Kolejne części dzienników pani Jandy łapię w ciemno i z radością, bo wiem, że czytanie będzie przyjemnością. To już czwarta część! Tym razem odrobina niepokoju już patrząc na tytuł - w tomie, w którym zwykle mieściły się dwa lata, tym razem są cztery, co oznacza mniej wpisów i krótszą ich zawartość. A szkoda. Z pewnością prowadzenie Teatru Polonia okazuje się tak pracochłonne, że brakuje czasu na wpisy w dzienniku, a może to choroba męża powoduje, że trudno pisać o wszystkim innym, gdy ta sprawa zajmuje wszystkie myśli, a decyzją autorki nie jest ona przedmiotem wymiany myśli z publicznością internetowego dziennika (który jest poprzednikiem wydań książkowych). Dla porządku dodam, że owszem, krótkim wpisem (14 sierpnia 2007 r.) autorka potwierdza chorobę męża, gdy informacja to ukazuje się w prasie, podstępnie wyciągnięta od niej przez słabej jakości dziennikarzy (szczegóły w Dzienniku) prosząc jednocześnie o nieprzysyłanie adresów cudotwórców, niepocieszanie, powstrzymanie się od wszelkich porad, wyrazów współczucia i jakiegokolwiek ingerowania w ten obszar jej życia. To bardzo smutna część Dzienników.
W kwestii mniejszej ilości wpisów i niedosytu czytelniczego, jeszcze jedna sprawa nie do końca mi się podoba. A mianowicie autorka udostępnia swojego bloga zaprzyjaźnionemu reżyserowi Grzegorzowi Skurskiemu, który raz w tygodniu umieszcza na jej stronie swoje felietony. Owszem, ciekawe, ale to treści pochodzących od pani Jandy jestem spragniona, więc każda strona pochodząca z innego źródła mniej satysfakcjonuje. Po czym autor dodatkowych felietonów też umiera i narzekanie na obce wsady w tkance jandowego pisania traci rację bytu:-( A jedno jego wyznanie wyjątkowo pasuje do zbieranych przeze mnie cytatów książkowych, a nawet do mnie: "Mam genetycznie wpisany nawyk czytania. W samochodzie leżą książki, przy komputerze książka, obok łóżka książka. To jest broń przeciwko nudzie." Z tą poprawką, że w samochodzie to nie mam książek, za to przy łóżku ....
Natomiast wpis pani Jandy o czytaniu dzienników bardzo mnie rozradował, bo mi trudno było ująć to słowami, ale bliskie jest mi jej stwierdzenie: "Uwielbiam czytać dzienniki. To zastępuje towarzystwo, rozmowę, nawet przyjaźń."

Kolejne części dzienników pani Jandy łapię w ciemno i z radością, bo wiem, że czytanie będzie przyjemnością. To już czwarta część! Tym razem odrobina niepokoju już patrząc na tytuł - w tomie, w którym zwykle mieściły się dwa lata, tym razem są cztery, co oznacza mniej wpisów i krótszą ich zawartość. A szkoda. Z pewnością prowadzenie Teatru Polonia okazuje się tak...