Przeczytałem u Nogasia na stronie, że
„Jest Zajączkowska erudytką, mistrzynią, chwyta za serce w najmniej spodziewanym momencie.” Nie uwierzyłem, choć akurat temu krytykowi zwykle wierzę. Przeczytałem książkę w jedną noc i zakochałem się w tej prozie. Czytałem jej wiersze, są świetne, ale proza zachwyca całą mocą. Książka składa się z dość krótkich esejów, wspomnień, przepełnionych wrażliwością motyla. Wszystko krąży wokół roślin, ale mówi o życiu, świecie i umieraniu. Można poczuć rośliny w ogniu, w powietrzu, na wietrze, znaleźć strzałkę w kierunku Strzemińskiego i Kobro, pełno tam pasji i miłości, wyrzutów sumienia z aluzją do Augustyna, kiedy Zajączkowska tnie pędy wierzby by dowiedzieć się że zawsze się odradzają. Są żarty, kiedy porównuje się do Goebbelsa pryskającego orchidee (!). Cudowna jest opowieść o mieście w ruinach i spacer po Wołominie sfotografowany fleshem, całkowicie burzącym „piękno” roślin pocztówkowych. Celowo są brzydkie, bo Zajączkowska w tej strefie czuje się najlepiej. Znajduje piękno niewidzialne dla zwykłego człowieka. Widzi to. I to zachwyca! Rozwalił mnie rozdział „boli” w zestawieniu z komorami gazowymi dla roślin, armatkami i opylaczami które wyglądają jak wojskowa broń. W książce jest bogactwo myśli i wrażliwości, proza tzw. poetycka, zupełnie przełamująca schematy patrzenia na człowieka i naturę i piękny język!

Przeczytałem u Nogasia na stronie, że
„Jest Zajączkowska erudytką, mistrzynią, chwyta za serce w najmniej spodziewanym momencie.” Nie uwierzyłem, choć akurat temu krytykowi zwykle wierzę. Przeczytałem książkę w jedną noc i zakochałem się w tej prozie. Czytałem jej wiersze, są świetne, ale proza zachwyca całą mocą. Książka składa się z dość krótkich esejów, wspomnień,...