Uniwersum zarazem nowatorskie i wyeksploatowane do niemożliwości. Z jednej strony nagromadzenie różnorakich mocy, czarów i darów zdaje się nie mieć odpowiednika, ale z drugiej żaden z tych talentów jakoś odkrywczy nie jest. Z jednej strony interesująca koncepcja Przygranicza, które nie narodziło się (chyba) w efekcie Armagedonu, ale z drugiej nic z tego nie wynika, bo nastrój zdecydowanie postapokaliotyczny, bardzo typowy.
No, ale to drobiazg. Nie należę co czytelników, którzy świeżości łakną za wszelką cenę. Schemat to w końcu podstawa literatury (jak twierdzą jej teoretycy), więc o połowicznej wtórności Sopla (Sopela? – to imię przecież, więc nie musi się odmieniać jak rzeczownik pospolity) wspominam bardziej z kronikarskiego obowiązku. Ot, żeby podkreślić, iż za ten element ani nie ganię, ani nie wyróżniam.
Rzecz bowiem w tym, czy wybrany schemat „realizowany” jest prawidłowo. Moim zdaniem nie jest.
Problem tkwi, jak to często bywa, w szczegółach. W tym przypadku najbardziej w owym nagromadzeniu „mocy, czarów i darów” (bezczelnie zacytuję sam siebie). Zaludniająca Przygranicze sfora odmieńców jakoś nie tworzy klimatu, który jest koniecznym warunkiem tego rodzaju historii. Nieprzebrana różnorodność czarowników, czarodziei (w tej książce to nie to samo), magów, wampirów, wilkołaków i kogo tam jeszcze, nie ma urody, nie zachwyca. Jest po prostu niespójna. Kolejne typy pojawiają się, znikają, nie wracają, nie zostawiają niczego po sobie. A protagonista wędruje sobie wśród tej menażerii, wędruje, wędruje… Tak z punktu A do punktu Z. I już. Chociaż nie: wędruje jeszcze po knajpach, mijając po drodze „zwykłych” ludzi, ale z tym samym nijakim efektem.
Na dodatek samego bohatera jakoś trudno do końca polubić: nie wzbudza sympatii ani osobowością, ani stylem bycia. Może jestem staroświecki, lecz chciałbym, by główna postać nosiła w sobie gen pozytywny. Niech będzie niejednoznaczna (pewnie, że tak), niech w sobie tę dobroć skrywa, ale tak w ogóle nic? To nie dla mnie.
To samo narracja. Nie kupuję tego dowcipkowania w co drugim zdaniu. Po prostu.
No i finał. Jakby tu wybrnąć z tego, co zagmatwałem – zdaje się pytać autor. A może tak? Niech będzie, skoro nic lepszego nie przychodzi mi do głowy.
Dlaczego więc aż 5 gwiazdek? Za rosyjską duszę, która w literaturze tak pięknie się prezentuje i której w tej pozycji trochę jest.
Aha, ja o obu częściach, nie tylko o pierwszej, bo to jednak całość.

Uniwersum zarazem nowatorskie i wyeksploatowane do niemożliwości. Z jednej strony nagromadzenie różnorakich mocy, czarów i darów zdaje się nie mieć odpowiednika, ale z drugiej żaden z tych talentów jakoś odkrywczy nie jest. Z jednej strony interesująca koncepcja Przygranicza, które nie narodziło się (chyba) w efekcie Armagedonu, ale z drugiej nic z tego nie wynika, bo...