5,5/10
Liczyłam na więcej. A może inaczej, liczyłam na jakieś emocje. Byłam bardzo ciekawa tej książki. Nie czytałam dotąd niczego z beletrystyki na temat pracy w korporacji, ale wiem jak w korporacji się pracuje. Dlatego liczyłam trochę na przysłowiowe "pot i łzy". Może na próbę rozłożenia na drobne elementy współczesnego, korporacyjnego pokolenia. Na pokazanie dramatu, beznadziei, lęków i nadziei. Niestety. Mnie pozostawiła ta książka z obojętnością. I choć czytało mi się dobrze, to nie wywołała we mnie żadnych uczuć. Szkoda.

5,5/10
Liczyłam na więcej. A może inaczej, liczyłam na jakieś emocje. Byłam bardzo ciekawa tej książki. Nie czytałam dotąd niczego z beletrystyki na temat pracy w korporacji, ale wiem jak w korporacji się pracuje. Dlatego liczyłam trochę na przysłowiowe "pot i łzy". Może na próbę rozłożenia na drobne elementy współczesnego, korporacyjnego pokolenia. Na pokazanie dramatu,...

Po raz pierwszy nie wiem co napisać o przeczytanej książce.
Przygnębiające studium pracy w korporacji, depresji pracoholiczki, która żyje w klatce konieczności.
"W moich snach tłuką się wszystkie szyby. W moich snach oddychamy głęboko, gdy w opuszczonych wnętrzach hula wiatr. W moich snach nauczyliśmy się przechodzić do porządku dziennego nad tym, co zostało rozbite, żyć z dojmującym bólem."
Mam nieodparte wrażenie straconego czasu.

Po raz pierwszy nie wiem co napisać o przeczytanej książce.
Przygnębiające studium pracy w korporacji, depresji pracoholiczki, która żyje w klatce konieczności.
"W moich snach tłuką się wszystkie szyby. W moich snach oddychamy głęboko, gdy w opuszczonych wnętrzach hula wiatr. W moich snach nauczyliśmy się przechodzić do porządku dziennego nad tym, co zostało rozbite, żyć z...

Książka pozbawiona chropowatości, o jakie dałoby się zaczepić. Osoba czytająca próbuje bezskutecznie zapuścić oko do wnętrza, ślizga się po niej niczym zawieszony na linie pracownik firmy myjącej biurowe okna na wysokościach. Liczyłam na większy poziom desperacji i protestanckiego oddania pracy, a także pisaną dopowiedź do niedawno obejrzanego „Severance”, z którym jako robotnica cyfrowa w części się identyfikuję. Poszukam gdzie indziej.

Książka pozbawiona chropowatości, o jakie dałoby się zaczepić. Osoba czytająca próbuje bezskutecznie zapuścić oko do wnętrza, ślizga się po niej niczym zawieszony na linie pracownik firmy myjącej biurowe okna na wysokościach. Liczyłam na większy poziom desperacji i protestanckiego oddania pracy, a także pisaną dopowiedź do niedawno obejrzanego „Severance”, z którym jako...

Bohaterka zostaje pracowniczką korporacji. Gdy przychodzi moment zwolnień musi opowiedzieć się po jednej ze stron. Nudna, zamęczająca przemyśleniami głównej bohaterki pozycja.

Bohaterka zostaje pracowniczką korporacji. Gdy przychodzi moment zwolnień musi opowiedzieć się po jednej ze stron. Nudna, zamęczająca przemyśleniami głównej bohaterki pozycja.

Książki Pauzy doceniam za niebanalność, za to, że w krótkiej formie zmuszają do refleksji. Nie każda jednak mnie zachwyca. Jedną z nich jest „Linia”. Miałam wobec niej ogromne oczekiwania, chyba z uwagi na niezłe osobiste doświadczenie pracy w „korpo”. Przeczytałam ją do końca, ale choć pozostawiła mnie z nutą refleksji, to także lekkiego znudzenia.

Emma jest pracowniczką korporacji, która nie należy do grona ludzi szczęśliwych. Szuka siebie, swojej tożsamości. Z jej wypowiedzi wybrzmiewają lęki i stany depresyjne. Miota się między domem i pracą, aż w końcu przekracza cienką linię - jej praca staje się jej głównym miejscem, sensem, celem.

„Przestałam robić kawę w domu.Przestałam jeść w domu. Żywię się pracą.”

