Jesień skłania do zagłębiania się mroczne historie kryminalne, w miejsca pozbawione słońca, gdzie dominuje smutek i lęk. Chcemy się jeszcze bardziej zanurzyć w depresyjnym klimacie, poczuć emocje towarzyszące szukaniu psychotycznego mordercy. Nieprzypadkowo więc premiera „Kasztanowego ludzika” przypadła na tegoroczną jesień.

Historia skupia się wokół córki minister, która została uprowadzona oraz zamordowana. Ciała Kristine jednak nie odnaleziono. Rok po tragicznych wydarzeniach, którymi żyła cała Dania, zostaje brutalna zabita kobieta, przy okaleczonych zwłokach odnaleziono kasztanowego ludzika. Do akcji wkracza Hess, typ Harego Hole’a, inteligentny outsider, karnie zawieszony w Interpolu oraz Thulin marząca o awansie do innego działu śledcza z duńskiej policji. Ta dwójka, pomimo sprzeciwu wydziału kryminalnego dostrzega podobieństwa aktualnej zbrodni z zabójstwem córki minister. Zaczyna się drobiazgowe dochodzenie. Nic nie jest bagatelizowane, wszystko jest skrupulatnie analizowane. Nie ma tu niedopowiedzeń i skrótów myślowych, obserwujemy dalsze zbrodnie, kolejne złowieszcze kasztanowe ludziki, widzimy jak postępuje śledztwo. Nie ma jednak szans na wytypowanie mordercy, wyjście naprzeciw zagadce, autor myli Hessa i Thulin, wprowadza coraz to nowe tropy. Widać, że Soren Sveistrup ma ogromne doświadczenie w tworzeniu rasowych kryminalnych historii, nic jest tu przypadkowe, nie ma dłużyzn, skupianiu się na pobocznych, mało znaczących kwestiach. Od połowy książki, nie można się do niej oderwać, morderstw jest więcej, kasztanowe ludziki pojawiają się częściej a morderca nadal jest tajemniczą postacią, która świetnie pogrywa z duńską policją, do czasu oczywiście.

„Kasztanowy ludzik” może i zniechęcić co bardziej niecierpliwych czytelników, tych którzy chcą jak najszybciej się wgryźć w „morderstwa”. Głowni bohaterowie nie wzbudzają też sympatii, Hess to typowy skandynawski śledczy czy raczej profiler, nie wiemy za dużo o nim, Thulin może męczyć swoim dystansem ale to ta dwójka, ich drobiazgowość i zaangażowanie powoduje, że cała historia jest sprawnie przedstawiona, a od mniej więcej połowy nie można się oderwać, końcówka zaś wbija w fotel. Nie podawajcie więc po przeczytaniu pierwszych stron, warto przebrnąć przez mniej ciekawe opisy, aby od pewnego momentu z wypiekami na twarzy czekać na kolejnego kasztanowego ludzika.

Jesień skłania do zagłębiania się mroczne historie kryminalne, w miejsca pozbawione słońca, gdzie dominuje smutek i lęk. Chcemy się jeszcze bardziej zanurzyć w depresyjnym klimacie, poczuć emocje towarzyszące szukaniu psychotycznego mordercy. Nieprzypadkowo więc premiera „Kasztanowego ludzika” przypadła na tegoroczną jesień.

Historia skupia się wokół córki minister, która...