Sięgając po kolejny tom serii o Ludivine Vincker, pani żandarm (nie pasuje mi „żandarmetka”) paryskiego wydziału śledczego, zakładałem wiedzę o stylu autora i miałem wyraźne oczekiwania.
Nie zawiodłem się.
Nadal miałem do czynienia z Chattamem, którego znam i lubię. Refleksja natomiast sięga upływu czasu i rozwoju społeczeństwa. Gdybym po tą książkę sięgnął jakieś dziesięć lat temu, to pewnie z podekscytowania radośnie zacierał ręce i co chwilę wykrzykiwał „WOW!”. Natomiast mój, zamarynowany najróżniejszymi zakończeniami mózg przy zakończeniu książki powiedział „Hm.” i bez zwiększenia dawki serotoniny pożegnał się z lekturą.
Nie będę opowiadał dużo o samej historii. Jak mamy w opisie, od samego początku popełniane morderstwa sugerują wątek kolejnego seryjnego na terenie metropolii francuskiej. Dzięki szybkiemu dołączeniu do działań funkcjonariusza DGSI (takie francuskie ABW) dowiadujemy się, że całość wiąże się z tematem terroryzmu. Chattam pewnie dobrze wie w jakie czułe struny rodaków uderzyć i połączyć klasyczny thriller z aktualnymi lękami społecznymi. Dynamiczny liniowy thriller policyjny z twistem, który jest w pełni oczekiwany i ma lekki posmak bollywoodzkich przypraw.
Czytanie na pewno nie będzie nudne, ale literackiej ekstazy również nie doświadczycie. Piszę to z perspektywy miłośnika danego gatunku i nieco zwiększonej dawki „krwawych detali” i „bajek z prosektorium”.

Sięgając po kolejny tom serii o Ludivine Vincker, pani żandarm (nie pasuje mi „żandarmetka”) paryskiego wydziału śledczego, zakładałem wiedzę o stylu autora i miałem wyraźne oczekiwania.
Nie zawiodłem się.
Nadal miałem do czynienia z Chattamem, którego znam i lubię. Refleksja natomiast sięga upływu czasu i rozwoju społeczeństwa. Gdybym po tą książkę sięgnął jakieś dziesięć...