Jak bym spędziła czas, gdyby do końca życia zostały mi, dajmy na to trzy dni? I nie byłoby od tej daty odwołania, no chyba że zdarzyłby się jakiś cud. I wierzyłabym w cud, to pewne. Tragiczno-żałośnie, ale wierzyłabym. Może tylko w jednej komórce, może w jednym nerwie ale nadzieja we mnie by się tliła, tak myślę. Bo przecież ona umiera ostatnia.

I nie chodzi tu o czas choroby. Nie. To sytuacja gdy jesteś zupełnie zdrów, nic Ci nie dolega ale ma nastać zdarzenie, które zakończy Twój żywot. I za nic nie możesz się z niego wycofać. I jest to twój wybór, twoja wola. Czy wolna? A bo ja wiem. Jeśli zdezerterujesz zostaniesz okrzyknięty tchórzem. Jeśli się wycofasz, sam sobie nigdy tego nie wybaczysz. Będziesz szedł pod topór, ze spuszczoną głową, bez kajdan i okowów.

A te trzy dni miałabym spędzić płacząc, zawodząc nad swym niechybnym końcem, czy też bawiąc się, świętując, wypełniając radością po brzegi czas, który mi pozostał? Może snuła bym plany na przyszłość, marzyła i robiła wszystko to na co mam ochotę, nic nie odkładałabym na później, bo później… wiadomo. I nie byłoby w tym żadnego kłamstwa, a ułudy akurat tyle ile w życiu każdego innego człowieka, tego z nieokreślonym czasem do końca. I marzenia nie byłyby kłamstwem, bo marzymy teraz i tu, nie zakładamy konkretnej daty spełnienia, często się rozwiewają zastąpione przez inne. Chodzi o czynność – marzenie.

Jak bym spędziła czas, gdyby do końca życia zostały mi, dajmy na to trzy dni? I nie byłoby od tej daty odwołania, no chyba że zdarzyłby się jakiś cud. I wierzyłabym w cud, to pewne. Tragiczno-żałośnie, ale wierzyłabym. Może tylko w jednej komórce, może w jednym nerwie ale nadzieja we mnie by się tliła, tak myślę. Bo przecież ona umiera ostatnia.

I nie chodzi tu o czas...