Dwa opowiada jakże różne od siebie.
Po przeczytaniu pierwszego można sobie wyobrazić, kiedy jeden z inspektorów zawiadamia Maigreta, że jakiś psychol zabił dwudziestu ludzi, a Maigret na to, że to smutne, ale jemu fajka zginęła. Bo i cała fabuła kręci się wokół ulubionej fajki Maigreta. Dzięki jej „zgubie” Maigret rozwiązuje sprawę zabójstwa, a i ratuje przyszłość, a może nawet życie młodego człowieka pełnego lęków, obaw i kompleksów.
„Małe świnki...” natomiast to raczej melodramat – uroczy zaznaczam – choć ubrany w szaty kryminału. To opowieść o miłości płomiennej, ale i tajemnicach skrywanych, które komplikują życie i popychają do czynów karkołomnych.
Oba opowiadania to Simenon badający grunt, w którym iść kierunku. Maigret jeszcze pełen krzepy, skłonny to walki nie tylko intelektem, ale i pięściami. Sława jeszcze przed nim, ale skuteczność już rasowa. Krótkie formy, ale doskonałe.

Dwa opowiada jakże różne od siebie.
Po przeczytaniu pierwszego można sobie wyobrazić, kiedy jeden z inspektorów zawiadamia Maigreta, że jakiś psychol zabił dwudziestu ludzi, a Maigret na to, że to smutne, ale jemu fajka zginęła. Bo i cała fabuła kręci się wokół ulubionej fajki Maigreta. Dzięki jej „zgubie” Maigret rozwiązuje sprawę zabójstwa, a i ratuje przyszłość, a może...