Książkę pożyczyła mi koleżanka, mówiąc, iż może mi się spodoba, bo ona sama nie mogła przebrnąć (nie podobał się jej styl pisania autorki). Przyznaję otwarcie na wstępie: to było moje pierwsze zetknięcie z piórem Beaty Pawlikowskiej i zachwytu to spotkanie we mnie nie wywołało.

Patrząc na tytuł, czytając tył okładki czy opis, można odnieść wrażenie, że to jest ta książka, TA WŁAŚNIE KSIĄŻKA która odmieni Twój, mój i ogólnie wszystkich los. Otóż nie.
Ta książka jest akurat tak naprawdę autobiograficzna. Każdy rozdzialik kończy się autorką (na danym etapie swojego życia) zadającą sobie pytanie: czego w ogóle chcę od życia.
Język jest prosty i zawiera dużo powtórzeń (autorka czuje się "jak Kopciuszek zaproszony do pałacu na bal" raz wyjeżdżając do Londynu, potem znów jadąc do Warszawy). Doprawdy można zacząć się zastanawiać ile drzew zeszło na nakład, gdy treść całej książki można streścić tak: autorka długo nie wiedziała, kim chce być. Na jej liście wymarzonych zawodów były m.in.: aktorka, piosenkarka (klasycznie), kierowca TIRa oraz prezydent USA zaprowadzający światowy pokój.
Fragmenty pierwszych powieści, które co pewien czas przewijają się w tekście, są tak zagmatwane, że spokojnie mogą konkurować z twórczością Coehlo. Jak na poradnik z sekretnymi sposobami zmiany życia (jak zapewnia Beata Pawlikowska na tyle okładki)zadziwiająco dużo tu samozachwalania swoich literackich początków.
Najwięcej konfuzji dostarczyły mi wynurzenia autorki o pokoju hotelowym i recenzencie, a potem nagły przeskok z powrotem do tematu "studia nie muszą być takie złe, jak dobrze wybierzesz". Przez chwilę siedziałam, myśląc: o co tu chodzi? gdzie tu jakaś ciągłość myśli? Miałam wrażenie, że słucham czyjegoś bełkotu o jego zdaniem najważniejszych zdarzeniach z jego życia.

Powtórzę za moją koleżanką, że nie rozumiem fenomenu książek autorstwa Beaty Pawlikowskiej. Pewnie gdy zły smak zniknie, sięgnę kiedyś dla porównania po którąś z jej publikacji podróżniczych bądź "językowych".

PS. Naprawdę nie wiem jak zmusiłam się do czytania linijki po linijce do końca..

Książkę pożyczyła mi koleżanka, mówiąc, iż może mi się spodoba, bo ona sama nie mogła przebrnąć (nie podobał się jej styl pisania autorki). Przyznaję otwarcie na wstępie: to było moje pierwsze zetknięcie z piórem Beaty Pawlikowskiej i zachwytu to spotkanie we mnie nie wywołało.

Patrząc na tytuł, czytając tył okładki czy opis, można odnieść wrażenie, że to jest ta książka,...