Opowieść wzbudza przeciwstawne, skrajne emocje - jednocześnie chciałam ją czytać haustami i wyrzucić przez okno; chciałam się dowiedzieć, co będzie dalej, ale czując, że więcej nie zniosę. Myślę, że największym problemem opisanym w tej książce nie jest bieda, lecz przemoc domowa. Brak pieniędzy byłby dla bohatera - dziecka - z pewnością bardziej znośny, gdyby nie samotność i brak miłości.

Opowieść wzbudza przeciwstawne, skrajne emocje - jednocześnie chciałam ją czytać haustami i wyrzucić przez okno; chciałam się dowiedzieć, co będzie dalej, ale czując, że więcej nie zniosę. Myślę, że największym problemem opisanym w tej książce nie jest bieda, lecz przemoc domowa. Brak pieniędzy byłby dla bohatera - dziecka - z pewnością bardziej znośny, gdyby nie samotność...

Ja tej książce daje absolutnie subiektywne 10 za trzymanie mnie w emocjach od pierwszych do ostatnich słów. I nie obchodzi mnie co autor mógł a czego nie mógł. Byłam z człowiekiem prawie jak obok w każdej scenie. Język opisu mnie przekonał, żadne słowo mi nie przeszkadzało. I ja po prostu czegoś takiego czytając książkę nie przeżyłam, dlatego w mojej ocenie to arcydzieło.

A z drugiej strony zawsze wyobrażam sobie jaką tytaniczną pracę wykonał człowiek dla siebie,że jest w stanie opisać tak wiele dni swojego życia,które nie były pozytywne. To daje wiele nadziei,że poszukiwanie zrozumienia siebie, danie sobie czasu przynosi niesamowite rezultaty.

Ja tej książce daje absolutnie subiektywne 10 za trzymanie mnie w emocjach od pierwszych do ostatnich słów. I nie obchodzi mnie co autor mógł a czego nie mógł. Byłam z człowiekiem prawie jak obok w każdej scenie. Język opisu mnie przekonał, żadne słowo mi nie przeszkadzało. I ja po prostu czegoś takiego czytając książkę nie przeżyłam, dlatego w mojej ocenie to arcydzieło....

Z reguły nie czytam biografii i autobiografii (niestety nie znalazłam żadnej oprócz tej dla mojego wieku). Jednak ta książka pozytywnie mnie zaskoczyła. Przy czytaniu warto uświadomić sobie, że ktoś to po prostu przeżył. Książka na pewno uczy współczucia i pomaga uświadomić, że nasze życie mogłoby wyglądać o wiele gorzej. Przecież Rex sam nie wybierał sobie rodziny i warunków życia. Przykro mi, że Autor we wczesnym wieku przekonał się, jak trudne może być życie. Jestem pod wrażeniem, że Autor zdecydował się na powrót do tamtych wspomnień i napisanie tej książki. POLECAM!

Z reguły nie czytam biografii i autobiografii (niestety nie znalazłam żadnej oprócz tej dla mojego wieku). Jednak ta książka pozytywnie mnie zaskoczyła. Przy czytaniu warto uświadomić sobie, że ktoś to po prostu przeżył. Książka na pewno uczy współczucia i pomaga uświadomić, że nasze życie mogłoby wyglądać o wiele gorzej. Przecież Rex sam nie wybierał sobie rodziny i...

Dawno nie przeczytałem czegoś podobnego. Nie potrafię opisać tej książki, przez całe czytanie zacząłem rozumieć do czego dąży autor - opowiada on o sobie. To jeden semestr w gimnazjum, w którym, wyjaśnia, jak biedny jest, żyje z okropnym ojczymem oraz mniejszym bratem. Traci przyjaciół, uważa się za potwora, a swoje życie za okropne. I pod koniec zaczyna rozumieć że to nie jego wina, jakie życie ma.
To niesamowite, jak zostało to opowiedziane.
Wzruszyłem się (szczególnie ze względu na to, że takie życie to prawda i zdarza się u wielu osób).

