarzu bądź w miejscu uroczystości. Dziś miejsce masek i figur zajmują fotografie, często umieszczane na płycie grobu zmarłego... Więcej na ten temat można przeczytać między innymi na blogu morizon.pl
W tym ciężkim emocjonalnie i fizycznie okresie, autorka próbuje zachować odrobinę dobrych myśli i wiary w pozytywną przyszłość. Do wielu spraw podchodzi humorystycznie, chociaż lepszym określeniem będzie – ironicznie.
Czasami z ograniczoną powagą stara się pokazać życie balansujące na granicy źle-lepiej-dobrze przedstawiając smutne realia pobytów szpitalnych, od ludzkich zachowań po strefę kulinarno-miejscowo-zdrowotną zarówno przed jak i po zabiegu oraz przed i po chemioterapii.
Metaforycznie i nostalgicznie ukazany świat wzrusza, a czasami zionie grozą, czy mocno specyficznym smutkiem.
Fikcja pisana myślami i szalejącym ze strachem i bólu umysłem przeplata się z szarą, czasami bezwzględną i lekceważącą wszelkie reguły, prozą życia. Czy trudno jest funkcjonować w takiej poplątanej rzeczywistości?
Ta książka to refleksyjny reportaż o życiu i egzystencji w nim, zarówno w tym realnym jak i w tym wyimaginowanym, w którym „zdarzyła się” choroba. To bolesny przewodnik po szpitalu i odrealnionym świecie magii, wierzeń ludowych i wyobraźni, które lubią czasami płatać figle.
Czytając tę książkę na zmianę płakałam i śmiałam się w głos. Tak, można się śmiać nawet w obliczu groźnej choroby zabierającej nie tylko tkanki tłuszczowe z organizmu, ale często nawet to zwyczajne człowieczeństwo. Podziwiam Autorkę, że wspominając te jakże okrutne dla niej chwile, potrafiła żartować. Z siebie, z innych, z choroby, z zaglądającej i zbyt ciekawskiej Śmierci.
I chociaż ciało i dusza bolą, to Śmierć przychodzi w brązowych rajtuzach. I chociaż samotność i strach są częstymi gośćmi, to za kaloryferem czy w łazience postanowiła rozgościć się Kikimora.
Poznajemy w tej książce Rodzanice, i inne słowiańskie duchy czy bóstwa. Poznajemy również prawdziwe oblicze Strachu i Walki o Życie.
To nie jest książka lekka, łatwa i przyjemna. Mogę śmiało powiedzieć, że jest to książka dla Wybranych. Poetycki styl jakim pisze autorka, dla wielu może być nudny, ale wiele osób uzna go za piękny i wzniosły w przekazie codzienności.
Polecam tę książkę wyrafinowanym czytelnikom, którzy kochają poezję, nie boją się płaczącego humoru i potrafią docenić szczerość w słowach i przekazie treści.

Kraboszki to nostalgiczno-filozoficzna opowieść o bólu przetrwania, zmianach chorobowych i psychice, która mimo przeciwności losu stara się zachować dystans do tego co dzieje się z ciałem. To prywatna debata na temat relacji pacjentka-lekarze i odczłowieczenia w służbie zdrowia. Powieść oparta na rzeczywistych doświadczeniach, pozwala dostrzec emocjonalny aspekt zmagania...

Kraboszki" pozwalają uwierzyć, że nad zaplątanymi w szpitalne sieci czuwają Siły Nadrzędne, Słowiańskie Bóstwa i inne jeszcze Moce Ukryte w Niezwykłych Ludziach i w Poczuciu Humoru....Wyłuskują chorobę z Narratorki - Autorki, odwracają mroczny czas i zanurzają się wraz z nią w błękity dni, zapachy lasu, pól, rzeki, zatoki...To jest tak niesamowicie i tak pięknie napisane, że za Autorką chce się powtórzyć: "Dziękuję, że żyję"...

Kraboszki" pozwalają uwierzyć, że nad zaplątanymi w szpitalne sieci czuwają Siły Nadrzędne, Słowiańskie Bóstwa i inne jeszcze Moce Ukryte w Niezwykłych Ludziach i w Poczuciu Humoru....Wyłuskują chorobę z Narratorki - Autorki, odwracają mroczny czas i zanurzają się wraz z nią w błękity dni, zapachy lasu, pól, rzeki, zatoki...To jest tak niesamowicie i tak pięknie...

"Kraboszki" to proza poetycka. Zdania są po prostu smaczne, takie że się przy nich przystaje i myśli: no jak tak piękne zdanie można napisać, no jak!* Bogactwo skojarzeń ogromne.
Sporo jest tutaj cierpienia, ale język książki i humor - potrafią rozładować napięcie. Jest to też powieść bliska naturze, o kontakcie z naturą, ale też i o akceptacji siebie i swojego ciała. Choroba jako czynnik wyzwalający chęć poszukiwania kontaktu z samym sobą.


PS. Dla mnie to też kolejna książka, która pokazuje, ile można fajnego nawyrabiać z naszym językiem! Czytajcie!


*Na przykład:
"Za oknem nie martwił już listopad, po prostu zrzucał odzież i udawał się do norek w lesie, a było to naturalne oraz proste".

