W tej książce nie leje się krew. Duchy nie wychodzą z luster, a potwór ze zmasakrowaną twarzą nie morduje ludzi wyskakując ze starej szafy. Nie mówię, że to nie jest horror. Jest, i to w najlepszym wydaniu. Bo nie atakuje czytelnika wspomnianą krwią i trupami w ilościach przemysłowych. Te opowiadania robią o wiele więcej, niż ekranowe hektolitry ketchupu. One działają na psychikę. Można by powiedzieć "Co strasznego w aniele, w książce kucharskiej czy urojeniach jakiegoś chłopaka?". Niby nic, ale jednak... Jest coś niepokojącego w historiach ze "Strach ma wiele twarzy". Mnie najbardziej zaniepokoiło i przeraziło opowiadanie "Żarłoczny księżyc", które choć mogłoby się wydawać dziecinną bajeczką o czarownicach, swoją atmosferę zawdzięcza w dużej mierze zakończeniu.
No i oczywiście ten fragment ze wstępu, który siedzi mi w głowie od kilku lat:
"Zanim zaczniecie czytać, spójrzcie w lustro. Przyjrzyjcie si ę własnemu obliczu. Ono także może odbijać strach. A gdy skończycie — popatrzcie ponownie. Nie po to, by stwierdzić, czy się zmieniliście, ale upewnić, czy spoza waszej nie wyziera inna twarz... Że naprawdę jesteście sami."

W tej książce nie leje się krew. Duchy nie wychodzą z luster, a potwór ze zmasakrowaną twarzą nie morduje ludzi wyskakując ze starej szafy. Nie mówię, że to nie jest horror. Jest, i to w najlepszym wydaniu. Bo nie atakuje czytelnika wspomnianą krwią i trupami w ilościach przemysłowych. Te opowiadania robią o wiele więcej, niż ekranowe hektolitry ketchupu. One działają na...