Dawno nie przeczytałem czegoś podobnego. Nie potrafię opisać tej książki, przez całe czytanie zacząłem rozumieć do czego dąży autor - opowiada on o sobie. To jeden semestr w gimnazjum, w którym, wyjaśnia, jak biedny jest, żyje z okropnym ojczymem oraz mniejszym bratem. Traci przyjaciół, uważa się za potwora, a swoje życie za okropne. I pod koniec zaczyna rozumieć że to nie...

wzruszająca powieść o docenianiu swojego życia, nie ma ideałów i książka o tym przypomina, pieniądze to nie wszystko, ale potrafią wiele zmienić, miłość rodziny i prawdziwa przyjaźń to piękna rzecz pozwalająca uwolnić się od problemów

wzruszająca powieść o docenianiu swojego życia, nie ma ideałów i książka o tym przypomina, pieniądze to nie wszystko, ale potrafią wiele zmienić, miłość rodziny i prawdziwa przyjaźń to piękna rzecz pozwalająca uwolnić się od problemów

To też jest książka, która nie udaje. Czytasz i wiesz, że to, co jest napisane to prawda. A jak kończysz, to też wiesz, że wiele jeszcze przed bohaterem jest do przeżycia. Ech... Podoba mi się to zakończenie, które mnie nie oszczędza - a nie jest przecież dramatyczne. Nie lubię tych scen, w których bohater cierpi... Aż mam ciary, jak o tym piszę. A to przecież "tylko" książka...

To też jest książka, która nie udaje. Czytasz i wiesz, że to, co jest napisane to prawda. A jak kończysz, to też wiesz, że wiele jeszcze przed bohaterem jest do przeżycia. Ech... Podoba mi się to zakończenie, które mnie nie oszczędza - a nie jest przecież dramatyczne. Nie lubię tych scen, w których bohater cierpi... Aż mam ciary, jak o tym piszę. A to przecież "tylko"...

Mam po niej książkowego kaca

Mam po niej książkowego kaca

Głodne dziecko. Nie w środku suchej Afryki, nie w rodzinie, w której pokarmem wartym uwagi jest narkotyk. Głodne dziecko w imperium, w Stanach Zjednoczonych, kraju fortun i niezliczonych możliwości. W kraju, gdzie wedle mojej wiedzy, przepaść pomiędzy biednymi a bogatymi jest głęboka ponad ludzkie pojęcie.

Dziecko nie rozumie, kocha matkę i nienawidzi jej za bycie bezrobotną i agresywną. Nie szanuje ojczyma, który w roboczym ubraniu, śmierdząc nawozami i trawą staje naprzeciw elegenckich ojców kolegów, a gdy w matce burzy się latynoska krew, leje ją do krwi.
Nade wszystko dziecko gardzi sobą. Za inność, za strach i wstyd, za brak kilku centów, za odfajkowanie nazwiska na liście darmowych obiadów.
Dramat w domu, szkoła, która pomaga ekonomicznie ale nie wspiera. Rówieśnicy nie znają litości, nauczyciele miewają uprzedzenia. I ten chłopak, który może dostać szansę. Od przyjaźni, od zrozumienia, od łagodności, która wróci do niego w gestach matki.

Pozwolę sobie powtórzyć za Autorem, że często nie mamy pojęcia, jakmi jesteśmy szczęściarzami, bo jesteśmy biali i nikt nie dręczy nas rasistowskimi wyzwiskami, bo mamy wystarczająco dużo pieniędzy by zapłacić rachunki i nie zastawiać w lombardzie prezentów dziecka, bo ojciec biologiczny nie wstydzi się naszych rozdeptanych butów. Bo matka ma pracę.

Mam jeden mały żal do Autora, który nota bene opisuje swoje prawdziwe dzieciństwo. Uważam, że nigdy, przenigdy nie można przykryć agresji odmianą losu. Możemy winić siebie, innych, koszmarny system i śmiechu warte rządowe plany wsparcia. Ale gniew nie upoważnia nikogo - matki, ojczyma, partnera - do podnoszenia ręki na innego człowieka. Nie zapominajmy o tym, gdy Autor pokazuje siłę, optymizm, nadzieję.

Warto i trzeba czytać takie książki by widzieć, dostrzegać, zatrzymywać się. Bieda jest. Przemoc jest. Agresja jest. Zaprzeczanie tego nie zmieni.
Poruszającą książka od Wydawnictwa Mamania. Płakałam... z ulgi. Niewiarygodne.

Pani_Ka Czyta

Głodne dziecko. Nie w środku suchej Afryki, nie w rodzinie, w której pokarmem wartym uwagi jest narkotyk. Głodne dziecko w imperium, w Stanach Zjednoczonych, kraju fortun i niezliczonych możliwości. W kraju, gdzie wedle mojej wiedzy, przepaść pomiędzy biednymi a bogatymi jest głęboka ponad ludzkie pojęcie.