"Pamięć jest jednak jak dzikie zwierzę w zimie, leży na dnie jamy i wącha korzenie".

"Wychodzi w klapkach tak codziennie przez cały miesiąc, często się na jej widok powietrze skrapla i reaguje burzą".

"Kraboszki" to proza poetycka. Zdania są po prostu smaczne, takie że się przy nich przystaje i myśli: no jak tak piękne zdanie można napisać, no jak!* Bogactwo skojarzeń ogromne.
Sporo jest tutaj cierpienia, ale język książki i humor - potrafią rozładować napięcie. Jest to też powieść bliska naturze, o kontakcie z naturą, ale też i o akceptacji siebie i swojego ciała....

"Kraboszki" powinny znaleźć się we wszystkich szpitalnych bibliotekach i powinno się je zapisywać na receptę osobom z diagnozą nowotworową. Dla mnie to książka przede wszystkim o tym, jak wychodzić z choroby, nie walcząc z nią, ale reagując na nią jak na istotny przekaz - i czule, bardzo czule ukochując siebie. Ta piękna i mądra książka tchnie czułością do każdego przejawu życia - do najmniejszej żyłki, do wrony, do kropelki krwi. W treści pojawiają się szczodrze kapliczki - a ja wyobraziłam sobie "Kraboszki" na malutkiej półeczce mieszczącej tylko jedną książkę okładką do przodu, otoczone ramką z letnich polnych kwiatów. Chciałabym, żeby ta treść ze mną została.

"Kraboszki" powinny znaleźć się we wszystkich szpitalnych bibliotekach i powinno się je zapisywać na receptę osobom z diagnozą nowotworową. Dla mnie to książka przede wszystkim o tym, jak wychodzić z choroby, nie walcząc z nią, ale reagując na nią jak na istotny przekaz - i czule, bardzo czule ukochując siebie. Ta piękna i mądra książka tchnie czułością do każdego przejawu...

Ta książka jest niezwykła. Piękna, intymna i wyjątkowa. Tej książki się nie czyta, ją się przeżywa, a słowa smakuje.

Ta książka jest niezwykła. Piękna, intymna i wyjątkowa. Tej książki się nie czyta, ją się przeżywa, a słowa smakuje.

„Kraboszki” to niezwykle emocjonalna powieść. Barbara Piórkowska porusza bardzo ważny temat. Autorka ukazuje swoje prywatne doświadczenia jakie przyniosło Jej życie. Walka ze śmiertelną chorobą, codziennie zmagania się z trudną sytuacją w polskiej służbie zdrowia, były dla Autorki bolesnym przeżyciem. Relacje na linii pacjentka-personel medyczny są w tej książce bardzo widoczne. Pani Barbara dzieli się z nami swoimi przemyśleniami związanymi z prowadzona walką. Refleksje są poruszające, a świadomość, że dotyczą prawdziwej historii, jeszcze bardziej potęguje emocjonalny ton przekazu. „Kraboszki” to bez wątpienia książką, która może być akumulatorem dla osób zmagających się z chorobą notowtorową, jak i również dla czytelników, których bliscy walczą o swoje życie. Każdemu z nas może pomóc odnaleźć siły w tej walce, oraz uświadomić sobie ważną rolę zmiany, jaka dokonuje się wówczas w naszym życiu. I choć zmiany te są bolesne, trudne do zaakceptowania, to są koniecznie, gdyż mogą być ważną bronią w podejmowanej walce o życie. „Kraboszki” to wyjątkowa autobiografii silnej kobiety, która nie poddała się, lecz dzielnie stawiała czoła pojawiającym się trudnościom. Uświadamia nam, że nie należy się poddawać, lecz walczyć. Książka choć dotyka trudnego tematu i owiana jest smutkiem, to przepełniona jest nadzieją oraz energią dającą siłę do walki z chorobą nowotworową. Uświadamia nam również, jak cenne jest dla nas życie. To dar najcenniejszy od losu. I choć los dla Pani Barbary nie był łaskawy, to udowodniła, że warto zawalczyć o jego poprawę, mimo, iż wszystko wokół sprzysięgło się przeciwko nam. „Kraboszki” przepełnione są emocjonalnymi rozważaniami, które nam czytelnikom uświadamiają, że warto cieszyć się z każdego dnia naszego życia, a gdy będziemy zmuszeni do walki o życie, to nie należy się poddawać lecz „brać byka za rogi”. To, co ważne w przypadku choroby nowotworowej to świadomość jej istnienia. Nie należy wypierać jej ze swojego życia. Wręcz przeciwnie należy uzmysłowić sobie, że problem ten istnieje, wówczas łatwiej i bardziej świadomie możemy wygrać tę walkę.
http://www.czyt-nik.pl/recenzje/kraboszki/

„Kraboszki” to niezwykle emocjonalna powieść. Barbara Piórkowska porusza bardzo ważny temat. Autorka ukazuje swoje prywatne doświadczenia jakie przyniosło Jej życie. Walka ze śmiertelną chorobą, codziennie zmagania się z trudną sytuacją w polskiej służbie zdrowia, były dla Autorki bolesnym przeżyciem. Relacje na linii pacjentka-personel medyczny są w tej książce bardzo...