4,5/5


Po tych wszystkich przygnębiających lekturach, które przybiły mój nastrój i przytwierdziły mnie do fotela powiedziałam w końcu: „Stop!”. Potrzebuję dawki humoru, świeżego powietrza, czegoś ekscytującego..
Historię „Krwiopijców” czytałam już wcześniej. Ale jak powraca się do dobrego filmu tak i ja powracam do dobrej ksiązki.
Pan Moore, którego można czytać bez przerwy, zaskakuje, rozmiesza i rozkochuje.
W dobie gdzie wampiry przybrały postać „Zmierzchu” czy „Czystej Krwi”, „Krwiopijcy” dodają jednak im humoru, animuszu i głodu krwi, któremu nie sposób się opanować.
Wampir to istota nadprzyrodzona, budząca się o zmroku, mordująca by żyć. A nie świecący w blasku słoca, zakochujący się w nastolatkach, wegetarianin..

Narracja: tryska humorem, sarkazmem i cynizmem. Sprawia, że ksiązki się nie czyta, a po prostu się w nią wtapia i pochłania każde słowo niczym dawno upragniony, krwawy posiłek.
Wszystko perfekcyjne, dopięte na Ostatni, wampirzy guzik.
Bohaterowie: wyraziści i nieprzewidywalni. Przesiąknięci cynizmem.. Prawdziwi.. nawet główna bohaterka, wisząca pod sufitem i po ciemku czytająca ksiązki, jest bardziej realna niż zamaskowany student-ninja wyjadający ogórki ze słoika w supermarkecie.
Dialogi: ostre niczym kły głównej bohaterki ociekające humorem niczym krew..

Pierwszy tom z całej trylogii rozśmiesza i nawet zachwyca.
Oczywiście, mam wszystkie ksiązki pana Moore’a i jak zwykle zakochana jestem bezgranicznie w tej pierwszej, która trafiła do mych rąk („Brudna robota”. Istne cudo), jednak” Krwiopijcy” nie zaniżają poziomu i widać, że autor cały czas coraz wyżej podnosi sobie poprzeczkę.

Ksiązka ta sprawiła, że zrezygnowałam ze wszystkiego –snu, jedzenia, imprezowania, a w pracy myślałam tylko o tym, jak wrócę do domu i się w niej pochłonę.
Teraz zabieram się za tom drugi i zacieram ręce..

4,5/5


Po tych wszystkich przygnębiających lekturach, które przybiły mój nastrój i przytwierdziły mnie do fotela powiedziałam w końcu: „Stop!”. Potrzebuję dawki humoru, świeżego powietrza, czegoś ekscytującego..
Historię „Krwiopijców” czytałam już wcześniej. Ale jak powraca się do dobrego filmu tak i ja powracam do dobrej ksiązki.
Pan Moore, którego można czytać bez...