Grzegorz Uzdański

Dość długo zastanawiałem się czy kupić tę książkę, czy się przed zakupem powstrzymać. Zniechęcał mnie, moim zdaniem, dość karkołomny pomysł, aby z naszego wieszcza zrobić upiora-wypiora, na dodatek mieszkającego w szafie u młodych ludzi, którym to w niczym nie przeszkadzało. Nie pasował mi też do końca ożenek trzynastozgłoskowca z teraźniejszością (jakiś Pan Tadeusz w XXI. wieku??? NO DAJCIE SPOKÓJ!) - takie były moje wyobrażenia o książce po przeczytaniu opinii na LC. Jednak zachęcony jedną z nich, zawierającą odpowiednią ilość jadu i toksycznych odpadów, oraz ilością polubień jej hejterskiej treści (co byłoby zdumiewające nawet dla doktoranta piszącego pracę na temat polskiego hejtu w Internecie),książkę kupiłem - a co mi tam. Zapłaciłem na Allegro dwie dyszki - w końcu nie taki znów majątek, by się zapłakać, gdyby to miały być wyrzucone pieniądze. Poza tym mam już "Nowe wiersze sławnych poetów", które zaświadczają wystarczająco o wielkim kunszcie pisarstwa Uzdańskiego. Kupiłem więc i NIE ŻAŁUJĘ. Bawiłem się znakomicie, ale nie tylko to. W wielu miejscach książka jest po prostu mądra. Przykładów dawać nie będę, bo mam wielką niechęć do spojlerowania, jednak muszę ostrzec mających wrażliwsze uszy, że Pan Grzegorz posługuje się także słowem grubszym, a czasem wręcz opasłym, ale zawsze tam, gdzie jest tego sens. Jeden z naszych wybitnych językoznawców powiedział, że polskie przekleństwa są piękne, a ja się z tym zgadzam (pod warunkiem, że nie zastępują znaków interpunkcyjnych, a wyrażają jedynie silne emocje). Poza tym, jak czytałem, ludzi inteligentnych, oprócz bałaganu, cechuje również używanie wulgaryzmów (czy pod budką z piwem mamy więc do czynienia z kwiatem naszej inteligencji? ;). Tych „brzydkich wyrażeń” jednak sporadycznie używają chyba wszyscy, a kto jest bez winy niech pierwszy rzuci kamieniem... Jeśli chodzi o tego nieszczęsnego wypiora, to szkoda, że Autor nie zdecydował się potraktować Dziennika Pokładowego Paropływu, jako prologu do swojego utworu - wszystko stałoby się jasne i wypiór przestałby być aż tak dziwaczny. A użycie trzynastozgłoskowca? Tu jednak nieszkodliwie zaspojleruję - mamy także dziewięciozgłoskowiec, jedenastozgłoskowiec, mamy wiersz biały i zwyczajną prozę, na przykład pamiętnikarską - do wyboru, do koloru, dzięki czemu nie nudzimy się ani przez chwilę. Książkę polecam – jakżeby inaczej – tym bardziej, że jest ładnie wydana. Ponieważ jednak, jak niektórzy powiadają, doskonały jest tylko Pan Bóg, daję z czystym sumieniem 9 gwiazdek. Dobrej zabawy :)