Cztery osoby w dniu swoich urodzin otrzymują zaproszenie do tajemniczej gry, po czym znikają bez słowa. Wydaje się, że nic nie łączy Lany, przebywającej na urlopie po misji w Afganistanie, Stuarta, pracownika supermarketu, Faye, szczęśliwej matki dwójki dzieci, i Graysona, studenta politologii. A jednak każde z nich w jednej chwili porzuca wszystko, żeby dołączyć do gry. Co nimi kieruje? Jakie sekrety skrywają się pod powierzchnią ich pozornie idealnego życia? I co łączy ich zaginięcia z Seraphine, czternastoletnią dziewczynką ściskającą w dłoni ołówek, z fascynacją wpatrującą się w bąbelki krwi na wargach woźnego? Detektywi Marcus Jameson (były agent służb specjalnych) i Augusta Bloom (psycholog) stopniowo znajdują coraz więcej niepokojących punktów wspólnych łączących zaginione osoby. A kiedy sprawa dotyka ich osobiście, gra zaczyna się toczyć o naprawdę wysoką stawkę.

„Gra w życie” Leony Deakin pokazuje, w jak niepokojącym kierunku zmierza współczesne społeczeństwo. Wskazuje na niebezpieczeństwa związane z internetem, portalami społecznościowymi i pozornie niewinnymi kwestionariuszami, które gromadzą najróżniejsze informacje na nasz temat. Autorka kilkakrotnie odnosi się do „Niebieskiego wieloryba”, opartej na serii wyzwań gry, która nie tak dawno doprowadziła do fali samobójstw pośród nastolatków. Ale to nie technologia stanowi w powieści największe zagrożenie, ale ludzie, którzy używają jej do własnych celów. Ludzie pozbawieni skrupułów, przekonani o własnej wyższości i zdeterminowani, aby osiągnąć swój cel bez względu na koszty.

Leona Deakin sama była psychologiem współpracującym z policją, dzięki czemu stworzona przez nią opowieść brzmi wiarygodnie, a bohaterowie są różnorodni i doskonale wykreowani. Wizja autorki jest dość ekstremalna, ale wciąż niepokojąco prawdopodobna. Augusta Bloom nie dzieli ludzi na dobrych i złych, nawet psychopatów nie traktuje jak potworów, ale jak osoby o specyficznych cechach, których mogą użyć do szczytnych celów. To ciekawy portret psychologiczny i próba zrozumienia ludzi, którzy postrzegają świat inaczej niż my. Pokazuje, jak można rozpoznać osoby dysfunkcyjne, manipulujące życiem innych. Czy zrozumienie może stanowić pierwszy krok do porozumienia? Czy raczej do zguby?

Agnieszka Kruk