Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Właśnie skończyłam ten peruwiański(!!!) thriller Santiago Roncagliola i jestem nim zachwycona! Nie tylko przeniosłam się do Limy lat 90tych, nie tylko świetnie się bawiłam obserwując poczynania czterech kolegów ze szkoły, których poczynania przypominają dobrą, groteskową komedię pomyłek, ale przy tym dostałam psychologiczne studium beznadziei i portret czterech dysfunkcyjnych (z różnych powodów) rodzin, których stan doprowadza do wydarzeń, będących sumą wieloletnich doświadczeń i obserwacji i... nadmiaru testosteronu, który towarzyszy dojrzewającym chłopcom, niezależnie od szerokości geograficznej.
Autor dobrze buduje napięcie, świetnie rozrysowuje swoje postaci, a dodatkowo, nie tylko wzbudza ciekawość czytelnika, ale jednocześnie pozwala mu się bawić, choć sam koncept jest dość przerażający.

Właśnie skończyłam ten peruwiański(!!!) thriller Santiago Roncagliola i jestem nim zachwycona! Nie tylko przeniosłam się do Limy lat 90tych, nie tylko świetnie się bawiłam obserwując poczynania czterech kolegów ze szkoły, których poczynania przypominają dobrą, groteskową komedię pomyłek, ...

Rozwiń

Zwiń

Nigdy nie interesowały mnie szczegóły zamachów na uniwersytetach czy w szkołach, nigdy nie fascynowały mnie portrety "spokojnych, miłych chłopców, którzy zawsze mówili sąsiadom dzień dobry", by pewnego dnia wejść na campus z kilkoma sztukami broni i z zimną krwią zastrzelić swoich kolegów i nauczycieli.

Ale kiedy namalowania takiego portretu i przeprowadzenia dziennikarskiego śledztwa podejmuje się Davin Vann, jeden z moich ulubionych pisarzy z portfolio @wydawnictwo_pauza, nie mogę przejść obok takiego tytułu obojętnie. Tym bardziej, że zawsze wszystkie książki Vanna czytam przez pryzmat jego osobistych doświadczeń, a analogii w obu historiach nie brakuje.

Poza "jednym z najlepiej udokumentowanych portretów masowych zabójców, jakie do tej pory opublikowano", "Ostatni dzień na Ziemi" jest jednak dla mnie czymś więcej niż wnikliwą analizą życia Steva Kazmierczaka, który 14 lutego 2008 roku zabił i ranił kilkadziesiąt osób na Uniwersytecie Northern Illinois, by następnie popełnić samobójsto. To osobisty głos w dyskusji o uczuciach rodzin i znajomych zamachowców/samobójców, głos w dyskusji o żałobie nieuznanej/wstydliwej ze względu na czyny popełnione przez zmarłego, o prawie do niej. To głos w dyskusji o dostepie do broni i o tym czy to ten dostęp, czy jednak coś innego czyni zamachowca zamachowcem. To głos osoby, która "po samobójstwie ojca, odziedziczyła całą jego broń", głos bardzo wyważony i pozbawiony oceny...

I choć nie będzie to mój najukochańszy Vann, bo za mało w nim Vanna - chociaż pewnie gdyby spojrzeć na to z innej strony, jest w niej dużo więcej prawdy o Vannie i jego emocjach, niż mogłoby się to na pierwszy rzut oka wydawać... to jest to jednak tytuł bardzo ważny i cieszę się, że autor zdecydował się pokazać pełny obraz masakry i kompletny (na ile to możliwe) portret zamachowca, poruszając jednocześnie tak trudne i ciężkie - a przy tym osobiste - tematy.

Nigdy nie interesowały mnie szczegóły zamachów na uniwersytetach czy w szkołach, nigdy nie fascynowały mnie portrety "spokojnych, miłych chłopców, którzy zawsze mówili sąsiadom dzień dobry", by pewnego dnia wejść na campus z kilkoma sztukami broni i z zimną krwią zastrzelić swoic...

