Pewnego dnia drzemka Carla Mørcka zostaje zakłócona przez telefon jego dawnego znajomego z policji z Bornholmu. Mężczyzna odchodzi na emeryturę i prosi komisarza o zajęcie się sprawą sprzed siedemnastu lat, która wciąż nie daje mu spokoju. Początkowo Carl nie chce brać na siebie dodatkowej sprawy, jednak wydarzenia, które rozgrywają się kilka godzin po telefonie, nie pozostawiają mu wyboru. Tym razem Departament Q zmierzy się z tragiczną śmiercią nastolatki, której ciało znaleziono wisząc na drzewie. Czy uda im się wyjaśnić tę sprawę? Czy był to tylko nieszczęśliwy wypadek?
Jussi Adler-Olsen urodził się w 1950 roku w Kopenhadze. Zanim zaczął pisać książki, pracował jako redaktor, wydawca komiksów, tłumacz, dramaturg, kompozytor oraz dziennikarz. Książki o Departamencie Q opublikowano w ponad 40 krajach i sprzedano na całym świecie w ponad 16 milionach egzemplarzy. Otrzymał za nie mnóstwo prestiżowych nagród takich jak Ripper Award, Barry Award, De Gyldne Laurbar, czy Glasnøglen. Pokochałam jego twórczość już po przeczytaniu pierwszej książki, a z każdą kolejną tylko utwierdzałam się w przekonaniu, że należy do grona moich ulubionych autorów kryminałów.
Przeczytawszy pięć poprzednich tomów serii, dobrze wiedziałam, czego się spodziewać po stylu autora. Występuje tutaj narracja trzecioosobowa, a rozdziały opisujące śledztwo Departamentu Q, przeplatają się z rozdziałami z perspektywy innych bohaterów. Autor stosował już ten zabieg w innejj części i tym razem również dzięki temu udało mu się dobrze zbudować i stopniować napięcie. Od samego początku jest ciekawie, a im dalej tym więcej niewiadomych, więc ciężko było mi się odrywać od tej lektury, bez poznania odpowiedzi na nurtujące mnie pytania.
W tej części ponownie spotykamy się z dobrze znanymi z poprzednich tomów bohaterami – Carlem, Rose oraz Assadem. Bardzo polubiłam tę trójkę, choć najbardziej Assada, bez niego wiele razy śledztwo utknęłoby w martwym punkcie. Jest spostrzegawczy i ma naprawdę sporą wiedzę na wiele różnych tematów, dzięki czemu bardzo często zadawał trafne pytania, o których nie pomyśleli pozostali członkowie załogi. Rose w mojej opinii jest najbardziej intrygującą postacią, stale zaskakuje swoim ekspresyjnym zachowaniem. Uważam, że razem z Carlem tworzą świetną ekipę, dla której nie ma spraw nie do rozwiązania. Humor, który się pojawia w ich dialogach jest istotnym elementem, który cenię w tej serii. W tej części pojawia się nowa postać – Gordon, ale celowo nie chcę zdradzać zbyt wiele.
„Wisząca dziewczyna” to szósty tom cyklu o Departamencie Q. Choć ja zapoznawałam się z tą serią nie do końca we właściwej kolejności to polecam się jej jednak trzymać. Kolejny tom jest zarazem kolejną książką tego Jussiego Adler-Olsena, na której się nie zawiodłam. Postaci, które polubiłam, świetnie skonstruowana intryga oraz dobrze zbudowane napięcie.

Pewnego dnia drzemka Carla Mørcka zostaje zakłócona przez telefon jego dawnego znajomego z policji z Bornholmu. Mężczyzna odchodzi na emeryturę i prosi komisarza o zajęcie się sprawą sprzed siedemnastu lat, która wciąż nie daje mu spokoju. Początkowo Carl nie chce brać na siebie dodatkowej sprawy, jednak wydarzenia, które rozgrywają się kilka godzin po telefonie, nie...