Jest tu ogromny dysonans, na który nikt z czytelników nie zwraca uwagi. Faye zabiła – wiemy to niemal od początku – by zdobyć Jacka. Zabiła z premedytacją i bez skrupułów. Po czym fakt ten jest zapomniany, a autorka stara się wzbudzić sympatię i poparcie czytelnika dla kobiety, która zabiła i nie ma żadnego moralnego usprawiedliwienia dla jej zbrodni! Jak można kibicować i przyklaskiwać działaniom Faye? Przecież tej kobiecie należy się kara śmierci, a nie marne upokorzenia, jakich doznaje od swojego męża. Nic a nic jej nie współczułam, a wręcz byłam zadowolona, że doznaje bólu – należał jej się dużo większy. Oboje są odrażający, i Faye, i Jack, choć ona bardziej, bo popełniła morderstwo. Poza tym następne sprzeczności: Faye oczekuje wyrzutów sumienia od kochanki męża, a sama nie ma wyrzutów, że popełniła morderstwo! Jest zaskoczona, gdy wróciwszy niespodziewanie do domu, zastaje swojego męża pomiędzy nogami (bo nie w ramionach) innej kobiety, a przecież dawał jej znać - wprawdzie niewerbalnie, ale na wszystkie inne możliwe sposoby – że jest mu obojętna. Inny zarzut: brak autentyzmu. Zdarzyć się to NIE MOGŁO! A tak poza tym czyta się z zaciekawieniem, a książka wywołuje emocje, jakie by one nie były. 😊

Jest tu ogromny dysonans, na który nikt z czytelników nie zwraca uwagi. Faye zabiła – wiemy to niemal od początku – by zdobyć Jacka. Zabiła z premedytacją i bez skrupułów. Po czym fakt ten jest zapomniany, a autorka stara się wzbudzić sympatię i poparcie czytelnika dla kobiety, która zabiła i nie ma żadnego moralnego usprawiedliwienia dla jej zbrodni! Jak można kibicować i...