Czy wojna wszędzie i zawsze jest taka sama? Nie dla tych, którzy biorą w niej udział i padają jej ofiarami. Książka Iman Humaydan Younes opowiada o tragizmie wojny domowej w Libanie poprzez losy czterech kobiet. Jest to przejmujące, ale literacko niespełnione. Opowieść rwie sie, sprawia wrażenie nieco chaotycznej, losy kobiet wiążą się, a czasem płyną zupełnie niezależnie, brak w tej książce struktury, przez co, przynajmniej mnie, wydała się męcząca i mimo, że liczy zaledwie 200 stron dość długo się z nią walcowałam.

Czy wojna wszędzie i zawsze jest taka sama? Nie dla tych, którzy biorą w niej udział i padają jej ofiarami. Książka Iman Humaydan Younes opowiada o tragizmie wojny domowej w Libanie poprzez losy czterech kobiet. Jest to przejmujące, ale literacko niespełnione. Opowieść rwie sie, sprawia wrażenie nieco chaotycznej, losy kobiet wiążą się, a czasem płyną zupełnie niezależnie,...

Chyba oczekiwałam od tej książki czegoś więcej.

"B jak Bejrut" to z jednej strony intrygująca historia czterech kobiet żyjących w czasach libańskiej wojny domowej, ale z drugiej strony było to miejscami nieco męczące i rozwleczone.

Na plus oceniam sam obraz zniszczonego miasta i tego jak z każdym dniem wszystko się w nim zmienia. Pokazanie życia mieszkańców, codziennych wyzwań rzucanych im pod nogi oraz ogólnej atmosfery wojny uważam za bardzo obrazowe.

Losy naszych bohaterek nie należą do najszczęśliwszych. Każda z nich coś straciła lub zyskała, każda miała pod górkę. Współczujemy im, kibicujemy i wspieramy, choć i tak czujemy, że nie wszystko będzie dobrze.

Przyznaję, że miesiąc po lekturze w ogóle nie pamiętam tego, w jaki sposób zakończyła się ta książka. To nieco przerażające.

Chyba oczekiwałam od tej książki czegoś więcej.

"B jak Bejrut" to z jednej strony intrygująca historia czterech kobiet żyjących w czasach libańskiej wojny domowej, ale z drugiej strony było to miejscami nieco męczące i rozwleczone.

Na plus oceniam sam obraz zniszczonego miasta i tego jak z każdym dniem wszystko się w nim zmienia. Pokazanie życia mieszkańców, codziennych...

Historie czterech kobiet, które łączy to samo miasto - Bejrut ogarnięty wojną domową.
Liliana, matka dwójki dzieci, chce wyjechać głównie ze względu na syna i córkę. Jest rozdarta, ponieważ jej mąż zamierza pozostać. Warda rozpacza po utracie córki, którą ojciec zabrał do Ameryki. Camilia to niespokojny duch, który przenosi się z miejsca na miejsce. Po czasie spędzonym w Londynie, wraca do Bejrutu i odkrywa to miasto na nowo. Życie wycofanej Mahy zmienia się, kiedy wprowadza się do niej młoda Camilia.
Wszystkie cztery historie to próby odnalezienia się w wojennej rzeczywistości oraz codzienne zmagania z demonami przeszłości. Dla każdej z czterech bohaterek Bejrut jest przeznaczeniem, miejscem, które chcą opuścić, ale i tak do niego wracają. A kiedy uda im się wyjechać, tęsknią i czują się obco.
Najbardziej przemówiły do mnie historie Mahy i Camilii, prawdopodobnie dlatego, że przenikały się i były ze sobą ściśle połączone. Portrety tych bohaterek były również dużo lepiej zarysowane, niż w przypadku Liliany i Wardy. Mam wrażenie, że Liliana i Warda zostały potraktowane przez autorkę trochę powierzchownie. Ich psychologiczne portrety nie zostały odmalowane tak dogłębnie jak by mogły. Zabrakło mi głębszego wejścia w psychikę tych dwóch bohaterek. A szkoda, bo ich historie mają duży potencjał.
Książka jest przeciętna, po jej przeczytaniu czuję spory niedosyt. Mam wrażenie, że pewne kwestie można by rozwinąć, zatrzymać się przy nich na dłużej. pogłębić. Jednym zdaniem: książka o zmarnowanym potencjale.

Historie czterech kobiet, które łączy to samo miasto - Bejrut ogarnięty wojną domową.
Liliana, matka dwójki dzieci, chce wyjechać głównie ze względu na syna i córkę. Jest rozdarta, ponieważ jej mąż zamierza pozostać. Warda rozpacza po utracie córki, którą ojciec zabrał do Ameryki. Camilia to niespokojny duch, który przenosi się z miejsca na miejsce. Po czasie spędzonym w...

Co można stracić w czasie wojny? Rękę, córkę, zastawę stołową, komfortowe mieszkanie, chwile intymności z mężem, zdrowe zmysły, sąsiadkę, motor.
I to o tych różnych obliczach straty mówią historie czterech mieszkanek tego samego apartamentowca, które składają się na książkę "B jak Bejrut". Opowieści te czyta się jak osobne opowiadania, które mają kilka punktów styku. Kobiety spotykają się w schronie, odwiedzają się, mijają na ulicy. Jedna z nich obsesyjnie szykuje się do wyjazdu, dzień po dniu przekładając rzeczy w walizkach. Inna popada w obłęd po stracie córki. Kolejna dopiero staje się kobietą, ma inne zmartwienia i jeszcze inaczej zachowuje się w obliczu zagrożenia. Każda z nich opowiada swoją historię.
Te cztery opowiadania zrobiły na mnie zupełnie różne wrażenie. Jedo z nich bardzo mnie poruszyło, drugie nie wzbudziło we mnie większych emocji. Wydawało mi się, że w książce znajdę więcej wiadomości, więcej faktów, więcej... wojny, podczas gdy autorka skupiła się na zmianach jakie wojna domowa w Libanie poczyniła w głowach i duszach mieszkanek Bejrutu.
To spokojna, emocjonalna nieco przygnębiająca pozycja i jeszcze jeden głos w kontekście ludzkich dramatów do których od lat dochodzi codziennie na Bliskim Wschodzie.

Co można stracić w czasie wojny? Rękę, córkę, zastawę stołową, komfortowe mieszkanie, chwile intymności z mężem, zdrowe zmysły, sąsiadkę, motor.
I to o tych różnych obliczach straty mówią historie czterech mieszkanek tego samego apartamentowca, które składają się na książkę "B jak Bejrut". Opowieści te czyta się jak osobne opowiadania, które mają kilka punktów styku....