Rozwiń

Zwiń

Taką książkę, jaką napisała szwedzka pisarka Ia Genborg, teoretycznie mogłaby napisać każda z nas. Bo to książka o ludziach, którzy odchodzą z naszego życia, niekoniecznie w wyniku śmierci. O przyjaciołach, partnerach, ukochanych, dzieciach i rodzicach. Każdy i każda doświadcza w swoich życiu takich strat.
Autorka "Szczegółów" pisze o nich jednak z wielką czułością na człowieka i jego naturę, z autorefleksją, zgodą, świadomością ludzkiej natury. Nie ma tu darcia szat, złości, żalu. Choć narratorka opowiada o swoich stratach w gorączce, która uwypukla wrażliwe miejsca w pamięci, są to historie bardzo spokojne, dotykające esencji ludzkich relacji.
Podobały mi się te opowieści o ludziach, których już nie ma, skłoniły mnie do refleksji, do spojrzenia wstecz.
"Szczegóły" pokazują też, jak nasza osobista percepcja i nasza pamięć wpływają na postrzeganie zbudowanych przez nas relacji z innymi. Na to jak o nich opowiadamy. Ile w tych opowieściach prawdy, a ile wishful thinking? "Kto jest prawdziwym przedmiotem portretu - osoba malowana czy ta trzymająca pędzel?" Czy rzeczywiście tworzymy pewne historie razem, a może jednak jesteśmy samotnymi wyspami?

Cytatów w tej niewielkiej książce mogłabym zaznaczyć całe mnóstwo. Znalazłam tam też wiele moich własnych myśli i doświadczeń. Lubię takie spokojne snucie, w którym odnajduję siebie. Kolejna Pauza do polecenia!

Taką książkę, jaką napisała szwedzka pisarka Ia Genborg, teoretycznie mogłaby napisać każda z nas. Bo to książka o ludziach, którzy odchodzą z naszego życia, niekoniecznie w wyniku śmierci. O przyjaciołach, partnerach, ukochanych, dzieciach i rodzicach. Każdy i każda doświadcza w swoich ży...

Rozwiń

Zwiń

Opowieść o stracie i utracie. Stracie ojca, odchodzącej miłości, powolnej utracie zmysłów. Zawieszona między nieprzeżytą żałobą po ojcu, brakiem beztroskiego dzieciństwa, alkoholem, narkotykami, lekami i trudną miłością Védis powoli traci zmysły. Młoda kobieta pęka, jej umysł zaczyna chorować, szczeliny z przeszłości zamieniają się w przepaść nie do przeskoczenia.

W autobiograficznej powieści Elísabet Jökulsdóttir "Chłód kwietniowego słońca", nagrodzonej Islandzką Nagrodą Literacką, poznajemy młodą kobietę, która nie daje rady, która poznaje bolesną stronę życia i powoli wpada w jego ciemną stronę. Ciemną i chłodną, pełną demonów i islandzkiej surowości.

W tej krótkiej powieści liczy się każde słowo. To one są nośnikami emocji. Autorka balansuje na granicy prozy i poezji i to właśnie poezja pozwala jej oddać uczucia, jakich doświadczyła, gdy pod koniec lat siedemdziesiątych, w wieku około dwudziestu lat, cierpiała na chorobę afektywną dwubiegunową - uczucia bezsilności, frustracji i wstydu. Poruszył mnie sposób w jaki pisarka pozwala nam obserwować Védis i jej powolne osuwanie się w chorobę. Miałam niemal ochotę podać jej rękę...

"Czasem się tak czuła. Była spokojnym oceanem, nad który zlatywały się ptaki. Była wściekłą falą, załamującą się na plaży, i foką na tej fali. Człowiek jest jak ocean. Doskonale wie, jak morze się czuje. Wściekłe bałwany, gładka tafla, ruch fal. I kiedy człowiek czuje się jak ocean, kiedy żadną miarą tafla nie może być spokojniejsza, coś w nim płacze, bezgłośnie płacze, bez końca, płacze szczerze i pięknie, płacze dlatego, że człowiek istnieje."

Powieść o bólu istnienia, bólu straty - bólu narodzin i śmierci. Poruszająca, choć trudna. Literatura piękna przez duże P.
Polecam jeśli chcecie poczytać o tym, co trudno opowiedzieć słowami.

Opowieść o stracie i utracie. Stracie ojca, odchodzącej miłości, powolnej utracie zmysłów. Zawieszona między nieprzeżytą żałobą po ojcu, brakiem beztroskiego dzieciństwa, alkoholem, narkotykami, lekami i trudną miłością Védis powoli traci zmysły. Młoda kobieta pęka, jej umysł zaczyna choro...

Rozwiń

Zwiń