Forma książki jest ciekawa - to często urywki sytuacji, myśli, które pozwalają czytelnikowi uruchomić wyobraźnię i składać cały obraz z pojedynczych puzzli. Lubię taką niebanalną formę, ale wyłącznie wtedy, gdy treść jej nie ustępuje. W tym przypadku treść mnie znudziła (choć zawierała w sobie wiele prostych, życiowych prawd).

„Linia” to książka, w której nie znajdziecie niebanalnej historii czy zaskakującego zwrotu akcji. Jeśli jednak jej tematyka jest dla Was interesująca, to warto, abyście przekonali się sami, czy Wam się podoba.

Książki Pauzy doceniam za niebanalność, za to, że w krótkiej formie zmuszają do refleksji. Nie każda jednak mnie zachwyca. Jedną z nich jest „Linia”. Miałam wobec niej ogromne oczekiwania, chyba z uwagi na niezłe osobiste doświadczenie pracy w „korpo”. Przeczytałam ją do końca, ale choć pozostawiła mnie z nutą refleksji, to także lekkiego znudzenia.

Emma jest pracowniczką...

Na początku zapowiadało się ciekawie jako studium rozpadu osobowości kobiety uciekającej od świata, ale potem mamy regularną prozę opowiadającą o pracy w korporacji, nudy na pudy, odłożyłem w połowie. 

Na początku zapowiadało się ciekawie jako studium rozpadu osobowości kobiety uciekającej od świata, ale potem mamy regularną prozę opowiadającą o pracy w korporacji, nudy na pudy, odłożyłem w połowie. 

Bardzo ciekawy portret psychologiczny kobiety, która próbuje zdefiniować cała swoją tożsamość przez nową pracę. Odniosłam wrażenie, że jest to jej mechanizm obronny, sposób na przetrwanie w tej roli. Może nie zostanie ze mną na długo, ale dużo przemyśleń było bardzo trafnych i coś we mnie poruszyły.

Bardzo ciekawy portret psychologiczny kobiety, która próbuje zdefiniować cała swoją tożsamość przez nową pracę. Odniosłam wrażenie, że jest to jej mechanizm obronny, sposób na przetrwanie w tej roli. Może nie zostanie ze mną na długo, ale dużo przemyśleń było bardzo trafnych i coś we mnie poruszyły.

Linia- jak może być zaskakująca lub ekscytujaca?
Taka sie okazała dla mnie ta książka i jej bohaterka

Linia- jak może być zaskakująca lub ekscytujaca?
Taka sie okazała dla mnie ta książka i jej bohaterka

Podczas czytania byłam pewna, że książka otrzyma zaledwie 2 gwiazdki. Wydarzenia, a raczej ich opis przez myśli bohaterki były takie nijakie. Nie odczułam ich spójności, ważności i w ogóle nie rozumiałam gdzie to zmierza, aż do momentu, jak przeczytałam ostatnie zdania. Wszystko stanęło na swoje miejsce i uważam, że ta książka jest genialna!
Jak ktoś jeszcze nie czytał, a czuje, że może by chciał, nie czytajcie dalszej części recenzji żeby się tak samo zaskoczyć, musicie do tego dojść sami. Nie czytałam nigdy niczego, co by skłoniło do takich przemyśleń jak ta mała książka, która ma w sobie tak mało tekstu. Bardzo polecam, jestem ciekawa czy ktoś jeszcze odnajdzie w niej to samo co ja.
Książka jest jedną duża metaforą życia. Praca głównej bohaterki, która poza pracą tak naprawdę żadnego życia nie miała, właśnie była symbolem tego życia. W tym wydawnictwie poradników, gdzie Emma marzyła pracować, działo się wszystko co w zwyczajnym życiu się dzieje. Relacje przyjacielskie i miłosne, związki toksyczne i takie normalne, śmierć i zwolnienie z pracy, imprezy pożegnalne z różnych powodów. Nie przez przypadek dobrałam właśnie takie połączenia. Bohaterka nie lubiła metafor, nie uznawała ich istnienia, a jednak w metaforze żyła.

Podczas czytania byłam pewna, że książka otrzyma zaledwie 2 gwiazdki. Wydarzenia, a raczej ich opis przez myśli bohaterki były takie nijakie. Nie odczułam ich spójności, ważności i w ogóle nie rozumiałam gdzie to zmierza, aż do momentu, jak przeczytałam ostatnie zdania. Wszystko stanęło na swoje miejsce i uważam, że ta książka jest genialna!
Jak ktoś jeszcze nie czytał, a...

Bełkot

Bełkot