Swoją przygodę z twórczością literacką i ze wspomnieniami Romy Ligockiej rozpoczęłam od tej właśnie książki. Opowiedziana historia z czasów wojny, z czasów, gdy autorka była kilkuletnią dziewczynką była na tyle interesująca, że zapragnęłam dowiedzieć jeszcze więcej o samej Romie Ligockiej. Poznałam treść innych jej książek, ale nie tylko.
Przeczytałam m.in., że autorka „Dziewczynki w czerwonym płaszczyku” w latach 90tych została zaproszona na premierę filmu „Lista Schindlera”. Spielberg poszukując informacji do filmu, czerpał nie tylko z zachowanych zapisów/opisów historycznych, ale również z opowiadań żyjących jeszcze osób, które pamiętały wydarzenia z czasów II wojny światowej, które miały miejsce w Krakowie (zresztą – trudno byłoby pewnie o nich nie pamiętać). W tych opowiadaniach, jak sądzę przewinęła się również postać małej dziewczynki w czerwonym płaszczyku, która pojawiała się na ulicach Krakowa. Najczęściej z matką, gdy przemieszczały się z jednego miejsca ukrycia, do drugiego. Nikt pewnie nie przypuszczał, aby to żydowskie dziecko przeżyło wojnę....
Roma Ligocka przybyła na premierę filmu. I nagle, w trakcie seansu zobaczyła siebie – dziewczynkę w czerwonym płaszczyku. Takim, jaki uszyła jej kiedyś babcia przerabiając swoją czerwoną spódnicę, na maszynie, którą zabrała ze sobą do getta. To było dla niej niesamowite wrażenie,doświadczenie bardzo chciała porozmawiać z reżyserem, dowiedzieć się jak to się stało, że jej postać pojawiła się w filmie. Te właśnie wydarzenia skłoniły ją niejako do spisania swoich wspomnień – tak oto powstała „Dziewczynka w czerwonym płaszczyku”.
Gdy jestem z wizytą w Krakowie myślę nieraz o tym, że to tutaj miała miejsce ta historia. To tutaj Roma Ligocka mieszkała, przebywała w getcie, później uciekła z matką i ukrywała się u dobrych ludzi. To w tym mieście straciła niemal wszystkich członków swojej rodziny. Przeżyli nieliczni, w tym m.in. kuzyn – Roman Polański. Tutaj przeżyła wojnę, później wyemigrowała, by po wielu latach wrócić i kupić mieszkanie niedaleko miejsca, w którym jako mała dziewczynka ukrywała się ze swoją matką.
Któregoś razu postanowiłam wybrać się do pewnego miejsca. Niezwykłego z dwóch powodów: po pierwsze, jest to chyba najpiękniejsze, najbardziej klimatyczne podwórko w całym Krakowie, mieści się tam Pub Stajnia. Ja bardzo lubię poznawać takie miejsca, przebywać tam, chłonąć klimat. Kto był, to na pewno wie o czym mowa. (żeby była jasność – oceniam miejsce, natomiast ocenie nie poddaje obsługę, menu, czy też cen z niego wynikających). Po drugie – kręcone były tam również sceny do filmu „Lista Schindlera”. Pogoda była kiepska, padało. Przybyliśmy na miejsce, usiedliśmy pod parasolami. Ja biegałam wokół, robiłam zdjęcia. Jest to też miejsce-podwórko, dzięki któremu można skrócić sobie drogę przechodząc z jednej ulicy na drugą. I tak też czyni wiele osób. W którymś momencie ujrzałam matkę idącą z małą dziewczynką. Ale nie była to „zwykła” dziewczynka, bo ta mała-kilkuletnia osoba miała na sobie czerwony płaszczyk. Siedziałam jak w transie, oczu nie mogłam oderwać. Były już dość daleko ode mnie, gdy przypomniałam sobie, że mogę zrobić zdjęcie ... Wiem, ktoś może stwierdzić, że to banał. Dla mnie jednak miało symboliczne znaczenie....
Chętnie wrzuciłabym tutaj to zdjęcie, ale chyba nie ma przewidzianej takiej opcji? A szkoda ...

Swoją przygodę z twórczością literacką i ze wspomnieniami Romy Ligockiej rozpoczęłam od tej właśnie książki. Opowiedziana historia z czasów wojny, z czasów, gdy autorka była kilkuletnią dziewczynką była na tyle interesująca, że zapragnęłam dowiedzieć jeszcze więcej o samej Romie Ligockiej. Poznałam treść innych jej książek, ale nie tylko.
Przeczytałam m.in., że autorka...