„Umorzenie” to już dziewiąty tom serii z Chyłką i w bardzo mocno można w nim odczuć, że zbliżamy się do końca tej historii. Stwierdzam to z żalem, ale koniec dobrze zrobiłby tej serii. Sprawa, którą bohaterowie zajmują się w tej książce, jest według mnie najmniej interesująca dotychczas. Nawet nie próbowałam się zastanawiać, o co w tym wszystkim może chodzić – a kiedy się dowiedziałam, cóż... Szału nie było. Poprzednia część, czyli „Kontratyp”, ustawiła poprzeczkę bardzo wysoko (a przynajmniej tak było w moim przypadku), więc ten tom oceniam jako lekko rozczarowujący.

Dlaczego więc ocena jest taka wysoka? Chyłka i Zordon to chyba wystarczająca odpowiedź. A zwłaszcza w tym tomie ta dwójka serwuje nam bardzo szeroką gamę wrażeń – od śmiechu, po łzy.

...Ale przez to zakończenie to nachętniej bym Mroza udusiła.

PS Na końcu jeszcze wspomnę... Ten tom posiada SILNE nawiązania do „Hashtagu” Mroza, książki, którą bardzo chciałam przeczytać, ale coś czuję, że „Umorzenie” zaspojerowało mi znaczącą część jej część. A może jestem w błędzie? Trochę mnie to wszystko skonfundowało. Niefajnie.

„Umorzenie” to już dziewiąty tom serii z Chyłką i w bardzo mocno można w nim odczuć, że zbliżamy się do końca tej historii. Stwierdzam to z żalem, ale koniec dobrze zrobiłby tej serii. Sprawa, którą bohaterowie zajmują się w tej książce, jest według mnie najmniej interesująca dotychczas. Nawet nie próbowałam się zastanawiać, o co w tym wszystkim może chodzić – a kiedy się...