Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zmora przyłazi w nocy, siada na mnie, mości się swoim chudym dupskiem. Wysoka, niezbyt ładna, nic nie mówi, niczego nie chce, mocnym uściskiem odcina mi tylko oddech, dłubie pazurem w płucach, podczas gdy ja duszę się pod spodem jak zrazy w sosie.

Wchodzę tam i trochę się rodzę, a trochę najpierw umieram.

Mam czterdzieści lat i dzieci urodziłam tylko w wierszach.

- A z jakimi problemami sobie pani dotychczas radziła w życiu osobistym?
Czy ktoś w ogóle zakłada, że sobie z czymś radziłam?