Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Głodne dziecko. Nie w środku suchej Afryki, nie w rodzinie, w której pokarmem wartym uwagi jest narkotyk. Głodne dziecko w imperium, w Stanach Zjednoczonych, kraju fortun i niezliczonych możliwości. W kraju, gdzie wedle mojej wiedzy, przepaść pomiędzy biednymi a bogatymi jest głęboka ponad ludzkie pojęcie. Dziecko nie rozumie, kocha matkę i nienawidzi jej za bycie bezrobotną i agresywną. Nie szanuje ojczyma, który w roboczym ubraniu, śmierdząc nawozami i trawą staje naprzeciw elegenckich ojców kolegów, a gdy w matce burzy się latynoska krew, leje ją do krwi. Nade wszystko dziecko gardzi sobą. Za inność, za strach i wstyd, za brak kilku centów, za odfajkowanie nazwiska na liście darmowych obiadów. Dramat w domu, szkoła, która pomaga ekonomicznie ale nie wspiera. Rówieśnicy nie znają litości, nauczyciele miewają uprzedzenia. I ten chłopak, który może dostać szansę. Od przyjaźni, od zrozumienia, od łagodności, która wróci do niego w gestach matki. Pozwolę sobie powtórzyć za Autorem, że często nie mamy pojęcia, jakmi jesteśmy szczęściarzami, bo jesteśmy biali i nikt nie dręczy nas rasistowskimi wyzwiskami, bo mamy wystarczająco dużo pieniędzy by zapłacić rachunki i nie zastawiać w lombardzie prezentów dziecka, bo ojciec biologiczny nie wstydzi się naszych rozdeptanych butów. Bo matka ma pracę. Mam jeden mały żal do Autora, który nota bene opisuje swoje prawdziwe dzieciństwo. Uważam, że nigdy, przenigdy nie można przykryć agresji odmianą losu. Możemy winić siebie, innych, koszmarny system i śmiechu warte rządowe plany wsparcia. Ale gniew nie upoważnia nikogo - matki, ojczyma, partnera - do podnoszenia ręki na innego człowieka. Nie zapominajmy o tym, gdy Autor pokazuje siłę, optymizm, nadzieję. Warto i trzeba czytać takie książki by widzieć, dostrzegać, zatrzymywać się. Bieda jest. Przemoc jest. Agresja jest. Zaprzeczanie tego nie zmieni. Poruszającą książka od Wydawnictwa Mamania. Płakałam... z ulgi. Niewiarygodne. Pani_Ka Czyta