Dziecko nie rozumie, kocha matkę i nienawidzi jej za bycie...

W tłumie literatury młodzieżowej „Free Lunch. Darmowy obiad” Rexa Ogle’a wyróżnia się nie tylko prostą i intensywnie żółtą okładką, ale przede wszystkim gatunkiem. Żadna to beletrystyka, a prawdziwa literatura faktu, czyli rzecz niespotykana jeśli spojrzeć na grupę odbiorców. A przy tym opowieść Rexa dodaje otuchy, a także ma realną szansę zasiać ziarenko i rozkochać młodych w gatunku non-fiction.
Całość recenzji: https://tinyurl.com/vwc75yw8

W tłumie literatury młodzieżowej „Free Lunch. Darmowy obiad” Rexa Ogle’a wyróżnia się nie tylko prostą i intensywnie żółtą okładką, ale przede wszystkim gatunkiem. Żadna to beletrystyka, a prawdziwa literatura faktu, czyli rzecz niespotykana jeśli spojrzeć na grupę odbiorców. A przy tym opowieść Rexa dodaje otuchy, a także ma realną szansę zasiać ziarenko i rozkochać...

Opowiedziano mi historię pełną uczuć, których nie chciałabym poznać. Historię, która wydarzyła się naprawdę, co sprawia, że jest jeszcze straszniejsza. Z każdego jej fragmentu, najmniejszego nawet skrawka, wyziera głód. Echem niesie się dookoła głośne burczenie w brzuchu. W klatce piersiowej rozbrzmiewa dziwny stukot serca, jakby było puste w środku, jakby nikt go nie wypełnił.
Opowieść, brzuch i serce należą do jednej osoby. Do chłopca, który wstydem, bólem i łzami płaci za błędy, których nie popełnił. Rzeczywistość wyminęła się gdzieś po drodze ze sprawiedliwością. Być może nadejdzie jeszcze moment, w którym dojdzie do ich spotkania. Jednak na pewno nie w trakcie kilkunastu pierwszych lat życia chłopca.
Jak wielką burzę można rozpętać, pytając o pozwolenie na przystąpienie do szkolnej drużyny futbolowej? Tornado o jakiej mocy zatrzęsie kuchnią, kiedy babcia, kierowana miłością i troską, przywiezie swej rodzinie podarki? Czy wyjście z młodszym bratem na lody może zakwitnąć fioletem siniaków na ciele?
Chciałabym zapytać – dlaczego? Skąd to okrucieństwo? Jednak boję się usłyszeć odpowiedź. Pewnie i tak bym jej nie zrozumiała. Po prostu nie potrafię. W moim mózgu nie ma obszaru, który posiadałby umiejętność pojmowania zachowania, w którym nie ma krzty człowieczeństwa.
Ta historia, to kilka lat z dzieciństwa autora. Człowieka, który po latach wyzbył się, choć nie całkowicie, wstydu, jakim został naznaczony. Zwyciężył z uprzedzeniami. Niepohamowaną złość i furię starał się zaleczyć miłością, empatią i zrozumieniem – czy mu się udało?
Ta drobna książka daje się pochłonąć w mgnieniu oka. Niemalże jak najlepszy z możliwych deserów. W poszczególnych rozdziałach serwuje nam całą gamę emocji przyprawionych realizmem. Jak na tacy widzimy zderzenie dziecięcego, niewinnego świata, przepełnionego sprzecznymi i prawdziwymi uczuciami z brutalną rzeczywistością. Rzeczywistością przepełnioną wielorakim głodem. Zarówno tym fizycznym, jak i tym uczuciowym. Łaknienie pokarmu, bezpieczeństwa i miłości są tu na pierwszych miejscach w karcie dań.
Proszę się częstować.

Opowiedziano mi historię pełną uczuć, których nie chciałabym poznać. Historię, która wydarzyła się naprawdę, co sprawia, że jest jeszcze straszniejsza. Z każdego jej fragmentu, najmniejszego nawet skrawka, wyziera głód. Echem niesie się dookoła głośne burczenie w brzuchu. W klatce piersiowej rozbrzmiewa dziwny stukot serca, jakby było puste w środku, jakby nikt go nie...