Po przeczytaniu całości układa się sens całej książki i daje to ciekawy obraz procesu dojrzewania głównej bohaterki. Jednakże ciężko mi się to czytało, ze względu na to, że cała "akcja" toczy się tak naprawdę w głowie Gianni, która przeżywa jak każda nastolatka multum rozterek emocjonalnych. Analizuje swoje pochodzenie, próbuje odnaleźć siebie, poddaje w wątpliwość dotychczasowy obraz kochanych rodziców i oddanych przyjaciółek oraz stara się zrozumieć jak działa świat dorosłych. Myślę, że książka mogłaby mi się o wiele bardziej spodobać, gdybym była nastolatką z podobnymi zagadkami, teraz czuję się trochę zmęczona.

Po przeczytaniu całości układa się sens całej książki i daje to ciekawy obraz procesu dojrzewania głównej bohaterki. Jednakże ciężko mi się to czytało, ze względu na to, że cała "akcja" toczy się tak naprawdę w głowie Gianni, która przeżywa jak każda nastolatka multum rozterek emocjonalnych. Analizuje swoje pochodzenie, próbuje odnaleźć siebie, poddaje w wątpliwość...

Dojrzewanie i typowe dla tego okresu problemy, bunt, kompleksy, huśtawka nastrojów, marzenia i złość, agresja i czułość, seks i wstyd, łamanie tabu i rozpaczliwa potrzeba bycią zauważoną, docenianą i ładną, mozolne wykuwanie własnej tożsamości - zwielokrotnione rozpadem rodziny, nieufnością do otoczenia i rosnącym zauroczeniem.

Elena Ferrante, jak zwykle, interesująco o tym, co dla czlowieka ważne, o Neapolu, o skomplikowanych stosunkach rodzinnych, o trudnej i toksycznej miłości, o życiu.

Dojrzewanie i typowe dla tego okresu problemy, bunt, kompleksy, huśtawka nastrojów, marzenia i złość, agresja i czułość, seks i wstyd, łamanie tabu i rozpaczliwa potrzeba bycią zauważoną, docenianą i ładną, mozolne wykuwanie własnej tożsamości - zwielokrotnione rozpadem rodziny, nieufnością do otoczenia i rosnącym zauroczeniem.

Elena Ferrante, jak zwykle, interesująco o...

“Zakłamane życie dorosłych" Eleny Ferrante, to ciekawa, wciągająca, choć niełatwa powieść o dojrzewaniu i trudach wchodzenia w dorosłość, która trafiła w mój gust. Jako czytelnicy obserwujemy, jak główna bohaterka - Giovanna stopniowo przemienia się z dziecka w młodą kobietę, balansując pomiędzy dziecięcą niewinnością i naiwnością, a złożoną rzeczywistością świata dorosłych. Bez wątpienia, to opowieść zmuszająca do refleksji. Miłośnikom literatury obyczajowej ta pozycja, z pewnością, się spodoba.

“Zakłamane życie dorosłych" Eleny Ferrante, to ciekawa, wciągająca, choć niełatwa powieść o dojrzewaniu i trudach wchodzenia w dorosłość, która trafiła w mój gust. Jako czytelnicy obserwujemy, jak główna bohaterka - Giovanna stopniowo przemienia się z dziecka w młodą kobietę, balansując pomiędzy dziecięcą niewinnością i naiwnością, a złożoną rzeczywistością świata...

Obcowanie ze stylistyką autorki jest niezmiernie przyjemne. Tekst plastyczny i pobudzający wyobraźnię niesie w sobie ogrom energii i emocji. To nie jest po prostu powieść, a raczej sportretowany człowiek, jego rodzina, otoczenie. Dojrzewanie, to nabieranie powietrza w płuca, to testy, to nowy niepoznany świat, to pierwsze próby wszystkiego, dostrzeganie wad, kłamstw, ułudy …ale też możliwości, i pełniejsze wejrzenie w oblicze wcześniej niedostrzeżonego życia. Każda rodzina ma coś ukrytego, każdą społeczność coś trawi; są tajemnice, tragedie, zło, wstyd, ułuda i gra pozorów. Nie inaczej jest u Giovanny z Neapolu. Jest ona zagubiona, zdezorientowana. Szuka siebie i prawdy. Świat wokół niej daje wciąż sprzeczne komunikaty. Raz jest brzydka, innym razem znów piękna, raz mądra, a za moment głupia. Jak tu się nie pogubić w takim świecie? Powieść w bezpośredni i brutalny sposób opisuje meandry dorastania. Giovanna irytuje swoją naiwnością, pozerstwem, później wulgarnością oraz niezdecydowaniem. Migocze jakby; przywdziewa nowe maski. Buduje siebie z różnych zapożyczonych skrawków. Szuka tożsamości. Gubi się. I brnie… Wejście w świat dorosłych, to trudny proces!

Obcowanie ze stylistyką autorki jest niezmiernie przyjemne. Tekst plastyczny i pobudzający wyobraźnię niesie w sobie ogrom energii i emocji. To nie jest po prostu powieść, a raczej sportretowany człowiek, jego rodzina, otoczenie. Dojrzewanie, to nabieranie powietrza w płuca, to testy, to nowy niepoznany świat, to pierwsze próby wszystkiego, dostrzeganie wad, kłamstw, ułudy...

Zakłamane życie dorosłych to kolejna ciekawa opowieść stworzona przez Elenę Ferrante, opowiadająca o dorastaniu, o poszukiwaniu siebie i własnych korzeni. Nie jest to książka, która mnie zachwyciła, na pewno nie dorównuje „powieściom neapolitańskim”, niemniej jednak, warto ją przeczytać. Mimo, że nie do końca trafiła ona w mój gust czytelniczy to doceniam styl pisania i sam pomysł na książkę.

Zakłamane życie dorosłych to kolejna ciekawa opowieść stworzona przez Elenę Ferrante, opowiadająca o dorastaniu, o poszukiwaniu siebie i własnych korzeni. Nie jest to książka, która mnie zachwyciła, na pewno nie dorównuje „powieściom neapolitańskim”, niemniej jednak, warto ją przeczytać. Mimo, że nie do końca trafiła ona w mój gust czytelniczy to doceniam styl pisania i sam...

Elena Ferrante znów mnie nie zawiodła. Czytając tę książkę myślałam początkowo, że dam jej 8/10, ale ostatnie 100 stron, a może więcej było słabsze niż początek, który był świetny. Zgadzam się też z opinią większości czytelników odnośnie zakończenia, a właściwie ostatniej sceny, która była zupełnie niepotrzebna i nieprzemyślana. Mimo wszystko jest to powieść, która trafiła w mój gust czytelniczy. Czytało mi się ją wspaniałe mimo że główna bohaterka często mnie irytowała. Dla mnie jednak takie odczucia podczas czytania są zdecydowanym plusem. Świadczy to o tym, że coś mnie porusza, a jeśli tak się dzieje to ma to swoje powody, które lubię odkrywać w czasie lektury. Ta powieść sprawiła, że znów obudziła się we mnie chęć odwiedzenia Neapolu, bo podobnie jak w "Genialnej przyjaciółce" miasto jest tutaj bohaterem książki. A niezbyt często udaje się autorom tak odmalować na kartach książki jakieś miejsce w ten sposób, że staje się równoprawną częścią powieści.

Elena Ferrante znów mnie nie zawiodła. Czytając tę książkę myślałam początkowo, że dam jej 8/10, ale ostatnie 100 stron, a może więcej było słabsze niż początek, który był świetny. Zgadzam się też z opinią większości czytelników odnośnie zakończenia, a właściwie ostatniej sceny, która była zupełnie niepotrzebna i nieprzemyślana. Mimo wszystko jest to powieść, która trafiła...

dla mnie zdecydowanie ciekawsza niż genialna przyjaciółka. dałam drugą szansę E. F. i nie żałuję.
wspaniała młoda bohaterka tej powieści, porwała mnie swoją dojrzałością

dla mnie zdecydowanie ciekawsza niż genialna przyjaciółka. dałam drugą szansę E. F. i nie żałuję.
wspaniała młoda bohaterka tej powieści, porwała mnie swoją dojrzałością

E.F. bardzo lubię. Ten sam styl co zawsze, prawdziwy i bezpośredni, dopasowany do nienudnych postaci. Sama historia też wciągająca i dynamiczna.

E.F. bardzo lubię. Ten sam styl co zawsze, prawdziwy i bezpośredni, dopasowany do nienudnych postaci. Sama historia też wciągająca i dynamiczna.

Dobra pozycja, jak wszystkie książki napisane przez Elene Ferrante..

Dobra pozycja, jak wszystkie książki napisane przez Elene Ferrante..

Dużo słabsza od cyklu neapolitańskiego, chociaż styl wciąż pozostaje na wysokim poziomie. Pierwsza połowa dużo lepsza, po tej pozycji odnoszę wrażenie, że być może za Eleną Ferrante stoi jednak mężczyzna. Jak dla mnie zbyt "chamskie" podejście do tematu seksualności i przejaskrawione ukazanie psychiki bohaterek. Szczególnie zakończenie zupełnie mi się nie podobało i mówiąc szczerze, rozczarowało.

Dużo słabsza od cyklu neapolitańskiego, chociaż styl wciąż pozostaje na wysokim poziomie. Pierwsza połowa dużo lepsza, po tej pozycji odnoszę wrażenie, że być może za Eleną Ferrante stoi jednak mężczyzna. Jak dla mnie zbyt "chamskie" podejście do tematu seksualności i przejaskrawione ukazanie psychiki bohaterek. Szczególnie zakończenie zupełnie mi się nie podobało i mówiąc...